مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۳۷ – مُناجات
۷۸۰ | ای مُبَدَّل کرده خاکی را به زَر | خاکِ دیگر را بِکرده بوالْبَشر | |
۷۸۱ | کارِ تو تَبدیلِ اَعْیان و عَطا | کارِ مَن سَهْو است و نِسْیان و خَطا | |
۷۸۲ | سَهْو و نِسْیان را مُبَدَّل کُن به عِلْم | من همه خِلْمَم مرا کُن صَبر و حِلْم | |
۷۸۳ | ای کِه خاکِ شوره را تو نان کُنی | وِیْ کِه نانِ مُرده را تو جان کُنی | |
۷۸۴ | ای کِه جانِ خیره را رَهْبر کُنی | وِیْ که بیرَه را تو پیغمبر کُنی | |
۷۸۵ | میکُنی جُزوِ زمین را آسْمان | میفَزایی در زمینْ از اَخْتَران | |
۷۸۶ | هر کِه سازد زین جهانْ آبِ حَیات | زوتَرَش از دیگران آید مَمات | |
۷۸۷ | دیدهٔ دل کو به گَردون بِنْگَریست | دید کین جا هر دَمی میناگَریست | |
۷۸۸ | قَلْبِ اَعْیان است و اِکْسیری مُحیط | اِئْتِلافِ خِرقهٔ تَنْ بیمَخیط | |
۷۸۹ | تو از آن روزی که در هست آمدی | آتشی یا بادی یا خاکی بُدی | |
۷۹۰ | گَر بر آن حالت تو را بودی بَقا | کِی رَسیدی مَر تو را این اِرْتقا؟ | |
۷۹۱ | از مُبَدّل هستی اَوَّل نَمانْد | هستیِ بهتر به جایِ آن نِشانْد | |
۷۹۲ | همچُنین تا صد هزاران هستها | بَعدِ یکدیگر دُوُم بِهْ زِ ابْتِدا | |
۷۹۳ | از مُبَدّل بین وَسایِط را بِمان | کَزْ وَسایِط دور گَردی زَ اصْلِ آن | |
۷۹۴ | واسطه هرجا فُزون شُد وَصْل جَست | واسطه کَم ذوقِ وَصْل اَفْزونتَراست | |
۷۹۵ | از سَبَبدانی شود کَم حیرَتَت | حیرتِ تو رَهْ دَهَد در حَضرَتَت | |
۷۹۶ | این بَقاها از فَناها یافتی | از فَنایَش رو چرا بَرتافتی؟ | |
۷۹۷ | زان فَناها چه زیان بودَت که تا | بر بَقا چَفْسیده یی؟ ای نافِقا؟ | |
۷۹۸ | چون دُوُم از اَوَّلینَت بهتراست | پَس فَنا جو و مُبَدّل را پَرَست | |
۷۹۹ | صد هزاران حَشْر دیدی ای عَنود | تاکُنون هر لحظه از بَدْوِ وجود | |
۸۰۰ | از جَمادی بیخَبَر سویِ نَما | وَزْ نَما سویِ حَیات و اِبْتِلا | |
۸۰۱ | باز سویِ عقل و تَمییزاتِ خَوش | باز سویِ خارجِ این پنج و شَش | |
۸۰۲ | تا لبِ بَحْرْ این نِشان پایهاست | پَسْ نشانِ پا درونِ بَحْرْ لاست | |
۸۰۳ | زان که مَنْزِلهایِ خُشکی زِ احْتیاط | هست دِهْها و وَطَنها و رِباط | |
۸۰۴ | باز مَنْزِلهایِ دریا در وقوف | وَقتِ موج و حَبْسْ بیعَرصه وْ سُقوف | |
۸۰۵ | نیست پیدا آن مَراحِل را سَنام | نه نِشان است آن مِنازِل را نه نام | |
۸۰۶ | هست صد چندان میانِ مَنْزلَیْن | آن طَرَف که از نَما تا روحِ عَیْن | |
۸۰۷ | در فَناها این بَقاها دیدهیی | بر بَقایِ جسمْ چون چَفْسیدهیی؟ | |
۸۰۸ | هین بِدِه ای زاغْ این جان باز باش | پیشِ تَبدیلِ خُدا جانْ باز باش | |
۸۰۹ | تازه میگیر و کُهَن را میسِپار | که هر اِمْسالَت فُزون است از سه پار | |
۸۱۰ | گَر نباشی نَخْلوار ایثار کُن | کُهنه بَر کُهنه نِهْ و اَنْبار کُن | |
۸۱۱ | کُهنه و گَندیده و پوسیده را | تُحْفه میبَر بَهْرِ هر نادیده را | |
۸۱۲ | آن کِه نو دید او خریدارِ تو نیست | صَیْدِ حَقّ است او گرفتارِ تو نیست | |
۸۱۳ | هر کجا باشند جَوْقِ مُرغِ کور | بر تو جمع آیَند ای سَیْلابِ شور | |
۸۱۴ | تا فَزایَد کوری از شورابها | زان که آبِ شور اَفْزایَد عَمی | |
۸۱۵ | اَهْلِ دنیا زان سَبَب اَعْمیدلاَند | شارِبِ شورابهٔ آب و گِلاَند | |
۸۱۶ | شور میده کور میخر در جهان | چون نداری آب حیوان در نهان | |
۸۱۷ | با چُنین حالَت بَقا خواهیّ و یاد؟ | هَمچو زَنگی در سِیَهرویی تو شاد | |
۸۱۸ | در سیاهی زَنگی زان آسوده است | کو زِ زاد و اَصْلْ زَنگی بوده است | |
۸۱۹ | آن کِه روزی شاهد و خوشرو بُوَد | گَر سِیَهگردد تَدارکجو بُوَد | |
۸۲۰ | مُرغِ پَرَّنده چو مانَد در زمین | باشد اَنْدر غُصّه و دَرد و حَنین | |
۸۲۱ | مُرغِ خانه بر زمینْ خوش میرَوَد | دانهچین و شاد و شاطِر میدَوَد | |
۸۲۲ | زآن که او از اَصلْ بیپَرواز بود | وآن دِگَر پَرَّنده و پَرواز بود |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!