مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۴۱ – بَقیّهٔ قِصهٔ آهو و آخُرِ خَران

۹۰۸	روزها آن آهویِ خوشْ‌نافِ نَر	در شِکَنجه بود در اِصْطَبْلِ خَر
۹۰۹	مُضْطَرِب در نَزع چون ماهی زِ خُشک	در یکی حُقّه مُعَذَّب پُشْک و مُشک
۹۱۰	یک خَرَش گفتی که‌ها این بوالْوحوش	طَبْعِ شاهان دارد و میران خَموش
۹۱۱	وآن دِگَر تَسْخَر زَدی کَزْ جَرّ و مَد	گوهر آوَرْده‌ست کِی اَرْزان دَهَد؟
۹۱۲	وآن خَری گفتی که با این نازُکی	بر سَریرِ شاه شو گو مُتَّکی
۹۱۳	آن خَری شُد تُخمه وَزْ خوردن بِمانْد	پَس به رَسْمِ دَعوتْ آهو را بِخوانْد
۹۱۴	سَر چُنین کرد او که نه رو ای فُلان	اِشْتِهایَم نیست هستم ناتوان
۹۱۵	گفت می‌دانم که نازی می‌کُنی	یا زِ ناموسْ اِحْترازی می‌کُنی
۹۱۶	گفت او با خود که آن طُعْمه‌یْ تو است	که ازان اَجْزایِ تو زنده وْ نو است
۹۱۷	من اُلیفِ مَرْغَزاری بوده‌ام	در زُلال و روضه‌ها آسوده‌ام
۹۱۸	گَر قَضا انداخت ما را در عَذاب	کِی رَوَد آن خو و طَبْعِ مُسْتَطاب؟
۹۱۹	گَر گدا گشتم گدارو کِی شَوَم؟	وَرْ لباسَم کُهنه گردد من نُواَم
۹۲۰	سُنبُل و لاله وْ سِپَرْغَم نیز هم	با هزاران ناز و نِفْرت خورده‌ام
۹۲۱	گفت آری لاف می‌زن لافْ‌لاف	در غَریبی بَسْ تَوان گفتن گِزاف
۹۲۲	گفت نافَم خود گواهی می‌دَهَد	مِنَّتی بر عود و عَنْبَر می‌نَهَد
۹۲۳	لیک آن را کِه شْنَوَد؟ صاحِبْ‌مَشام	بر خَرِ سَرگینْ‌پَرست آن شُد حَرام
۹۲۴	خَر کُمیزِ خَر بِبویَد بر طَریق	مُشک چون عَرضه کُنم با این فَریق؟
۹۲۵	بَهْرِ این گفت آن نَبیّ مُسْتَجیب	رَمْزِ اَلْاِسْلامُ فِی‌الدّنیا غَریب
۹۲۶	زان که خویشانَش هم از وِیْ می‌رَمَند	گَرچه با ذاتَشْ ملایِک هَمدَم اند
۹۲۷	صورتش را جِنْس می‌بینَند اَنام	لیکْ از وِیْ می‌نَیایَد آن مَشام
۹۲۸	هَمچو شیری در میانِ نَقْشِ گاو	دور می‌بینَش ولی او را مَکاو
۹۲۹	وَرْ بِکاوی تَرکِ گاوِ تَنْ بِگو	که بِدَرَّد گاو را آن شیرخو
۹۳۰	طَبْعِ گاوی از سَرَت بیرون کُند	خویِ حیوانی زِ حیوانْ بَر کَند
۹۳۱	گاو باشی شیر گَردی نَزدِ او	گَر تو با گاوی خوشی شیری مَجو

#دکلمه_مثنوی

مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۴۱ – بَقیّهٔ قِصهٔ آهو و آخُرِ خَران

تعقیب

دیدگاه خود را ثبت کنید

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

با ما در تماس باشيد

صفحات

لينك هاي ويژه