مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۴۳ – بَیانِ آن که کُشتنِ خَلیل عَلَیْهِالسَّلام خُروس را اِشارت به قَمْع و قَهْرِ کُدام صِفَت بود از صِفاتِ مَذْموماتِ مُهْلِکات در باطِنِ مُرید
۹۴۰ | شَهْوَتی اَست او و بَسْ شَهْوتپَرَست | زان شرابِ زَهْرناک ژاژْ مَست | |
۹۴۱ | گَرنَه بَهْرِ نُسْل بودی ای وَصی | آدم از نَنْگَش بِکَردی خود خَصی | |
۹۴۲ | گفت اِبْلیسِ لَعینْ دادار را | دامِ زَفتی خواهم این اِشْکار را | |
۹۴۳ | زَرّ و سیم و گَلّهٔ اَسْبَش نِمود | که بدین تانی خَلایِق را رُبود | |
۹۴۴ | گفت شاباش و تُرُش آویخت لُنْج | شُد تُرَنجیده وْتُرُش هَمچون تُرُنْج | |
۹۴۵ | پَس زَر و گوهر زِ مَعْدنهایِ خَوش | کرد آن پَسْمانده را حَقْ پیشکَش | |
۹۴۶ | گیر این دامِ دِگَر را ای لَعین | گفت زین اَفْزون دِهْ ای نِعْمَالْمُعین | |
۹۴۷ | چَرب و شیرین و شَراباتِ ثَمین | دادَش و بَس جامهٔ اَبْریشَمین | |
۹۴۸ | گفت یا رب بیش ازین خواهم مَدَد | تا بِبَندَمْشان به حَبْلٍ مِنْ مَسَد | |
۹۴۹ | تا که مَسْتانَت که نَرّ و پُر دل اَند | مَردْوار آن بَندها را بِسْکُلَند | |
۹۵۰ | تا بدین دام و رَسَنهایِ هوا | مَردِ تو گردد زِ نامَردانْ جُدا | |
۹۵۱ | دامِ دیگر خواهم ای سُلطانِ تَخت | دامِ مَردْاَنْداز و حیلتسازِ سخت | |
۹۵۲ | خُمْر و چَنگ آوَرْد پیشِ او نَهاد | نیمْخنده زد بِدان شُد نیمْشاد | |
۹۵۳ | سویِ اِضْلالِ اَزَل پیغام کرد | که بَر آر از قَعْرِ بَحْرِ فِتْنِه گَرْد | |
۹۵۴ | نی یکی از بَندگانَت موسی است؟ | پَردهها در بَحْرْ او از گَرْد بست؟ | |
۹۵۵ | آب از هر سو عِنان را واکَشید | از تَگِ دریا غُباری بَرجَهید | |
۹۵۶ | چون که خوبیّ زنان فا او نِمود | که زِ عقل و صَبرِ مَردان میفُزود | |
۹۵۷ | پَس زد اَنْگُشتَک به رَقْص اَنْدَر فُتاد | که بِدِه زوتَر رَسیدم در مُراد | |
۹۵۸ | چون بِدید آن چَشمهایِ پُرخُمار | که کُند عقل و خِرّد را بیقَرار | |
۹۵۹ | وآن صَفایِ عارِضِ آن دِلْبَران | که بِسوزَد چون سِپَنْد این دل بر آن | |
۹۶۰ | رو و خال و اَبرو و لَبْ چون عَقیق | گوییا حَق تافْت از پَرده یْ رَقیق | |
۹۶۱ | دید او آن غُنْجِ و بَرْجَستِ سَبُک | چون تَجَلّیّ حَقْ از پَرده یْ تَنُک |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!