مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۴۵ – تَفسیرِ اَسْفَلَ سافِلینَ اِلَّا الَذینَ آمَنوا و عَمِلُوا الصّالِحاتِ فَلَهُمْ اَجْرٌ غَیْرُمَمْنون
| ۹۷۴ | لیکْ گَر باشد طَبیبَش نورِ حَق | نیست از پیریّ و تَبْ نُقْصان و دَق | |
| ۹۷۵ | سُستیِ او هست چون سُستیّ مَست | کَنْدَر آن سُسْتیشْ رَشکِ رُستم است | |
| ۹۷۶ | گَر بِمیرَد اُستخوانَش غَرقِ ذوق | ذَرّه ذَرِه‌ش در شُعاعِ نورِ شوق | |
| ۹۷۷ | وان کِه آنَش نیست باغِ بی‌ثَمَر | که خَزانَش می‌کُند زیر و زَبَر | |
| ۹۷۸ | گُل نَمانَد خارها مانَد سیاه | زَرد و بی‌مَغز آمده چون تَلّ کاه | |
| ۹۷۹ | تا چه زَلَّت کرد آن باغ ای خدا | که ازو این حُلّه‌ها گردد جُدا؟ | |
| ۹۸۰ | خویشتن را دید و دیدِ خویشتن | زَهْرِ قَتّال است هین ای مُمْتَحَن | |
| ۹۸۱ | شاهِدی کَزْ عشقِ او عالَم گریست | عالَمَش می‌رانْد از خود جُرم چیست؟ | |
| ۹۸۲ | جُرمْ آن که زیورِ عاریّه بَسْت | کرد دَعوی کین حُلّل مُلْکِ من است | |
| ۹۸۳ | واسِتانیم آن که تا دانَد یَقین | خَرمَن آنِ ماست خوبانْ دانه‌چین | |
| ۹۸۴ | تا بِدانَد کان حُلّل عاریّه بود | پَرتوی بود آن زِ خورشیدِ وجود | |
| ۹۸۵ | آن جَمال و قُدرت و فَضْلِ و هُنر | ز آفتابِ حُسن کرد این سو سَفَر | |
| ۹۸۶ | باز می‌گردند چون اِسْتارها | نورِ آن خورشیدْ زین دیوارها | |
| ۹۸۷ | پَرتوِ خورشید شُد وا جایگاه | مانْد هر دیوارْ تاریک و سیاه | |
| ۹۸۸ | آن کِه کرد او در رُخِ خوبانْت دَنگ | نورِ خورشید است از شیشه‌یْ سه رَنگ | |
| ۹۸۹ | شیشه‌هایِ رَنگْ رَنگ آن نور را | می‌نِمایَند این چُنین رَنگین بما | |
| ۹۹۰ | چون نَمانَد شیشه‌هایِ رَنگْ رَنگ | نورِ بی‌رَنگَت کُند آنگاه دَنْگ | |
| ۹۹۱ | خوی کُن بی‌شیشه دیدنْ نور را | تا چو شیشه بِشْکَنَد نَبْوَد عَمی | |
| ۹۹۲ | قانِعی با دانشِ آموخته | در چراغِ غیرْ چَشم اَفْروخته | |
| ۹۹۳ | او چراغِ خویش بِرْبایَد که تا | تو بِدانی مُسْتَعیری نی‌فَتا | |
| ۹۹۴ | گَر تو کردی شُکر و سَعْیِ مُجْتَهَد | غَم مَخور که صد چُنان بازَت دَهَد | |
| ۹۹۵ | وَرْ نکردی شُکر اکنون خونْ گِری | که شُده‌ست آن حُسن از کافِر بَری | |
| ۹۹۶ | اُمَّةُ الْکُفرانْ اَضَلْ اَعْمالَهُمْ | اُمِّة الْاِیمانْ اَصْلَحْ بالَهُمْ | |
| ۹۹۷ | گُم شُد از بی‌شُکرْ خوبیّ و هُنر | که دِگر هرگز نَبینَد زان اَثَر | |
| ۹۹۸ | خویشی و بی‌خویشی و سُکرِ وِداد | رَفت زان سان که نیارَدْشان به یاد | |
| ۹۹۹ | که اَضَلْ اَعْمالَهُم ای کافِران | جُستنِ کام است از هر کامْران | |
| ۱۰۰۰ | جُز زِ اَهْلِ شُکر و اَصْحابِ وَفا | که مَرایشان راست دولَت در قَفا | |
| ۱۰۰۱ | دولتِ رَفته کجا قوَّت دَهَد؟ | دولَتِ آینده خاصیَّت دَهَد | |
| ۱۰۰۲ | قرض دِهْ زین دولَتْ اَنْدَر اِقْرِضوا | تا که صد دولت بِبینی پیشِ رو | |
| ۱۰۰۳ | اندکی زین شُربْ کَم کُن بَهْرِ خویش | تا که حوضِ کوثری یابی به پیش | |
| ۱۰۰۴ | جُرعه بر خاکِ وَفا آن کَس که ریخت | کِی توانَد صیدِ دولت زو گُریخت؟ | |
| ۱۰۰۵ | خوش کُند دِلْشان که اَصْلَح بالَهُمْ | رَدَّ مِنْ بَعْدِ التَّوی اَنْزالَهُمْ | |
| ۱۰۰۶ | ای اَجَل وِیْ تُرکِ غارت‌سازِ دِهْ | هر چه بُردی زین شَکوران بازْ دِهْ | |
| ۱۰۰۷ | وا دَهَد ایشان بِنَپْذیرَند آن | زان که مُنْعِم گشته‌اند از رَخْتِ جان | |
| ۱۰۰۸ | صوفی‌یم و خِرقه‌ها اَنْداختیم | بازْ نَستانیم چون دَر باختیم | |
| ۱۰۰۹ | ما عِوَض دیدیم آن گَهْ چون عِوَض | رَفت از ما حاجت و حِرْص و غَرَض | |
| ۱۰۱۰ | ز آبِ شور و مُهْلِکی بیرون شُدیم | بر رَحیق و چَشمهٔ کوثر زَدیم | |
| ۱۰۱۱ | آنچه کردی ای جهان با دیگران | بی‌وَفاییّ و فَن و نازِ گِران | |
| ۱۰۱۲ | بر سَرَت ریزیم ما بَهْرِ جَزا | که شَهیدیم آمده اَنْدَر غَزا | |
| ۱۰۱۳ | تا بِدانی که خدایِ پاک را | بَندگان هستند پُر حَمله وْ مِری | |
| ۱۰۱۴ | سَبْلَتِ تَزویرِ دنیا بَر کَنند | خیمه را بر بارویِ نُصرت زَنند | |
| ۱۰۱۵ | این شَهیدان بازْ نو غازی شُدند | وین اَسیرانْ باز بر نُصرت زَدند | |
| ۱۰۱۶ | سَر بَرآوَرْدند باز از نیستی | که بِبین ما را گَر اَکْمه نیستی | |
| ۱۰۱۷ | تا بِدانی در عَدَمْ خورشیدهاست | وآنچه اینجا آفتاب آنجا سُهاست | |
| ۱۰۱۸ | در عَدَمْ هستی برادر چون بُوَد؟ | ضِد اَنْدَر ضِدْ چون مَکْنون بُوَد؟ | |
| ۱۰۱۹ | یُخْرِجْ الْحَیَّ مِنَ الْمَیّت بِدان | که عَدَم آمد امیدِ عابِدان | |
| ۱۰۲۰ | مَردِ کارَنده که اَنْبارَش تَهی‌ست | شاد و خوش نه بر امیدِ نیستی‌ست؟ | |
| ۱۰۲۱ | که بِرویَد آن زِ سویِ نیستی | فَهْم کُن گَر واقفِ مَعنی‌سْتی | |
| ۱۰۲۲ | دَم به دَم از نیستی تو مُنْتَظِر | که بیابی فَهْم و ذوق آرام و بِر | |
| ۱۰۲۳ | نیست دَستوری گُشاد این راز را | وَرْنه بَغدادی کُنم اَبْخاز را | |
| ۱۰۲۴ | پَس خزانه‌یْ صُنْعِ حَق باشد عَدَم | که بَر آرَد زو عَطاها دَم به دَم | |
| ۱۰۲۵ | مُبْدِع آمد حَقّ و مُبْدِع آن بُوَد | که بَرآرَد فَرْعْ بی‌اَصْل و سَنَد |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!