مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۴۹ – دَر تَفسیرِ قَوْلِ مُصْطَفی عَلَیْهُ‌السَّلام مَن جَعَلَ الْهُمْومَ هَمًّا واحِدًا کَفاهُ اللهُ سائِرَ هُمُومِهِ وَ مَنْ تَفَرَّقَتْ بِهِ الْهُمُومُ لا یُبالِی اللهُ فی اَیٌ وادٍ اَهْلَکَهُ
| ۱۰۸۴ | هوش را توزیع کردی بر جِهات | می‌نَیَرْزَد تَرّه‌یی آن تُرَّهات | |
| ۱۰۸۵ | آبِ هُش را می‌کَشَد هر بیخِ خار | آبِ هوشَت چون رَسَد سویِ ثِمار | |
| ۱۰۸۶ | هین بِزَن آن شاخِ بَد را خَو کُنَش | آب دِهْ این شاخِ خوش را نَو کُنَش | |
| ۱۰۸۷ | هر دو سَبزَنْد این زمانْ آخِر نِگَر | کین شود باطِل از آن رویَد ثَمَر | |
| ۱۰۸۸ | آبِ باغ این را حَلالْ آن را حَرام | فَرق را آخِر بِبینی وَالسَّلام | |
| ۱۰۸۹ | عَدلْ چِه بْوَد؟ آبْ دِهْ اَشْجار را | ظُلْمْ چِه بْوَد؟ آب دادنْ خار را | |
| ۱۰۹۰ | عَدلْ وَضْعِ نِعْمَتی در موضِعَش | نه بهر بیخی که باشد آبْ کَش | |
| ۱۰۹۱ | ظُلْم چِه بْوَد؟ وَضْعْ در ناموضِعی | که نباشد جُز بَلا را مَنْبَعی | |
| ۱۰۹۲ | نِعْمَتِ حَق را به جان و عقلْ دِهْ | نه به طَبْعِ پُر زَحیرِ پُر گِرِه | |
| ۱۰۹۳ | بار کُن بیگارِ غَم را بر تَنَت | بر دل و جان کَمْ نِهْ آن جانْ کَندَنَت | |
| ۱۰۹۴ | بر سَرِ عیسی نَهاده تُنْگِ بار | خَر سِکیزه می‌زَنَد در مَرغْزار | |
| ۱۰۹۵ | سُرمه را در گوش کردن شَرط نیست | کارِ دل را جُستن از تَنْ شَرط نیست | |
| ۱۰۹۶ | گَر دلی رو ناز کُن خواری مَکَش | وَرْ تَنی شِکَّر مَنوش و زَهْر چَش | |
| ۱۰۹۷ | زَهْرْ تَن را نافِع است و قَند بَد | تَنْ همان بهتر که باشد بی‌مَدَد | |
| ۱۰۹۸ | هیزُمِ دوزخ تَن است و کَم کُنَش | وَرْ بِرویَد هیزُمی رو بَر کَنَش | |
| ۱۰۹۹ | وَرْنه حَمّالِ حَطَب باشی حَطَب | در دو عالَم هَمچو جُفْتِ بولَهَب | |
| ۱۱۰۰ | از حَطَبْ بِشْناسْ شاخِ سِدْره را | گَرچه هر دو سَبز باشند ای فَتی | |
| ۱۱۰۱ | اَصلِ آن شاخ اَست هفتم آسْمان | اَصلِ این شاخ اَست از نار و دُخان | |
| ۱۱۰۲ | هست مانَندا به صورتْ پیشِ حِس | که غَلَط بین است چَشم و کیشِ حِس | |
| ۱۱۰۳ | هست آن پیدا به پیشِ چَشمِ دل | جَهْد کُن سویِ دل آ جُهْدَ الْمُقِل | |
| ۱۱۰۴ | وَرْ نداری پا بِجُنْبان خویش را | تا بِبینی هر کَم و هر بیش را |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!