مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۵۱ – قُصّهٔ آن شخص که دَعویِ پیغامبری می‌کرد گفتندش چه خورده‌یی که گیج شُده‌ییّ و یاوه می‌گویی؟ گفت اگر چیزی یافْتَمی که خورْدَمی نه گیج شُدَمی و نه یاوه گفتمی که هر سخنِ نیک که با غیرِ اَهْلَش گویند یاوه گفته باشند اگر چه در آن یاوه گفتن مامورَند

#دکلمه_مثنوی

#داستانهای_مثنوی_مولانا

خلاصه داستان: شخصی ادعای پیغمبری کرد. او را دستگیر کردند و نزد شاه بردند تا او را مجازات کند و درست عبرتی برای بقیه شود. شاه دید که آن فرد بسیار لاغر است و حتی نمی‌تواند یک سیلی را تحمل کند برای همین تصمیم گرفت که با او به نرمی صحبت کند. از او پرسید که امروز چه خورده‌ای که این ادعا به سرت زده است؟ آن شخص گفت که اگر لقمه نانی پیدا کرده بودم که این ادعا را نمی‌کردم.

مولانا در این حکایت کوتاه مُشت کسانی را باز می‌کند که قصد کیسه‌بافتن از دین و سادگی مردم را دارند. آنهایی که هیچ چیزی در بساط خود برای سیر کردن شکم خود ندارند و از حیله‌گری و پوشش دین برای مقاصد خود استفاده می‌کنند. از طرف دیگر مردمی هستند که گول او را نمی‌خورند ولی سرخود برای مجازات او اقدام نمی‌کنند و او را به نزد حاکم عادل می‌برند. حاکم هم از در ستم و بی‌عدالتی در نمی‌آید و سعی می‌کند با زبان خوش و کنکاش روانی پرده از ادعای مدعی بردارد.

در این حکایت مولانا شیوه برخورد با مفاسد اجتماعی را به مردم عادی و همچنین روش جرم‌شناسی و برخورد عاقلانه و عادلانه را با محتاجان و خلافکاران می‌آموزاند. به امید آنکه هر سه طرف حکایت درس عبرت گیرند.