مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۵۲ – سَبَبِ عَداوَتِ عام و بیگانه زیستنِ ایشان به اَوْلیایْ خدا که به حَقَّشان می‌خوانَند و به آبِ حَیاتِ اَبَدی
| ۱۱۴۹ | بلکه از چَفْسیدگی در خان و مان | تَلْخَشان آید شَنیدن این بَیان | |
| ۱۱۵۰ | خِرقه‌‌یی بر ریشِ خَر چَفْسید سَخت | چون که خواهی بَر کَنی زو لَخْتْ لَخْت | |
| ۱۱۵۱ | جُفْته اَنْدازَد یَقین آن خَر زِ دَرد | حَبَّذا آن کَس کَزو پَرهیز کرد | |
| ۱۱۵۲ | خاصه پَنجَهْ ریش و هر جا خِرقه‌‌یی | بر سَرَش چَفْسیده در نَمْ غَرقه‌یی | |
| ۱۱۵۳ | خان و مان چون خِرقه و این حِرْصْ‌ریش | حِرْصِ هر کِه بیش باشد ریشْ بیش | |
| ۱۱۵۴ | خان و مانِ جُغدْ ویران است و بَس | نَشْنَوَد اَوْصاف بغداد و طَبَس | |
| ۱۱۵۵ | گَر بِیایَد بازِ سُلْطانی زِ راه | صد خَبَر آرَد بِدین جُغدانْ زِ شاه | |
| ۱۱۵۶ | شَرحِ دارُالْمُلْک و باغِسْتان و جو | پَس براو اَفْسوس دارد صد عَدو | |
| ۱۱۵۷ | که چه باز آوَرْد افسانه یْ کُهَن | کَزْ گِزاف و لاف می‌بافَد سُخَن؟ | |
| ۱۱۵۸ | کُهنه ایشانَند و پوسیده‌یْ اَبَد | وَرْنه آن دَمْ کُهنه را نو می‌کُند | |
| ۱۱۵۹ | مُردگانِ کُهنه را جان می‌دَهَد | تاجِ عقل و نورِ ایمان می‌دَهَد | |
| ۱۱۶۰ | دلْ مَدُزد از دِلْرُبایِ روحْ‌بَخش | که سَوارت می‌کُند بر پُشتِ رَخش | |
| ۱۱۶۱ | سَر مَدُزد از سَر فَرازِ تاج‌دِهْ | کو زِ پایِ دلْ گُشایَد صد گِرِه | |
| ۱۱۶۲ | با کِه گویم در همه دِهْ زنده کو؟ | سویِ آبِ زندگی پوینده کو؟ | |
| ۱۱۶۳ | تو به یک خواری گُریزانی زِ عشق | تو به جُز نامی چه می‌دانی زِ عشق؟ | |
| ۱۱۶۴ | عشق را صد ناز و اِسْتِکبار هست | عشقْ با صد ناز می‌آید به دست | |
| ۱۱۶۵ | عشقْ چون وافی‌ست وافی می‌خَرَد | در حَریفِ بی‌وَفا می‌نَنْگَرَد | |
| ۱۱۶۶ | چون درخت است آدمیّ و بیخْ عَهْد | بیخ را تیمار می‌بایَد به جَهْد | |
| ۱۱۶۷ | عَهْدِ فاسِدْ بیخِ پوسیده بُوَد | وَزْ ثِمار و لُطفْ بُبْریده بُوَد | |
| ۱۱۶۸ | شاخ و بَرگِ نَخلْ گر چه سبز بود | با فسادِ بیخْ سَبزی نیست سود | |
| ۱۱۶۹ | وَرْ ندارد بَرگِ سبز و بیخ هست | عاقِبَت بیرون کُند صد بَرگ دست | |
| ۱۱۷۰ | تو مَشو غِرّه به عِلْمَش عَهْد جو | عِلْم چون قِشْراست و عَهْدَش مَغزِ او |
سلام و سپاس
لطفا اصلاح فرمایند:
۱- چغد با جغد
۲- در بیت ۱۱۵۳، کسره ی خان و مان، حذف شود و نون ساکن گردد.
تشکر از زحمات تان⚘🙏