مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۵۳ – دَر بَیانِ آن که مَردِ بَدکار چون مُتِمُکّن شود در بَدکاری و اَثَرِ دولتِ نیکوکاران بِبینَد شیطان شود و مانِع خیر گردد از حَسَد هَمچون شیطان که خَرمَن سوخته همه را خَرمَن سوخته خواهد اَرَاَیْتَ اَلْذی یَنْهی عَبْدًا اِذا صَلّی
| ۱۱۷۱ | وافیان را چون بِبینی کرده سود | تو چو شیطانی شَوی آنجا حَسود | |
| ۱۱۷۲ | هرکِه را باشد مِزاج و طَبْعِ سُست | او نخواهد هیچ کَس را تَنْ‌دُرُست | |
| ۱۱۷۳ | گَر نَخواهی رَشکِ اِبْلیسی بیا | از دَرِ دَعوی به دَرگاهِ وَفا | |
| ۱۱۷۴ | چون وَفایَت نیست باری دَم مَزَن | که سُخَن دَعوی‌ست اَغْلَب ما و من | |
| ۱۱۷۵ | این سُخَن در سینه دَخْلِ مَغزهاست | در خَموشی مَغزِ جان را صد نَماست | |
| ۱۱۷۶ | چون بِیامَد در زبان شُد خَرجِ مَغز | خَرج کَم کُن تا بِمانَد مَغزِ نَغْز | |
| ۱۱۷۷ | مَردِ کَم گوینده را فِکْراست زَفْت | قِشْرِ گفتن چون فُزون شُد مَغز رفت | |
| ۱۱۷۸ | پوست اَفْزون بود لاغَر بود مَغز | پوست لاغر شُد چو کامل گشت و نَغْز | |
| ۱۱۷۹ | بِنْگَر این هر سه زِ خامی رَسته را | جَوْز را و لَوْز را و پِسته را | |
| ۱۱۸۰ | هر کِه او عِصیان کُند شَیطان شود | که حَسودِ دولتِ نیکان شود | |
| ۱۱۸۱ | چون که در عَهْدِ خدا کردی وَفا | از کَرَم عَهْدَت نِگَه دارد خدا | |
| ۱۱۸۲ | از وفایِ حَقْ تو بَسته دیده‌یی | اُذْکُروا اَذْکُرْکُمُ نَشنیده‌‌یی | |
| ۱۱۸۳ | گوش نِهْ اَوْفُوا بِعَهْدی گوش‌دار | تا که اُوفِ عَهْدَکُمْ آید زِ یار | |
| ۱۱۸۴ | عَهْد و قَرضِ ما چه باشد؟ ای حَزین | هَمچو دانه یْ خُشکْ کِشْتن در زمین | |
| ۱۱۸۵ | نه زمین را زان فُروغ و لَمْتُری | نه خداوندِ زمین را توانگری | |
| ۱۱۸۶ | جُز اِشارَت که ازین می‌بایَدَم | که تو دادی اَصْلِ این را از عَدَم | |
| ۱۱۸۷ | خورْدَم و دانه بیاوَرْدَم نِشان | که ازین نِعْمَت به سویِ ما کَشان | |
| ۱۱۸۸ | پَس دُعایِ خُشکْ هِلْ ای نیک‌بَخت | که فَشانْدِ دانه می‌خواهد درخت | |
| ۱۱۸۹ | گَر نداری دانه ایزد زان دُعا | بَخشَدَت نَخْلی که نِعْمَ ما سَعی | |
| ۱۱۹۰ | هَمچو مَریَم دَرد بودَش دانه‌نی | سَبز کرد آن نَخْل را صاحِبْ‌فَنی | |
| ۱۱۹۱ | زان که وافی بود آن خاتونِ راد | بی‌مُرادَش داد یَزدان صد مُراد | |
| ۱۱۹۲ | آن جَماعَت را که وافی بوده‌اند | بر همه اَصْنافَشان اَفْزوده‌اند | |
| ۱۱۹۳ | گشت دریاها مُسَخَّرْشان و کوه | چارْ عُنصر نیز بَنده‌یْ آن گروه | |
| ۱۱۹۴ | این خود اِکْرامی‌ست از بَهْرِ نِشان | تا بِبینَند اَهْلِ اِنْکارْ آن عِیان | |
| ۱۱۹۵ | آن کَرامَت‌هایِ پِنْهانْشان که آن | دَر نَیایَد در حواس و در بَیان | |
| ۱۱۹۶ | کارْ آن دارد خود آن باشد اَبَد | دایِما نه مُنْقَطِع نه مُسْتَرَد |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!