مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۵۷ – یکی پُرسید از عالِمی عارفی که اگر در نماز کسی بِگِرید به آواز و آه کُند و نوحه کُند نمازش باطِل شود؟ جواب گفت که نامِ آن آبِ دیده است تا آن گِریَنده چه دیده است؟ اگر شوقِ خدا دیده است و می‌گِریَد یا پَشیمانی گناهی نمازش تَباه نشود بلکه کَمال گیرد که لا صَلوةَ اِلا بِحُضُورِ الْقَلْبِ و اگر او رَنْجوریِ تَن یا فِراقِ فرزند دیده است نمازش تَباه شود که اَصلِ نماز تَرکِ تَن است و تَرکِ فرزند ابراهیم‌وار که فَرزند را قُربان می‌کرد از بَهْرِ تَکْمیلِ نماز و تَن را به آتشِ نِمْرود می‌سِپُرد و اَمْر آمد مُصْطَفی را عَلَیْهِ‌السَّلام بِدین خِصال که فَاتَّبعْ مِلَّةَ اِبْراهیمَ قَد کانَت لَکُمْ اُسْوَةٌ حَسَنَةُ فی‌اِبْراهیمَ

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دیدگاه *

نام *

ایمیل *

وب‌ سایت

ذخیره نام، ایمیل و وبسایت من در مرورگر برای زمانی که دوباره دیدگاهی می‌نویسم.