مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۶۰ – تَمثیلِ تَلْقینِ شیخْ مُریدان را و پیغامبرِ اُمَّت را که ایشان طاقَتِ تَلْقینِ حَق ندارند و با حَقْ‌اِلْف ندارند چُنان که طوطی با صورتِ آدمی اِلْف ندارد که ازو تَلْقین تَوانَد گرفت حَق تَعالی شیخ را چون آیینهیی پیشِ مُریدِ هَمچو طوطی دارد و از پَسِ آیِنه تَلْقین می‌کُند لا تُحَرّک بِهِ لِسانَکَ اِن هُو اِلاّ وَحْیٌ یُوحی این است اِبْتدایِ مسلهٔ بی‌مُنْتَهی چُنان که مِنْقارْ جُنبانیدنِ طوطی اَنْدَرونِ آینه که خیالش می‌خوانی بی‌اختیار و تَصَرُّفِ اوست عکسِ خواندنِ طوطیِ بُرونی که مُتِعَلّم است نه عکسِ آن مُعلّم که پَسِ آیِنه است ولیَکِن خواندنِ طوطیِ بُرونی تَصَرُّف آن مُعلّم است پَس این مِثال آمد نه مِثْل

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دیدگاه *

نام *

ایمیل *

وب‌ سایت

ذخیره نام، ایمیل و وبسایت من در مرورگر برای زمانی که دوباره دیدگاهی می‌نویسم.