مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۶۲ – قِصّهٔ اَهْلِ ضَروان و حَسَدِ ایشان بر دَرویشان که پدرِ ما از سَلیمی اَغْلب دَخْلِ باغ را به مِسْکینان می‌داد چون انگور بودی عُشر دادی و چون مَویز و دوشاب شُدی عُشر دادی و چون حَلْوا و پالوده کردی عُشر دادی و از قَصیل عُشر دادی و چون در خَرمَن می‌کوفتی از کَفهٔ آمیخته عُشر دادی و چون گندم از کاه جُدا شُدی عُشر دادی و چون آرْد کردی عُشر دادی و چون خَمیر کردی عُشر دادی و چون نان کردی عُشر دادی لاجَرْم حَق تَعالی در آن باغ و کِشت بَرکَتَی نَهاده بود که همه اَصْحابِ باغ‌ها مُحتاجِ او بُدَندی هم به میوه و هم به سیم و او مُحتاج هیچ کَس نی ازیشان فرزندانَشان خَرجِ عُشر می‌دیدند مُکَرَّر و آن بَرِکَت را نمی‌دیدند هَمچون آن زَنِ بَدبَخت که کَدو را ندید و خَر را دید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دیدگاه *

نام *

ایمیل *

وب‌ سایت

ذخیره نام، ایمیل و وبسایت من در مرورگر برای زمانی که دوباره دیدگاهی می‌نویسم.