مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۶۸ – فِرستادنِ عِزْرائیل مَلَکِ الْعَزْمِ و الْحَزْمِ را عَلَیْهِ‌السَّلام به بَر گرفتنِ حَفْنه‌یی خاک تا شود جسمِ آدمِ چالاک عَلیْه‌السَّلام
| ۱۶۴۹ | گفت یَزدان زود عِزْرائیل را | که بِبین آن خاکِ پُر تَخْییل را | |
| ۱۶۵۰ | آن ضَعیفِ زالِ ظالِم را بیاب | مُشتِ خاکی هین بیاوَر با شتاب | |
| ۱۶۵۱ | رفت عِزْرائیل سَرهنگِ قَضا | سویِ کُرِّه یْ خاکْ بَهْرِ اِقْتِضا | |
| ۱۶۵۲ | خاکْ بر قانونْ نَفیر آغاز کرد | داد سوگندَش بَسی سوگند خَورْد | |
| ۱۶۵۳ | کِی غُلامِ خاص و ای حَمّالِ عَرش | ای مَطاعُ الْاَمْر اَنْدَر عَرش و فَرش | |
| ۱۶۵۴ | رو به حَقِّ رَحمَتِ رَحْمانِ فَرد | رو به حَقِ آن کِه با تو لُطف کرد | |
| ۱۶۵۵ | حَقّ شاهی که جِز او مَعْبود نیست | پیشِ او زاریِّ کَسْ مَردود نیست | |
| ۱۶۵۶ | گفت نَتْوانَم بدین اَفْسونْ که من | رو بِتابَم ز آمِرِ سِرّ و عَلَن | |
| ۱۶۵۷ | گفت آخِر اَمْر فرمود او به حِلْم | هر دو اَمْرند آن بگیر از راهِ عِلْم | |
| ۱۶۵۸ | گفت آن تاویل باشد یا قیاس؟ | در صَریحِ اَمرْ کَم جو اِلْتِباس | |
| ۱۶۵۹ | فِکرِ خود را گَر کُنی تَاویل بِهْ | که کُنی تَاویلِ این نامُشْتَبِه | |
| ۱۶۶۰ | دل هَمی‌سوزد مرا بر لابِه‌اَت | سینه‌ام پُر خون شُد از شورآبه‌اَت | |
| ۱۶۶۱ | نیستم بی‌رَحْم بَلْ زان هر سه پاک | رَحْم بیشَسْتَم زِ دَردِ دَردناک | |
| ۱۶۶۲ | گَر طَپانچه می‌زَنَم من بر یَتیم | وَرْ دَهَد حَلْوا به دَستَش آن حَلیم | |
| ۱۶۶۳ | این طَپانچه خوش تَر از حَلْوایِ او | وَرْ شود غِرّه به حَلوا وایِ او | |
| ۱۶۶۴ | بر نَفیرِ تو جِگَر می‌سوزَدَم | لیکْ حَقْ لُطفی هَمی‌آموزَدَم | |
| ۱۶۶۵ | لُطفْ مَخْفی در میانِ قَهْرها | در حَدَث پنهانْ عَقیقِ بی‌بَها | |
| ۱۶۶۶ | قَهْرِ حَق بهتر زِ صد حِلْمِ من است | مَنع کردن جانْ زِ حَقْ جان کَندن است | |
| ۱۶۶۷ | بَتّرین قَهْرَش بِهْ از حِلْمِ دو کَوْن | نِعْمَ رَبُّ‌الْعالَمین و نِعْمَ عَوْن | |
| ۱۶۶۸ | لُطف‌هایِ مُضْمَر اَنْدَر قَهْرِ او | جانْ سِپُردن جانْ فَزایَد بَهْرِ او | |
| ۱۶۶۹ | هین رَها کُن بَدگُمانیّ و ضَلال | سَر قَدَم کُن چون که فَرمودَت تَعال | |
| ۱۶۷۰ | آن تَعالِ او تَعالی‌ها دَهَد | مَستی و جُفت و نِهالی‌ها دَهَد | |
| ۱۶۷۱ | باری آن اَمرِ سَنی را هیچْ هیچ | من نَیارم کرد وَهْن و پیچْ پیچ | |
| ۱۶۷۲ | این همه بِشْنید آن خاکِ نَژَند | زان گُمانِ بَد بُدَش در گوشْ بَند | |
| ۱۶۷۳ | باز از نوعِ دِگَر آن خاکِ پَست | لابِه و سَجده هَمی‌کرد او چو مَست | |
| ۱۶۷۴ | گفت نَه بَرخیز نَبْوَد زین زیان | من سَر و جان می‌نَهَم رَهْن و ضَمان | |
| ۱۶۷۵ | لابِه مَنْدیش و مَکُن لابِه دِگَر | جُز بِدان شاهِ رَحیمِ دادگَر | |
| ۱۶۷۶ | بَنده فَرمانَم نَیارَم تَرک کرد | اَمرِ او کَزْ بَحْر اَنْگیزید گَرد | |
| ۱۶۷۷ | جُز از آن خَلّاقِ گوش و چَشم و سَر | نَشْنَوَم از جانِ خود هم خیر و شَر | |
| ۱۶۷۸ | گوشِ من از گفتِ غیرِ او کَراست | او مرا از جانِ شیرینْ جانْ‌تَراست | |
| ۱۶۷۹ | جانْ ازاو آمد نَیامَد او زِ جان | صدهزاران جان دَهَم او رایِگان | |
| ۱۶۸۰ | جان کِه باشد کِشْ گُزینَم بر کَریم؟ | کَیْک چِه بْوَد که بِسوزم زو گِلیم؟ | |
| ۱۶۸۱ | مَن نَدانَم خیرْ اِلا خیرِ او | صُمُّ و بُکْمُ و عُمْیْ من از غیرِ او | |
| ۱۶۸۲ | گوشِ من کَرَّست از زاری‌کُنان | که مَنَم در کَفِّ او هَمچون سِنان |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!