مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۶۹ – بَیانِ آن که مَخْلوقی که تو را ازو ظُلْمی رَسَد به حقیقت او هَمچون آلَتی‌ست عارف آن بُوَد که به حَقْ رُجوع کُند نه به آلت و اگر به آلت رُجوع کُند به ظاهر نه از جَهْل کُند بلکه برای مَصْلَحَتی چُنان که اَبایَزید قَدَّسَ اللهُ سِرَّهُ گفت که چندین سال است که من با مَخْلوق سُخَن نگفته‌ام و از مَخْلوق سُخَن نَشْنیده‌ام وَلیکن خَلْق چُنین پِنْدارند که با ایشان سُخَن می‌گویم و ازایشان می‌شِنَوم زیرا ایشان مُخاطبِ اَکبَر را نمی‌بینند که ایشان چون صَدایَند او را نِسْبَت به حالِ من اُلتفاتِ مُسْتمِعِ عاقِل به صدا نباشد چُنان که مَثَل است مَعْروف قالَ الْجِدارْ لِلِوَتََدِ لِمَ تَشْقُّنی؟ قالَ الوَتَدُ انْظُر اِلی مَنْ یَدُقِنی

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دیدگاه *

نام *

ایمیل *

وب‌ سایت

ذخیره نام، ایمیل و وبسایت من در مرورگر برای زمانی که دوباره دیدگاهی می‌نویسم.