مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۷۱ – دَر بَیانِ وَخامَتِ چَرب و شیرینِ دنیا و مانِع شُدنِ او از طَعامُ اللهِ چنان که فرمود اَلْجوعُ طَعامُ الله یُحْیی بِهِ اَبْدانَ الصّدیقینَ اَیْ فی الْجوع طَعامُ اللهِ وَ قَوْلُهَ اَبیتُ عِنْدَ رَبّی یُطْعِمُنی وَ یَسْقینی وَ قَوْلُهُ یُرْزَقونَ فَرِحینَ

 

۱۷۴۳ وارَهی زین روزیِ ریزه‌یْ کَثیف دَرفُتی در لوت و در قُوتِ شَریف
۱۷۴۴ گَر هزاران رَطْلْ لوتَش می‌خوری می‌رَوی پاک و سَبُکْ هَمچون پَری
۱۷۴۵ که نه حَبْسِ باد و قولِنْجَت کُند چارْمیخِ مَعْده آهَنْجَت کُند
۱۷۴۶ گَر خوری کَم گُرسَنه مانی چو زاغ وَرْ خوری پُر گیرد آروغَت دِماغ
۱۷۴۷ کَم خوری خویِ بَد و خُشکیّ و دِق پُر خوری شُد تُخْمه را تَنْ مُسْتَحِق
۱۷۴۸ از طَعامُ الله و قوتِ خوش‌ْگُوار بر چُنان دریا چو کَشتی شو سَوار
۱۷۴۹ باش در روزه شَکیبا و مُصِر دَم به دَم قوتِ خدا را مُنْتَظِر
۱۷۵۰ کان خدایِ خوبْ‌کارِ بُردبار هَدیه‌ها را می‌دَهَد در اِنْتِظار
۱۷۵۱ اِنْتِظارِ نان ندارد مَردِ سیر که سَبُک آید وَظیفه یا که دیر
۱۷۵۲ بی‌نَوا هر دَمْ هَمی گوید که کو؟ در مَجاعَت مُنْتَظِر در جُست و جو
۱۷۵۳ چون نباشی مُنْتَظِر نایَد به تو آن نَواله یْ دولتِ هفتادْ تو
۱۷۵۴ ای پِدَر اَلْاِنتِظارْ اَلْاِنْتِظار از برایِ خوانِ بالا مَردْوار
۱۷۵۵ هر گُرسنه عاقِبَت قوتی بِیافت آفتابِ دولتی بر وِیْ بِتافت
۱۷۵۶ ضَیْفِ با هِمَّت چو ز آشی کَم خورَد صاحِبِ خوانْ آش بهتر آوَرَد
۱۷۵۷ جُز که صاحِبْ خوانِ دَرویشی لَئیم ظَنّ بَد کَم بر به رَزْاقِ کَریم
۱۷۵۸ سَر بَرآوَر هَمچو کوهی ای سَنَد تا نَخُستین نورِ خور بر تو زَنَد
۱۷۵۹ کان سَرِ کوهِ بلندِ مُسْتَقِر هست خورشیدِ سَحَر را مُنْتَظِر

#دکلمه_مثنوی

0 پاسخ

دیدگاه خود را ثبت کنید

آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟
در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *