مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۷۵ – بَیانِ آن که آنچه بَیان کرده میشود صورتِ قِصّه است وآن که آن صورتیست که دَر خوردِ این صورت گیران است و دَرخوردِ آیِنهٔ تصویرِ ایشان و از قُدّوسیَّتی که حقیقتِ این قِصّه راست نُطْق را ازین تَنْزیل شَرم میآید و از خِجالَت سَر و ریش و قَلَم گُم میکُند وَاَلْعاقِلُ یَکْفیهِ اَلْاِشارَه
۱۸۹۲ | زانک پیلَم دید هِنْدُستان به خواب | از خَراج اومید بُر دِهْ شُد خَراب | |
۱۸۹۳ | کَیْفَ یَاتِی النَّظْمُ لی وَالْقافِیَه | بَعْدَ ما ضاعَتْ اَصولُ الْعافِیَه | |
۱۸۹۴ | ما جُنونٌ واحِدٌ لی فِی الشُّجون | بَلْ جُنونٌ فی جُنونٍ فی جُنون | |
۱۸۹۵ | ذابَ جِسْمی مِنْ اِشاراتِ الْکُنی | مُنْذُ عایَنْتُ الْبَقاءَ فِی الْفَنا | |
۱۸۹۶ | ای اَیاز از عشقِ تو گشتم چو مویْ | مانْدم از قِصّه تو قِصّهیْ من بِگویْ | |
۱۸۹۷ | بَس فَسانهیْ عشقِ تو خوانْدم به جان | تو مرا کَافْسانه گَشتَسْتَم بِخوان | |
۱۸۹۸ | خود تو میخوانی نه من ای مُقْتَدی | من کُهِ طورَم تو موسی وین صَدا | |
۱۸۹۹ | کوهِ بیچاره چه دانَد گفتْ چیست؟ | زان که موسی میبِدانَد کُهْ تَهیست | |
۱۹۰۰ | کوهْ میدانَد به قَدْرِ خویشتن | اَنْدکی دارد زِ لُطفِ روحْ تَن | |
۱۹۰۱ | تَن چو اُصْطُرلاب باشد زِ احْتِساب | آیَتی از روحِ هَمچون آفتاب | |
۱۹۰۲ | آن مُنَجّم چون نباشد چَشمْتیز | شَرط باشد مَردِ اُصْطُرلابْریز | |
۱۹۰۳ | تا صُطُرلابی کُند از بَهْرِ او | تا بَرَد از حالَتِ خورشیدْ بو | |
۱۹۰۴ | جانْ کَزْ اُصْطرلاب جویَد او صَواب | چه قَدَر دانَد زِ چَرخ و آفتاب؟ | |
۱۹۰۵ | تو که زُ اصْطرلابِ دیده بِنْگَری | درجهان دیدن یَقین بَس قاصِری | |
۱۹۰۶ | تو جهان را قَدْرِ دیده دیدهیی | کو جهان؟ سَبْلَت چرا مالیدهیی؟ | |
۱۹۰۷ | عارفان را سُرمهیی هست آن بِجویْ | تا که دریا گردد این چَشم چو جویْ | |
۱۹۰۸ | ذَرّهیی از عقل و هوش اَرْ با من است | این چه سودا و پَریشان گفتن است؟ | |
۱۹۰۹ | چون که مَغزِ من زِ عقل و هُش تَهیست | پَس گناهِ من دَرین تَخْلیط چیست؟ | |
۱۹۱۰ | نه گُناه اوراست که عَقلَم بِبُرد | عقلِ جُمله یْ عاقِلانْ پیشَش بِمُرد | |
۱۹۱۱ | یا مُجیرَ الْعَقْلَ فَتّانَ الْحِجی | ما سِواکَ لِلْعُقولِ مُرْتَجی | |
۱۹۱۲ | مَا اشْتَهَیْتُ الْعَقْلَ مُذْ جَنَّنْتَنی | ما حَسَدْتُ اَلْحُسْنَ مُذْ زَیَّنْتَنی | |
۱۹۱۳ | هَلْ جُنونی فی هَواکَ مُسْتَطاب؟ | قُل بَلی وَاللهُ یَجْزیکَ الثَّواب | |
۱۹۱۴ | گَر به تازی گوید او وَرْ پارسی | گوش و هوشی کو که در فَهْمَش رَسی؟ | |
۱۹۱۵ | بادهٔ او دَرخورِ هر هوش نیست | حَلْقهٔ او سُخرهٔ هر گوش نیست | |
۱۹۱۶ | بارِ دیگر آمدم دیوانهوار | رو رو ای جان زود زَنْجیری بیار | |
۱۹۱۷ | غیرِ آن زَنجیرِ زُلْفِ دِلْبَرَم | گَر دو صد زَنجیر آری بَردَرَم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!