مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۲۶ – دَفعْ گفتنِ وزیرْ مُریدان را
| ۵۶۹ | گفت هان ای سُخْرگانِ گفت و گو | وَعْظ و گفتارِ زبان و گوشْ جو | |
| ۵۷۰ | پَنبه اَنْدَر گوشِ حِسِّ دون کُنید | بَندِ حِسْ از چَشمِ خود بیرون کُنید | |
| ۵۷۱ | پَنبۀ آن گوشِ سِرْ گوشِ سَر است | تا نگردد این کَر، آن باطِنْ کَر است | |
| ۵۷۲ | بی‌حِس و بی‌گوش و بی‌فِکْرَت شَوید | تا خِطابِ اِرْجِعی را بِشْنَوید | |
| ۵۷۳ | تا به گفت و گویِ بیداری دَری | تو زِ گفتِ خواب، بویی کِی بَری؟ | |
| ۵۷۴ | سَیْرِ بیرونی‌ست قَوْل و فِعْلِ ما | سَیْرِ باطِنْ هست بالایِ سَما | |
| ۵۷۵ | حِسّْ خُشکی دید کَزْ خُشکی بِزاد | عیسیِ جانْ پایْ بر دریا نَهاد | |
| ۵۷۶ | سَیْرِ جسمِ خُشک بر خُشکی فُتاد | سَیْرِ جانْ پا در دلِ دریا نَهاد | |
| ۵۷۷ | چون که عُمر اَنْدَر رَهِ خُشکی گُذشت | گاه کوه و گاه دریا، گاه دَشت | |
| ۵۷۸ | آبِ حیوان از کجا خواهی تو یافت؟ | موجِ دریا را کجا خواهی شِکافت؟ | |
| ۵۷۹ | موجِ خاکی وَهْم و فَهْم و فکرِ ماست | موجِ آبی مَحْو و سُکْر است و فَناست | |
| ۵۸۰ | تا دَرین سُکری، از آن سُکْری تو دور | تا ازین مَستی، از آن جامی نَفور | |
| ۵۸۱ | گفت و گویِ ظاهر آمد چون غُبار | مُدّتی خاموش خو کُن، هوش‌دار |
سلام و خداقوت.
لطفا دکلمه این قسمت رو هم بذارید. سپاس