مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۳۳ – طَلَب کردنِ اُمَّتِ عیسی عَلَیهِ السَّلام از اُمَرا که ولیعهد از شما کدام است؟
۶۷۳ | بَعدِ ماهی گفت خَلْق ای مِهْتَران | از امیران کیست بر جایَش نِشان؟ | |
۶۷۴ | تا به جایِ او شِناسیمَش اِمام | دست و دامَن را به دستِ او دهیم | |
۶۷۵ | چون که شُد خورشید و ما را کرد داغ | چاره نَبْوَد بر مَقامَش از چراغ | |
۶۷۶ | چون که شُد از پیشِ دیده وَصلِ یار | نایِبی باید ازومان یادگار | |
۶۷۷ | چون که گُل بُگْذشت و گُلْشَن شُد خراب | بویِ گُل را از کِه یابیم؟ از گُلاب | |
۶۷۸ | چون خدا اَنْدَر نَیایَد در عِیان | نایِبِ حَقّاند این پیغامبران | |
۶۷۹ | نه، غَلَط گفتم، که نایِب با مَنوب | گَر دو پِنْداری، قَبیح آید نه خوب | |
۶۸۰ | نه، دو باشد تا تویی صورتپَرَست | پیشِ او یک گشت کَزْ صورت بِرَست | |
۶۸۱ | چون به صورت بِنْگَری، چَشمِ تو دُوست | تو به نورش دَرنِگَر کَزْ چَشمْ رُست | |
۶۸۲ | نورِ هر دو چَشمْ نَتْوان فَرق کرد | چون که در نورش نَظَر انداخت مَرد | |
۶۸۳ | دَه چراغ اَرْ حاضر آید در مکان | هر یکی باشد بصورتْ غیرِ آن | |
۶۸۴ | فَرق نَتْوان کرد نورِ هر یکی | چون به نورَش رویْ آری، بیشکی | |
۶۸۵ | گَر تو صد سیب و صد آبی بِشْمُری | صد نَمانَد، یک شود چون بِفْشُری | |
۶۸۶ | در مَعانی قِسْمَت و اَعْداد نیست | در مَعانی تَجزیه وْ اَفْراد نیست | |
۶۸۷ | اِتِّحادِ یار با یارانْ خَوش است | پای مَعنیگیر، صورت سَرکَش است | |
۶۸۸ | صورتِ سَرکَش گُدازان کُن به رنج | تا بِبینی زیرِ او وَحدتْ چو گنج | |
۶۸۹ | وَرْ تو نَگْدازی، عِنایَتهایِ او | خود گُدازَد، ای دِلَم مولایِ او | |
۶۹۰ | او نِمایَد هم به دلها خویش را | او بِدوزَد خِرقۀ درویش را | |
۶۹۱ | مُنْبَسِط بودیم و یک جوهر همه | بیسَر و بیپا بُدیم آن سَر همه | |
۶۹۲ | یک گُهَر بودیم هَمچون آفتاب | بیگِرِه بودیم و صافی هَمچو آب | |
۶۹۳ | چون به صورت آمد آن نورِ سَره | شُد عَدَد چون سایههایِ کُنگُره | |
۶۹۴ | گُنگُره ویران کُنید از مَنْجِنیق | تا رَوَد فَرق از میانِ این فَریق | |
۶۹۵ | شَرحِ این را گُفتَمی من از مِری | لیک تَرسَم تا نَلَغزَد خاطِری | |
۶۹۶ | نُکتهها چون تیغِ پولاد است تیز | گَر نداری تو سِپَر، واپَس گُریز | |
۶۹۷ | پیشِ این الماسْ بیاِسْپَر مَیا | کَز بُریدنْ تیغ را نَبْوَد حَیا | |
۶۹۸ | زین سَبَب من تیغ کردم در غِلاف | تا که کَژْخوانی نَخوانَد بر خِلاف | |
۶۹۹ | آمدیم اَنْدَر تمامیْ داستان | وَزْ وفاداریِّ جمعِ راسْتان | |
۷۰۰ | کَزْ پَسِ این پیشوا بَرخاستند | بر مَقامَش نایِبی میخواستند |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!