مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۳۴ – مُنازِعَتِ اُمَرا در ولیعهدی
۷۰۱ | یک امیری زان امیران پیش رفت | پیشِ آن قومِ وَفااَنْدیش رفت | |
۷۰۲ | گفت اینک نایِبِ آن مَردْ من | نایِبِ عیسی مَنَم اَنْدَر زَمَن | |
۷۰۳ | اینک این طومارْ بُرهانِ من است | کین نیابَتْ بَعد ازو آنِ من است | |
۷۰۴ | آن امیرِ دیگر آمد از کَمین | دَعویِ او در خِلافَت بُد همین | |
۷۰۵ | از بَغَلْ او نیز طوماری نِمود | تا بَرآمَد هر دو را خَشمِ جُهود | |
۷۰۶ | آن امیرانِ دِگَر یک یک قِطار | بَرکَشیده تیغهایِ آبْدار | |
۷۰۷ | هریکی را تیغ و طوماری به دست | دَرهَم افتادند چون پیلانِ مَست | |
۷۰۸ | صد هزاران مَردِ تَرسا کُشته شُد | تا زِ سَرهایِ بُریده پُشته شُد | |
۷۰۹ | خون رَوان شُد هَمچو سَیل از چَپّ و راست | کوهْ کوه اَنْدَر هوا زین گَرْد خاست | |
۷۱۰ | تُخْمهایِ فِتْنهها کو کَشته بود | آفَتِ سَرهایِ ایشان گشته بود | |
۷۱۱ | جَوْزها بِشْکَست و آن کانْ مغز داشت | بَعدِ کُشتنْ روحِ پاکِ نَغْز داشت | |
۷۱۲ | کُشتن و مُردن که بر نَقْشِ تَن است | چون انار و سیب را بِشْکَستن است | |
۷۱۳ | آنچه شیرین است، او شُد نارْدانگ | وان که پوسیدهست، نَبْوَد غیرِ بانگ | |
۷۱۴ | آنچه با معنیست خود پیدا شود | وانچه پوسیدهست او رُسوا شود | |
۷۱۵ | رَو به معنی کوش ای صورتپَرَست | زانکه معنی بر تَنِ صورتْ پَر است | |
۷۱۶ | همنِشینِ اَهلِ معنی باش تا | هم عَطا یابیّ و هم باشی فَتی | |
۷۱۷ | جانِ بیمعنی درین تَنْ بیخِلاف | هست هَمچون تیغِ چوبین در غِلاف | |
۷۱۸ | تا غِلاف اَنْدَر بُوَد، باقیمت است | چون بُرون شُد، سوختن را آلَت است | |
۷۱۹ | تیغ چوبین را مَبَر در کارزار | بِنْگَر اَوَّل، تا نگردد کارْ زار | |
۷۲۰ | گَر بُوَد چوبین، بُرو دیگر طَلَب | وَرْ بُوَد الماس، پیش آ با طَرَب | |
۷۲۱ | تیغْ در زَرّادْخانهیْ اَوْلیاست | دیدنِ ایشانْ شما را کیمیاست | |
۷۲۲ | جُمله دانایان همین گفته، همین | هست دانا رَحْمَةً لِلْعالَمین | |
۷۲۳ | گَر اناری میخَری، خندان بِخَر | تا دَهَد خنده زِ دانهیْ او خَبَر | |
۷۲۴ | ای مُبارک خَندهاَش کو از دَهان | مینِمایَد دلْ چو دُرّ از دُرجِ جان | |
۷۲۵ | نامُبارک، خندۀ آن لاله بود | کَزْ دَهانِ او سیاهیْ دل نِمود | |
۷۲۶ | نارِ خَندانْ باغ را خندان کُند | صُحبَتِ مَردانَت از مَردان کُند | |
۷۲۷ | گَر تو سنگِ صَخْره و مَرمَر شَوی | چون به صاحِبْدل رَسی، گوهر شَوی | |
۷۲۸ | مِهْرِ پاکانْ درمیانِ جانْ نِشان | دل مَدِه اِلّا به مِهْرِ دلخوشان | |
۷۲۹ | کویِ نومیدی مَرو، اومیدهاست | سویِ تاریکی مَرو، خورشیدهاست | |
۷۳۰ | دلْ تو را در کویِ اَهلِ دل کَشَد | تَنْ تو را در حَبْسِ آب و گِل کَشَد | |
۷۳۱ | هین غذایِ دل بِدِه از همدلی | رو بِجو اِقْبال را از مُقْبلی |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!