مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۳۵ – تَعظیمِ نَعْتِ مُصْطفی صَلَّی اللّهُ عَلَیهِ وَسَلَّمَ که مَذکور بود در اِنْجیل

۷۳۲	بود در اِنْجیلْ نامِ مُصْطفی	آن سَرِ پیغامبرانْ بَحرِ صَفا
۷۳۳	بود ذِکْرِ حِلْیه‌ها و شَکلِ او	بود ذِکْرِ غَزْو و صَوْم و اَکْلِ او
۷۳۴	طایفه‌یْ نصرانیان بَهرِ ثَواب	چون رَسیدَندی بِدان نام و خِطاب
۷۳۵	بوسه دادَندی بر آن نامِ شَریف	رو نَهادندی بر آن وَصْفِ لَطیف
۷۳۶	اَنْدَرین فِتْنه که گفتیم، آن گروه	ایمِن از فِتْنه بُدند و از شکوه
۷۳۷	ایمِن از شَرِّ امیران و وزیر	در پَناهِ نامِ اَحْمَد مُسْتَجیر
۷۳۸	نَسلِ ایشان نیز هم بسیار شُد	نورِ اَحمَد ناصِر آمد، یار شُد
۷۳۹	وان گروهِ دیگر از نَصرانیان	نام اَحمَد داشتندی مُسْتَهان
۷۴۰	مُسْتَهان و خوار گشتند از فِتَن	از وزیرِ شومْ رایِ شومْ فَن
۷۴۱	هم مُخَبَّط دینَشان و حُکْمَشان	از پِیِ طومارهایِ کَژْ بَیان
۷۴۲	نامِ اَحمَد این چُنین یاری کُند	تا که نورش چون نِگَهداری کُند؟
۷۴۳	نامِ اَحمَد چون حِصاری شُد حَصین	تا چه باشد ذاتِ آن روحُ الَاْمین؟