مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۳۸ – به سُخَن آمدنِ طِفْلْ در میانِ آتش و تَحریض کردنْ خَلْق را در افتادن به آتش
۷۸۸ | یک زنی با طِفْل آوَرْد آن جُهود | پیشِ آن بُت، وآتَش اَنْدَر شُعله بود | |
۷۸۹ | طِفْل ازو بِسْتَد، در آتش دَرفَکَند | زن بِتَرسید و دل از ایمانْ بِکَند | |
۷۹۰ | خواست تا او سَجده آرَد پیشِ بُت | بانگ زد آن طِفْل اِنّی لَمْ اَمُت | |
۷۹۱ | اَنْدرآ ای مادر این جا من خوشَم | گرچه در صورتْ میانِ آتشَم | |
۷۹۲ | چَشمْبَند است آتش از بَهرِ حِجاب | رَحْمت است این، سَر بَرآوَرْده زِ جیب | |
۷۹۳ | اَنْدَرآ مادر بِبین بُرهانِ حَق | تا بِبینی عّشْرَتِ خاصانِ حَق | |
۷۹۴ | اَنْدَرآ و آب بین، آتشْ مِثال | از جهانی کآتش است آبَشْ مِثال | |
۷۹۵ | اَنْدَرآ اسرارِ ابراهیم بین | کو در آتش یافت سَرو و یاسَمین | |
۷۹۶ | مرگ میدیدم گَهِ زادن زِ تو | سَخت خَوْفَم بود اُفتادن زِ تو | |
۷۹۷ | چون بِزادَم، رَستَم از زندانِ تَنگ | در جهانِ خوشهوایِ خوبرَنگ | |
۷۹۸ | من جهان را چون رَحِمْ دیدم کُنون | چون دَرین آتش بِدیدَم این سُکون | |
۷۹۹ | اَنْدَرین آتش بِدیدَم عالَمی | ذَرّه ذَرّه اَنْدَرو عیسیدَمی | |
۸۰۰ | نَکْ جهانِ نیستْ شکلِ هستْ ذات | وان جهانِ هستْ شَکلِ بیثَبات | |
۸۰۱ | اَنْدَرآ مادر به حَقِّ مادری | بین که این آذَر ندارد آذَری | |
۸۰۲ | اَنْدَرآ مادر که اِقْبال آمدهست | اَنْدَرآ مادر مَدهِ دولَت زِ دست | |
۸۰۳ | قُدرت آن سگ بِدیدی، اَنْدَر آ | تا بِبینی قُدرت و لُطْفِ خدا | |
۸۰۴ | من زِ رَحمَت میکَشانَم پایِ تو | کَزْ طَرَب خود نیستم پَروایِ تو | |
۸۰۵ | اَنْدَرآ و دیگران را هم بِخوان | کَنْدَر آتشْ شاه بِنْهادهست خوان | |
۸۰۶ | اَنْدَر آیید ای مُسلمانان همه | غیرِ عَذْبِ دینْ عَذاب است آن همه | |
۸۰۷ | اَنْدَر آیید ای همه پَروانهوار | اَنْدَرین بَهره که دارد صد بهار | |
۸۰۸ | بانگ میزد در میانِ آن گروه | پُر هَمیشُد جانِ خَلْقان از شِکوه | |
۸۰۹ | خَلْقْ خود را بَعد ازان بیخویشتن | میفَکَندَند اَنْدَر آتش، مَرد و زن | |
۸۱۰ | بیمُوکَّل، بیکَشِش، از عشقِ دوست | زان که شیرین کردنِ هر تَلْخ ازوست | |
۸۱۱ | تا چُنان شُد کان عَوانانْ خَلْق را | مَنْع میکردند، کآتش دَرمَیا | |
۸۱۲ | آن یهودی شُد سِیَهرو و خَجِل | شُد پَشیمان، زین سَبَب بیمارْدل | |
۸۱۳ | کَنْدَر ایمانْ خَلْق عاشقتَر شُدَند | در فَنایِ جسمْ صادقتَر شُدند | |
۸۱۴ | مَکْرِ شَیْطان هم دَرو پیچید، شُکر | دیو هم خود را سِیَهرو دید، شُکر | |
۸۱۵ | آنچه میمالید در رویِ کَسان | جمع شُد در چهرۀ آن ناکَس آن | |
۸۱۶ | آن کِه میدَرّید جامهی خَلْقْ چُست | شُد دَریده آنِ او، ایشان دُرُست |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!