مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۴۶ – تَرجیح نَهادنِ نَخْچیرانْ تَوکُّل را بر اِجْتِهاد
۹۲۰ | قوم گُفتَندَش که کَسْب از ضَعفِ خَلْق | لُقمۀ تَزویر دان بر قَدْرِ حَلْق | |
۹۲۱ | نیست کَسْبی از تَوکُّل خوبتَر | چیست از تَسْلیمْ خود محبوبتَر؟ | |
۹۲۲ | بَسْ گُریزند از بَلا سویِ بَلا | بَسْ جَهَند از مارْ سویِ اَژدَها | |
۹۲۳ | حیله کرد انسان و حیلهش دام بود | آن کِه جان پِنْداشت، خونْآشام بود | |
۹۲۴ | دَر بِبَست و دُشمن اَنْدَر خانه بود | حیلۀ فرعونْ زین افسانه بود | |
۹۲۵ | صد هزاران طِفْل کُشت آن کینهکَش | وان کِه او میجُست اَنْدَر خانهاَش | |
۹۲۶ | دیدۀ ما چون بَسی عِلَّت در اوست | رو فنا کُن دیدِ خود در دیدِ دوست | |
۹۲۷ | دیدِ ما را دیدِ او نِعْمَ اَلْعِوَض | یابی اَنْدَر دیدِ او کُلِّ غَرَض | |
۹۲۸ | طِفْلْ تا گیرا و تا پویا نبود | مَرکَبَش جُز گَردنِ بابا نبود | |
۹۲۹ | چون فُضولی گشت و دست و پا نِمود | در عَنا افتاد و در کور و کَبود | |
۹۳۰ | جانهایِ خَلْق پیش از دست و پا | میپَریدند از وَفا اَنْدَر صَفا | |
۹۳۱ | چون به اَمرِ اِهْبِطوا بَندی شُدند | حَبْسِ خشم و حِرص و خُرسَندی شُدند | |
۹۳۲ | ما عِیالِ حَضرَتیم و شیرْخواه | گفت اَلْخَلْقُ عِیالٌ لِلْاِلهْ | |
۹۳۳ | آن که او از آسْمان باران دَهَد | هم تواند کو زِ رَحْمَت نان دَهَد |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!