مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۸۹ – باز گُفتنِ بازرگان با طوطی آنچه دید از طوطیانِ هِنْدوستان
۱۶۵۸ | کرد بازرگانْ تِجارت را تمام | باز آمد سویِ مَنْزِلْ دوستْ کام | |
۱۶۵۹ | هر غُلامی را بیاوَرْد اَرْمَغان | هر کَنیزک را بِبَخشید او نِشان | |
۱۶۶۰ | گفت طوطی اَرْمغانِ بَنده کو؟ | آنچه دیدی، وانچه گُفتی بازگو | |
۱۶۶۱ | گفت نه، مَن خود پَشیمانَم ازان | دستِ خود خایان و اَنْگُشتانْ گَزان | |
۱۶۶۲ | من چرا پیغامِ خامی از گِزاف | بُردم از بیدانشیّ و از نِشاف؟ | |
۱۶۶۳ | گفت ای خواجه پشیمانی زِ چیست؟ | چیست آن کین خَشم و غم را مُقْتضیست؟ | |
۱۶۶۴ | گفت گفتم آن شِکایَتهایِ تو | با گروهی طوطیانْ هَمتایِ تو | |
۱۶۶۵ | آن یکی طوطی زِ دَردت بویْ بُرد | زَهْرهاَش بِدْرید و لَرزید و بِمُرد | |
۱۶۶۶ | من پَشیمان گشتم، این گفتن چه بود؟ | لیکْ چون گفتم، پشیمانی چه سود؟ | |
۱۶۶۷ | نکتهیی کان جَست ناگَهْ از زبان | هَمچو تیری دان که جَست آن از کَمان | |
۱۶۶۸ | وا نگردد از رَهْ آن تیر ای پسر | بَند باید کرد سَیْلی را زِ سَر | |
۱۶۶۹ | چون گُذشت از سَر، جهانی را گرفت | گَر جهان ویران کُند، نَبْوَد شِگِفت | |
۱۶۷۰ | فِعْل را در غَیْب اَثَرها زادَنیست | وان مَوالیدَش به حُکْمِ خَلْق نیست | |
۱۶۷۱ | بیشَریکی جُمله مَخْلوقِ خداست | آن مَوالید، اَرْچه نِسْبَتْشان به ماست | |
۱۶۷۲ | زَیْد پَرّانید تیری سویِ عَمْر | عَمْر را بِگْرفت تیرش هَمچو نَمْر | |
۱۶۷۳ | مُدّتِ سالی هَمیزایید دَرد | دَردها را آفریند حَق، نه مَرد | |
۱۶۷۴ | زَیْدِ رامی آن دَم اَرْ مُرد از وَجَل | دَردها میزایَد آنجا تا اَجَل | |
۱۶۴۵ | زان مَوالیدِ وَجَع چون مُرد او | زَیْد را زَاوَّل سَبَب قَتّال گو | |
۱۶۷۶ | آن وَجَعها را بِدو مَنْسوب دار | گَرچه هست آن جُمله صُنْعِ کِردگار | |
۱۶۷۷ | همچُنین کِشت و دَم و دام و جِماع | آن مَوالید است حَق را مُسْتَطاع | |
۱۶۷۸ | اَوْلیا را هست قُدرت از اِله | تیرِ جَسته باز آرَنْدَش زِ راه | |
۱۶۷۹ | بَسته دَرهایِ مَوالید از سَبَب | چون پَشیمان شُد وَلی زان، دستِ رَب | |
۱۶۸۰ | گفته ناگفته کُند از فَتْحِ باب | تا از آن نه سیخ سوزَد نه کَباب | |
۱۶۸۱ | از همه دلها که آن نکته شَنید | آن سُخَن را کرد مَحْو و ناپَدید | |
۱۶۸۲ | گَرْت بُرهان باید و حُجَّت مِها | بازخوان مِنْ آیَةٍ اَوْ نُنْسِها | |
۱۶۸۳ | آیَتِ اَنْسَوْکُمُ ذِکْری بِخوان | قُدرتِ نِسْیان نَهادَنْشان بِدان | |
۱۶۸۴ | چون به تَذْکیر و به نِسْیان قادرند | بر همه دلهایِ خَلْقانْ قاهرند | |
۱۶۸۵ | چون به نِسْیان بَست او راهِ نَظَر | کارْ نَتْوان کرد، وَرْ باشد هُنر | |
۱۶۸۶ | خِلْتُمُ سُخْریَّةً اَهْلَ السُّمُو | از نُبی خوانید تا اَنْسَوْکُمُ | |
۱۶۸۷ | صاحِبِ دِهْ پادشاهِ جسم هاست | صاحِبِ دلْ شاهِ دلهایِ شماست | |
۱۶۸۸ | فَرعِ دید آمد عَمَلْ بیهیچ شک | پس نباشد مَردم اِلاّ مَردُمَک | |
۱۶۸۹ | من تمامِ این نَیارَم گفت، ازان | مَنْع میآید زِ صاحِبْ مَرکَزان | |
۱۶۹۰ | چون فراموشیِّ خَلْق و یادَشان | با وِیْ است و او رَسَد فریادَشان | |
۱۶۹۱ | صد هزاران نیک و بَد را آن بَهی | میکُند هر شب زِ دلهاشان تَهی | |
۱۶۹۲ | روزْ دلها را از آن پُر میکُند | آن صَدَفها را پُر از دُر میکُند | |
۱۶۹۳ | آن همه اندیشۀ پیشانهها | میشِناسَند از هدایتْ خانهها | |
۱۶۹۴ | پیشه و فَرهنگِ تو آید به تو | تا دَرِ اَسْبابْ بُگْشایَد به تو | |
۱۶۹۵ | پیشۀ زَرگَر به آهنگر نَشُد | خویِ آن خوشْخو به آن مُنْکَر نَشُد | |
۱۶۹۶ | پیشهها و خُلْقها هَمچون جِهاز | سویِ خَصْم آیند روزِ رَسْتخیز | |
۱۶۹۷ | پیشهها و خُلقها از بَعدِ خواب | واپَس آید هم به خَصْمِ خود شِتاب | |
۱۶۹۸ | پیشهها وَانْدیشهها در وَقتِ صُبح | هم بِدان جا شُد که بود آن حُسن و قُبْح | |
۱۶۹۹ | چون کبوترهایِ پیک از شهرها | سویِ شهرِ خویش آرَد بَهرها |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!