مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۱۰ – مثال دنیا چون گولْخَن و تَقْوی چون حَمّام
| ۲۳۷ | شَهوتِ دنیا مِثال گُلْخَن است | که ازو حَمّام تَقْوی روشن است | |
| ۲۳۸ | لیکْ قِسْمِ مُتَّقی زین تون صَفاست | زان کِه در گَرمابه است و در نَقاست | |
| ۲۳۹ | اَغْنیا مانَندهٔ سَرگین کَشان | بَهرِ آتش کردنِ گَرمابه بان | |
| ۲۴۰ | اَنْدَرایشانْ حِرص بِنْهاده خدا | تا بُوَد گَرمابه گرم و با نَوا | |
| ۲۴۱ | تَرکِ این تون گوی و در گَرمابه ران | تَرکِ تون را عینِ آن گَرمابه دان | |
| ۲۴۲ | هرکِه در تون است او چون خادِم است | مَر وِرا که صابِرست و حازِم است | |
| ۲۴۳ | هرکِه در حَمّام شُد سیمایِ او | هست پیدا بر رُخِ زیبایِ او | |
| ۲۴۴ | تونیان را نیز سیما آشِکار | از لباس و از دُخان و از غُبار | |
| ۲۴۵ | وَرْ نَبینی روش بویَش را بِگیر | بو عَصا آمد برایِ هر ضَریر | |
| ۲۴۶ | وَرْ نداری بو دَر آرَش در سُخُن | از حَدیثِ نو بِدانْ رازِ کُهُن | |
| ۲۴۷ | پَس بگوید تونِیی صاحِبْ ذَهَب | بیست سَلّه چِرکْ بُردم تا به شب | |
| ۲۴۸ | حِرصِ تو چون آتش است اَنْدَر جهان | باز کرده هر زَبانه صد دَهان | |
| ۲۴۹ | پیشِ عقلْ این زَر چو سَرگین ناخَوش است | گَرچه چون سَرگینْ فُروغِ آتش است | |
| ۲۵۰ | آفتابی که دَم از آتش زَنَد | چِرک‌تَر را لایِق آتش کُند | |
| ۲۵۱ | آفتابْ آن سنگ را هم کرد زَر | تا بتونِ حِرص اُفْتَد صد شَرَر | |
| ۲۵۲ | آن کِه گوید مالْ گِرد آورده‌ام | چیست؟ یعنی چِرْکْ چندین بُرده‌ام | |
| ۲۵۳ | این سُخَن گَرچه که رُسوایی فَزاست | در میانِ تونیانْ زین فَخْرهاست | |
| ۲۵۴ | که تو شش سَلّه کَشیدی تا به شب | من کَشیدم بیست سَلّه بی کُرَب | |
| ۲۵۵ | آن کِه در تون زاد و پاکی را نَدید | بویِ مُشک آرَد بَرو رَنْجی پَدید |
عالی تشکر
عالییییی دلنشین