مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۱۲ – مُعالِجه کردنِ برادرِ دَبّاغْ دباغ را به خُفْیه به بویِ سَرگین
| ۲۸۸ | خَلْق را می‌رانْد از وِیْ آن جوان | تا عِلاجَش را نبینَند آن کَسان | |
| ۲۸۹ | سَر به گوشَش بُرد هَمچون رازگو | پَس نَهاد آن چیزْ بر بینیِّ او | |
| ۲۹۰ | کو به کَفْ سَرگینِ سگْ ساییده بود | دارویِ مَغْزِ پَلید آن دیده بود | |
| ۲۹۱ | ساعتی شُد مَرد جُنبیدَن گرفت | خَلْق گفتند این فُسونی بُد شِگِفت | |
| ۲۹۲ | کین بِخوانْد اَفْسون به گوش او دَمید | مُرده بود اَفْسون به فریادش رَسید | |
| ۲۹۳ | جُنبِش اهل فساد آن سو بُوَد | که زِنا و غَمْزه و اَبْرو بُوَد | |
| ۲۹۴ | هر کِه را مُشْکِ نَصیحَت سود نیست | لاجَرَم با بویِ بد خو کردنی‌ست | |
| ۲۹۵ | مُشرکان را زان نَجِس خوانْده‌ست حَق | کَنْدَرونِ پُشْک زادَند از سَبَق | |
| ۲۹۶ | کِرمْ کو زاده‌ست در سَرگین اَبَد | می‌نِگَردانَد به عَنْبَر خویِ خَود | |
| ۲۹۷ | چون نَزَد بر وِیْ نِثارِ رَشِّ نور | او همه جسمست بی‌دل چون قُشور | |
| ۲۹۸ | وَرْ زِ رَشِّ نورْ حَقْ قِسْمیش داد | هَمچو رَسْم مِصرْ سَرگین مُرغ‌زاد | |
| ۲۹۹ | لیکْ نه مُرغِ خَسیسِ خانگی | بلک مُرغِ دانش و فَرزانِگی | |
| ۳۰۰ | تو بِدان مانی کَزْ آن نوری تَهی | زآنک بینی بر پَلیدی می‌نَهی | |
| ۳۰۱ | از فِراقَت زَرد شُد رُخسار و رو | بَرگِ زَردی میوه‌یی ناپُخته تو | |
| ۳۰۲ | دیگْ ز آتش شُد سیاه و دودْفام | گوشت از سختی چُنین مانْدست خام | |
| ۳۰۳ | هشت سالَت جوش دادم در فِراق | کَم نَشُد یک ذَرّه خامیت و نِفاق | |
| ۳۰۴ | غورهٔ‌یی تو سنگْ بَسته کَزْ سَقام | غوره‌ها اکنون مَویزَنْد و تو خام |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!