مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۱۳۰ – تَصْدیق کردنِ اَسْتَرجواب‌های شُتُررا و اِقْرار آوردن به فَضْلِ او بر خود و ازو اِسْتِعانَت خواستن و بِدو پَناه گرفتن به صِدْق و نَواختنِ شُتُر او را و رَهْ نِمودن و یاری دادنِ پدرانه و شاهانه

۳۴۰۶	گفت اَسْتَر راست گفتی ای شُتُر	این بِگُفت و چَشم کرد از اشک پُر
۳۴۰۷	ساعتی بِگْریست و در پایَش فُتاد	گفت ای بُگْزیدهٔ رَبُّ الْعِباد
۳۴۰۸	چه زیان دارد گَر از فَرخُندگی	دَر پَذیری تو مرا دربَندگی؟
۳۴۰۹	گفت چون اِقْرار کردی پیشِ من	رو که رَستی تو زِ آفاتِ زَمَن
۳۴۱۰	دادی اِنْصاف و رَهیدی از بَلا	تو عَدو بودی شُدی زَ اهْلِ وَلا
۳۴۱۱	خویِ بَد در ذاتِ تو اصلی نَبود	کَزْ بَدِ اصلی نَیایَد جُز جُحود
۳۴۱۲	آن بَدِ عاریَّتی باشد که او	آرَد اِقْرار و شود او توبه‌جو
۳۴۱۳	هَمچو آدمْ زَلَّتَش عاریه بود	لاجَرَم اَنْدَر زمانْ توبه نِمود
۳۴۱۴	چون که اصلی بود جُرمِ آن بِلیس	رَهْ نَبودَش جانِبِ توبه‌ی نَفیس
۳۴۱۵	رو که رَستی از خود و از خویِ بَد	وَزْ زبانه‌ی نار و از دَندانِ دَد
۳۴۱۶	رو که اکنون دست در دولَت زدی	دَر فَکَندی خود به بَخْتِ سَرمَدی
۳۴۱۷	اُدْخُلی تو فی عبادی یافتی	اُدْخُلی فی جَنَّتی دَر بافتی
۳۴۱۸	در عِبادَش راه کردی خویش را	رَفتی اَنْدَر خُلْد از راهِ خَفا
۳۴۱۹	اِهْدِنا گفتی صِراطِ مُستقیم	دستِ تو بِگْرفت و بُردَت تا نَعیم
۳۴۲۰	نارْ بودی نور گشتی ای عزیز	غوره بودی گشتی اَنْگور و مَویز
۳۴۲۱	اَخْتَری بودی شُدی تو آفتاب	شاد باشد اَللهُ اَعْلَمْ بِالصَّواب
۳۴۲۲	ای ضیاءُ الْحَقْ حُسامُ‌الدّین بِگیر	شَهْدِ خویش اَنْدَر فَکَن در حوضِ شیر
۳۴۲۳	تا رَهَد آن شیر از تَغییرِ طَعْم	یابَد از بَحْرِ مَزِه تَکثیرِ طَعْم
۳۴۲۴	مُتَّصِل گردد بِدان بَحْرِاَلَست	چون که شُد دریا زِ هر تَغییر رَست
۳۴۲۵	مَنْفَذی یابَد در آن بَحْرِ عَسَل	آفتی را نَبْوَد اَنْدَر وِیْ عَمَل
۳۴۲۶	غُرِّه‌یی کُن شیرْوار ای شیرِ حَق	تا رَوَد آن غُرِّه بر هفتم طَبَق
۳۴۲۷	چه خَبَر جانِ مَلولِ سیر را؟	کِی شِناسَد موش غُرِّه‌ی شیر را؟
۳۴۲۸	بَرنِویس اَحْوالِ خود با آبِ زَر	بَهْرِ هر دریادلی نیکو گُهَر
۳۴۲۹	آب نیل است این حَدیثِ جانْ‌فَزا	یا رَبَش در چَشمِ قِبْطی خونْ نِما

#دکلمه_مثنوی

دیدگاه خود را ثبت کنید

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

با ما در تماس باشيد

صفحات

لينك هاي ويژه