مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۱۳۳ – حِکایَتِ آن زنِ پَلیدکار که شوهر را گفت که آن خیالات از سَرِ اَمْروبُن می‌نِمایَد تورا که چُنین‌ها نِمایَد چَشم آدمی را سَرِ آن اَمْرودْبُن از سَرِ اَمْرودْبُن فرود آی تا آن خیال‌ها بِرَوَد و اگر کسی گوید که آنچه آن مَرد می‌دید خیال نبود جواب این مِثالی‌ست نه مِثْل در مِثال همین قَدْر بس بُوَد که اگر بر سَرِاَمْرودْبُن نرفتی هرگز آن‌ها ندیدی خواه خیالْ خواه حقیقت

#دکلمه_مثنوی

#داستانهای_مثنوی_مولانا

زنی بدکار میخواست در برابر چشمان شوی خود با مردی فاسق در آمیزد.به همین منظور به او گفت من بالای اَمرودبُن ( درخت گلابی) می‌روم تا میوه بچینم. وقتی بالای درخت شد فریاد زنان به شوی خود گفت: ای تبهکار آن لوطی کیست که بر پشت تو خوابیده است؟ مرد با تعجب گفت: چرا یاوه می گویی، اینجا که کسی جز من و تو نیست. زن باز ادعای خود را تکرار کرد مرد با حیرت گفت حتما بلندی درخت باعث شده سرت گیج برود و خیالات کنی. دقایقی بعد زن پایین آمد و مرد بالای درخت رفت. درین هنگام زن با فاسقی که میان بوته‌ها پنهان بود مشغول بدکاری شد. همسرش که از بالای درخت این صحنه زشت را دید فریاد زد ای زن آن مردک کیست که… زن گفت اینجا کسی جز من و تو نیست حتما خیالاتی شده‌ای. از آن بالا پایین بیا تا ببینی کسی نیست. تا مرد از درخت پایین آید مرد فاسق خود را بین بوته‌ها پنهان کرد. سپس زن رو به مرد گفت: نگفتم از امرودبُن پایین بیا تا بدانی گمانت برخطاست! مولانا درین حکایت می‌گوید تا وقتی بر درخت خودبینی نشسته‌ای نمی‌توانی واقعیت را ببینی، باید از آن بالا پایین بیایی تا حقیقت بر تومعلوم شود.

این داستان تبدیل به ضرب المثلی در نکوهش خودبینی و تعصب که باعث کوربینی است هم شده است: ” فلانی از درخت امرود پایین بیا تا درست ببینی”