مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۱۴ – رَدْ کردنِ معشوقه عُذْرِ عاشق را و تَلبیسِ او را در رویِ او مالیدن
| ۳۱۹ | در جوابَش بَرگُشاد آن یارْ لب | کَزْ سویِ ما روز سویِ تست شب | |
| ۳۲۰ | حیله‌هایِ تیره اَنْدَر داوری | پیشِ بینایان چرا می‌آوَری؟ | |
| ۳۲۱ | هر چه در دل داری از مَکْر و رمُوز | پیش ما رُسواست و پیدا هَمچو روز | |
| ۳۲۲ | گر بِپوشیمَش زِ بَنده‌پَروَری | تو چرا بی‌رویی از حَدْ می‌بَری؟ | |
| ۳۲۳ | از پدر آموز کآدم در گُناه | خوش فُرود آمد به سوی پایْگاه | |
| ۳۲۴ | چون بِدید آن عالِمُ الْاَسْرار را | بر دو پا اِسْتاد اِسْتِغْفار را | |
| ۳۲۵ | بر سَرِ خاکسترِ اَنْدُه نِشَسْت | از بَهانه شاخْ تا شاخی نَجَست | |
| ۳۲۶ | رَبَّنا اِنّا ظَلَمْنا گفت و بَسْ | چونکه جانْداران بِدید از پیش و پَس | |
| ۳۲۷ | دید جانْدارانِ پنهان هَمچو جان | دورْباشِ هر یکی تا آسْمان | |
| ۳۲۸ | که هَلا پیشِ سُلَیمانْ مور باش | تا بِنَشکافَد تورا این دورباش | |
| ۳۲۹ | جُزْ مَقامِ راستی یک دَمْ مَایست | هیچ لالا مرد را چون چَشم نیست | |
| ۳۳۰ | کور اگر از پَندْ پالوده شود | هر دَمی او بازْ آلوده شود | |
| ۳۳۱ | آدما تو نیستی کور از نَظَر | لیک اِذا جاءَ القَضا عَمِیَ الْبَصَر | |
| ۳۳۲ | عُمرها باید به نادرْ گاه گاه | تا که بینا از قَضا اُفْتَد به چاه | |
| ۳۳۳ | کور را خود این قَضا هَمراهِ اوست | که مَر او را اوفْتادن طَبْع و خوست | |
| ۳۳۴ | در حَدَث اُفْتد نَدانَد بویْ چیست | از من است این بویْ یا ز آلودگی‌ست؟ | |
| ۳۳۵ | وَرْ کسی بر وِیْ کُند مُشکی نِثار | هم زِ خود دانَد نه از اِحْسانِ یار | |
| ۳۳۶ | پَس دو چَشمِ روشن ای صاحِبْ نَظَر | مَر تو را صد مادرست و صد پدر | |
| ۳۳۷ | خاصه چَشمِ دلْ آن هفتاد توست | وین دو چَشمِ حسّ خوشه‌چینِ اوست | |
| ۳۳۸ | ای دَریغا رَهْ زنان بِنْشسته‌اند | صد گِرِه زیرِ زَبانم بَسته‌‌اند | |
| ۳۳۹ | پایْ بَسته چون رَوَد خوش راهْوار؟ | بَسْ گِران بَندی‌ست این مَعْذور دار | |
| ۳۴۰ | این سُخَن اِشْکَسته می‌آید دِلا | کین سُخَن دُرّست غَیْرتْ آسیا | |
| ۳۴۱ | دُرّ اگر چه خُرد و اِشْکَسته شود | توتیایِ دیدهٔ خَسته شود | |
| ۳۴۲ | ای دُر از اِشْکَستِ خود بر سَر مَزَن | کَزْ شِکَستن روشنی خواهی شُدن | |
| ۳۴۳ | هم چُنین اِشْکَسته بَسته گُفتنی‌ست | حَق کُند آخِر دُرُستَش کو غَنی‌ست | |
| ۳۴۴ | گندم اَرْ بِشْکَست و از هم دَر سُکُست | بر دُکان آمد که نَکْ نانِ دُرُست | |
| ۳۴۵ | تو هم ای عاشق چو جُرمَت گشت فاش | آب و روغن تَرک کُن اِشْکَسته باش | |
| ۳۴۶ | آن کِه فرزندانِ خاص آدم‌اَنْد | نَفْحهٔ اِنّا ظَلَمْنا می‌‌دَمَند | |
| ۳۴۷ | حاجَتِ خود عَرضه کُن حُجَّت مگو | هَمچو اِبْلیسِ لعینِ سَخت‌‌رو | |
| ۳۴۸ | سَخت‌رویی گر وِرا شد عَیْب‌پوش | در سِتیز و سَخت‌رویی رو بِکوش | |
| ۳۴۹ | آن اَبوجَهْل از پَیَمبر مُعْجزی | خواست هَمچون کینه‌وَرْ تُرکی غُزی | |
| ۳۵۰ | لیکْ آن صِدّیقِ حَقْ مُعْجِز نخواست | گفت این رو خود نگوید جُز که راست | |
| ۳۵۱ | کِی رَسَد هَمچون توی را کَزْ مَنی | اِمْتِحانِ هَمچو منْ یاری کُنی؟ |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!