مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۱۶ – قِصّهٔ مَسجدِ اَقْصی و خَرّوب و عَزْم کردنِ داوود عَلَیْهِ السَّلام پیش از سُلَیمان عَلَیْهِ السَّلام بر بِنایِ آن مَسجد
| ۳۸۷ | چون دَرآمَد عَزْم داودی به تَنگ | که بِسازَد مسجدِ اَقْصی به سنگ | |
| ۳۸۸ | وَحْی کَردَش حَق که تَرکِ این بِخوان | که زِ دَستَت بَرنَیایَد این مَکان | |
| ۳۸۹ | نیست در تَقْدیرِ ما آن که تو این | مَسجدِ اَقْصی بَر آری ای گُزین | |
| ۳۹۰ | گفت جُرمَم چیست ای دانایِ راز | که مرا گویی که مَسجد را مَساز؟ | |
| ۳۹۱ | گفت بی‌جُرمی تو خونها کرده‌‌یی | خونِ مَظْلومان به گَردن بُرده‌‌یی | |
| ۳۹۲ | که زِ آوازِ تو خَلْقی بی‌شُمار | جان بِدادَند و شُدند آن را شِکار | |
| ۳۹۳ | خون بَسی رفته‌ست بر آوازِ تو | بر صدایِ خوبِ جانْ‌پَردازِ تو | |
| ۳۹۴ | گفت مَغْلوبِ تو بودم مَستِ تو | دَستِ من بَر بَسته بود از دَستِ تو | |
| ۳۹۵ | نه که هر مَغْلوبِ شَهْ مَرحوم بود؟ | نه که الْمَغْلوبُ کالْمَعْدوم بود؟ | |
| ۳۹۶ | گفت این مَغْلوبْ مَعْدومی‌ست کو | جُز به نِسْبَت نیست مَعْدوم اَیْقِنوا | |
| ۳۹۷ | این چُنین مَعْدوم کو از خویش رفت | بهترینِ هستها افتاد و زَفْت | |
| ۳۹۸ | او به نِسْبَت با صفات حَقْ فَناست | در حقیقت در فَنا او را بَقاست | |
| ۳۹۹ | جُمْلهٔ اَرْواح در تَدبیرِ اوست | جُملهٔ اَشْباحْ هم در تیرِ اوست | |
| ۴۰۰ | آن کِه او مَغْلوب اَنْدَر لطفِ ماست | نیست مُضْطَر بلک مُخْتارِ وَلاست | |
| ۴۰۱ | مُنْتَهایِ اِخْتیار آنست خَود | کِاْخْتیارَش گردد این جا مُفْتَقَد | |
| ۴۰۲ | اِخْتیاری را نبودی چاشْنی | گَر نگشتی آخِر او مَحْو از مَنی | |
| ۴۰۳ | در جهان گَر لُقمه و گَر شَربَت است | لَذَّتِ او فَرعِ مَحْوِ لَذَّت است | |
| ۴۰۴ | گرچه از لَذّاتْ بی‌تاثیر شُد | لَذَّتی بود او و لَذَّت‌گیر شُد |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!