مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۱۸ – بَقیّهٔ قِصّهٔ بِنایِ مَسجدِ اَقْصی
| ۴۶۶ | چون سُلیمان کرد آغازِ بِنا | پاکْ چون کعبه هُمایونْ چون مِنی | |
| ۴۶۷ | در بِنایَش دیده می‌شُد کَرّ و فَر | نی فَسُرده چون بِناهای دِگَر | |
| ۴۶۸ | در بِنا هر سنگ کَزْ کُه می‌سُکُست | فاش سیروا بی هَمی‌گفت از نَخُست | |
| ۴۶۹ | هَمچو از آب و گِلِ آدم کَده | نورْ ز آهَک پاره‌ها تابان شُده | |
| ۴۷۰ | سنگْ بی‌حَمّالْ آینده شُده | وان دَر و دیوارها زنده شُده | |
| ۴۷۱ | حَق هَمی‌گوید که دیوارِ بِهشت | نیست چون دیوارها بی‌جان و زِشت | |
| ۴۷۲ | چون دَر و دیوارِ تَنْ با آگَهی‌ست | زنده باشد خانه چون شاهَنْشَهی‌ست | |
| ۴۷۳ | هم درخت و میوه هم آبِ زُلال | با بِهِشتی در حَدیث و در مَقال | |
| ۴۷۴ | زان که جَنَّت را نه ز آلَت بَسته‌اند | بلکه از اَعْمال و نِیَّت بَسته‌اند | |
| ۴۷۵ | این بِنا ز آب و گِلِ مُرده بُده‌ست | وان بِنا از طاعَتِ زنده شُده‌ست | |
| ۴۷۶ | این به اَصْلِ خویش مانَد پُرخَلَل | وان به اَصْلِ خود که عِلْم است و عَمَل | |
| ۴۷۷ | هم سَریر و قَصر و هم تاج و ثیاب | با بهشتی در سؤال و در جواب | |
| ۴۷۸ | فَرشْ بی‌فَرّاش پیچیده شود | خانه بی‌مِکْناسْ روبیده شود | |
| ۴۷۹ | خانهٔ دلْ بین زِ غَم ژولیده شُد | بی‌کَناس از توبه‌یی روبیده شُد | |
| ۴۸۰ | تَختِ او سَیّارْ بی‌حَمّال شُد | حَلْقه و دَر مُطرِب و قَوّال شُد | |
| ۴۸۱ | هست در دل زندگی دارُالْخُلود | در زَبانَم چون نمی‌آید چه سود؟ | |
| ۴۸۲ | چون سُلَیمان دَر شُدی هر بامْداد | مَسجد اَنْدَر بَهرِ اِرْشادِ عِباد | |
| ۴۸۳ | پَند دادی گَهْ بگفت و لَحْن و ساز | گَهْ به فِعْل اَعْنی رُکوعی یا نماز | |
| ۴۸۴ | پَندِ فِعْلی خَلْق را جَذّاب‌تَر | که رَسَد در جانِ هر باگوش و کَر | |
| ۴۸۵ | اَنْدَر آن وَهْمِ امیری کَمْ بُوَد | در حَشَمْ تاثیرِ آن مُحْکَم بُوَد |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!