مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۲ – تمامیِ حِکایتِ آن عاشق که از عَسَس گریخت در باغی مَجهول، خود معشوق را در باغ یافت و عَسَس را از شادیْ دعایِ خیر می‌کرد و می‌گفت که عَسی اَن تکرهوا شیاً و هوَ خَیرٌ لَکُم
| ۴۰ | اَنْدَر آن بودیم کان شَخص از عَسَس | رانْد اَنْدَر باغ از خَوْفی فَرَس | |
| ۴۱ | بود اَنْدَر باغ آن صاحِب‌جَمال | کَزْ غَمَش این در عَنا بُد هشت سال | |
| ۴۲ | سایۀ او را نبود اِمْکانِ دید | هَمچو عَنْقا وَصْفِ او را می‌شنید | |
| ۴۳ | جُز یکی لُقْیَه که اَوَّل از قَضا | بر وِی افتاد و شُد او را دِلْرُبا | |
| ۴۴ | بَعد از آن چندان که می‌کوشید او | خود مَجالَش می‌نَداد آن تُندخو | |
| ۴۵ | نه به لابِه چاره بودَش نه به مال | چَشمْ پُرّ و بی‌طَمَع بود آن نِهال | |
| ۴۶ | عاشقِ هر پیشه‌ییّ و مَطْلَبی | حَق بیالود اَوَّلِ کارش لَبی | |
| ۴۷ | چو بِدان آسیب در جُست آمدند | پیشِ پاشان می‌نَهَد هرروز بَند | |
| ۴۸ | چون دَراَفْکَندَش به جُست و جوی کار | بَعد از آن دَربَست که کابین بیار | |
| ۴۹ | هم برآن بو می‌تَنَند و می‌رَوَند | هَر دَمی راجیّ و آیِس می‌شوند | |
| ۵۰ | هرکسی را هست اومید بَری | که گُشادَنْدَش در آن روزی دَری | |
| ۵۱ | باز دَر بَسْتَنْدَش و آن دَر پَرَست | بر همان اومید آتش پا شُده‌ست | |
| ۵۲ | چون دَرآمد خوش در آن باغْ آن جوان | خود فُروشُد پا به گَنجَش ناگهان | |
| ۵۳ | مَر عَسَس را ساخته یَزدان سَبَب | تا زِ بیمِ او دَوَد در باغْ شب | |
| ۵۴ | بینَد آن معشوقه را او با چراغ | طالِبِ انگشتری در جویِ باغ | |
| ۵۵ | پَس قَرین می‌کرد از ذوقْ آن نَفَس | با ثَنایِ حَقْ دُعایِ آن عَسَس | |
| ۵۶ | که زیان کردم عَسَس را از گُریز | بیست چندان سیم و زَر بر وِی بِریز | |
| ۵۷ | از عَوانی مَر وِرا آزاد کُن | آن چُنان که شادم، او را شاد کُن | |
| ۵۸ | سَعْد دارَش این جهان و آن جهان | از عَوانیّ و سگی‌اش وارَهان | |
| ۵۹ | گَرچه خویِ آن عَوان هست ای خدا | که هَماره خَلْق را خواهد بَلا | |
| ۶۰ | گَر خبَر آیَد که شَهْ جُرمی نَهاد | بر مسلمانان شود او زَفْت و شاد | |
| ۶۱ | وَرْ خَبَر آیَد که شَهْ رَحْمَت نِمود | از مُسلمانان فَکَند آن را به جود | |
| ۶۲ | ماتَمی بر جانِ او اُفْتَد از آن | صد چُنین اِدْبارها دارد عَوان | |
| ۶۳ | او عَوان را در دُعا دَر می‌کَشید | کَزْ عَوانْ او را چُنان راحت رَسید | |
| ۶۴ | بر همه زَهْر و بَر و تَریاق بود | آن عَوانْ پِیوَندِ آن مُشتاق بود | |
| ۶۵ | پَس بَدِ مُطْلَق نباشد در جهان | بَد به نِسْبَت باشد این را هم بِدان | |
| ۶۶ | در زمانه هیچ زَهْر و قَند نیست | که یکی را پا دِگَر را بَند نیست | |
| ۶۷ | مَر یکی را پا، دِگَر را پای‌بَند | مَر یکی را زَهْر و بر دیگر چو قَند | |
| ۶۸ | زَهْرِ مارْ آن مار را باشد حَیات | نِسْبَتَش با آدمی باشد مَمات | |
| ۶۹ | خَلْقِ آبی را بُوَد دریا چو باغ | خَلْقِ خاکی را بُوَد آن مرگ و داغ | |
| ۷۰ | هم‌چُنین بر می‌شِمُر ای مَردِ کار | نِسْبَتِ این از یکی کَس تا هزار | |
| ۷۱ | زَیْد اَنْدَر حَقِ آن شیطان بُوَد | در حَقِ شخصی دِگَر سُلطان بُوَد | |
| ۷۲ | آن بگوید زَیْد صِدّیقِ سَنی‌ست | وین بگوید زَیْد گَبْرِ کُشتَنی‌ست | |
| ۷۳ | زَیْد یک ذات است بر آن یک جُنان | او بَرین دیگر همه رَنج و زیان | |
| ۷۴ | گر تو خواهی کو تو را باشد شِکَر | پَس وِرا از چَشم عُشّاقَش نِگَر | |
| ۷۵ | مَنْگَر از چَشم خودت آن خوب را | بین به چَشم طالِبانْ مَطلوب را | |
| ۷۶ | چَشم خود بَربَند زان خوش‌چَشمْ تو | عارِیَت کُن چَشم از عُشاقِ او | |
| ۷۷ | بَلْک ازو کُن عارِیَت چَشم و نَظَر | پَس زِ چَشم او به رویِ او نِگَر | |
| ۷۸ | تا شَوی ایمِن زِ سیریّ و مَلال | گفت کانَ اللهُ لَهْ زین ذوالْجَلال | |
| ۷۹ | چَشم او من باشم و دَست و دِلَش | تا رَهَد از مُدْبِری‌ها مُقْبِلَش | |
| ۸۰ | هرچه مَکْروه است چون شُد او دَلیل | سویِ مَحْبوبَت حبیب است و خَلیل |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!