مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۲۵ – قِصّهٔ عَطّاری که سنگِ تَرازویِ او گِل سَرشوی بود و دُزدیدنِ مُشتریِ گِل خوار از آن گِل هنگامِ سَنجیدنِ شِکَر دُزدیده و پنهان

#دکلمه_مثنوی

#داستانهای_مثنوی_مولانا

شخصی که مبتلا به بیماری گِل خواری بود به دکان عطاری رفت تا قند بخرد. سنگ ترازوی عطار از گِل بود و گِل خوار تا این را دید خوشحال منتظر شد تا در فرصت مناسب از آن گِل بردارد و بخورد. همین که عطار مشغول برداشتن و شکستن قند شد، آن شخص شروع به خوردن سنگ گِل کرد. عطار که مردی زیرک و با هوش بود متوجه موضوع شد اما از روی عمد توجهی نکرد تا او بیشتر گِل بخورد و وزن گِل ترازو سبک شود و در نتیجه قند کمتری به مرد دهد.

این حکایت مولانا نقدحال دنیاخواهانی است که عشرت و لذت نفسانی را بر شیرینی و حظٌ معنوی ترجیح می‌دهند.