مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۲۸ – نِیَّت کردنِ او که این زَر بِدَهم بدان هیزُم‌کَش چون من روزی یافتم به کَراماتِ مَشایخ و رَنجیدنِ آن هیزُم‌کَش از ضَمیر و نِیَّت او
| ۶۸۸ | آن یکی دَرویش هیزُم می‌کَشید | خسته و مانده زِ بیشه دَر رَسید | |
| ۶۸۹ | پَس بگفتم من زِ روزی فارِغَم | زین سِپَس از بَهرِ رِزْقَم نیست غَم | |
| ۶۹۰ | میوهٔ مَکْروه بر من خوش شُده‌ست | رِزْقِ خاصی جسم را آمد به دَست | |
| ۶۹۱ | چون که من فارغ شُدَسْتم از گِلو | حَبّه‌یی چنداست این بِدْهَم بِدو | |
| ۶۹۲ | بِدْهَم این زَر را بِدین تَکلیف‌کَش | تا دو سه روزک شود از قوتْ خَوش | |
| ۶۹۳ | خود ضَمیرم را هَمی‌دانست او | زان که سَمْعَش داشت نور از شمعِ هو | |
| ۶۹۴ | بود پیشَش سِرِّ هر اندیشه‌یی | چون چراغی در دَرونِ شیشه‌یی | |
| ۶۹۵ | هیچ پنهان می‌نَشُد از وِیْ ضَمیر | بود بر مَضْمونِ دل‌ها او امیر | |
| ۶۹۶ | پَس هَمی مُنْگید با خود زیرِ لب | در جوابِ فِکْرَتَم آن بوالْعَجَب | |
| ۶۹۷ | که چُنین اندیشی از بَهرِ مُلوک | کَیفَ تَلْقَی الرِّزْقَ اِنْ لَمْ یَرْزُقوک | |
| ۶۹۸ | من نمی‌کردم سُخن را فَهْم لیک | بر دِلَم می‌زد عِتابَش نیکْ نیک | |
| ۶۹۹ | سویِ من آمد به هَیبَت هَمچو شیر | تَنگِ هیزُم را زِ خود بِنْهاد زیر | |
| ۷۰۰ | پَرتوِ حالی که او هیزُم نَهاد | لَرزه بر هر هفت عُضوِ من فُتاد | |
| ۷۰۱ | گفت یا رَب گَر ترا خاصان هَی‌اَند | که مُبارک‌دَعوت و فَرُّخ‌پَی‌اَند | |
| ۷۰۲ | لُطفِ تو خواهم که میناگَر شود | این زمانْ این تَنگِ هیزُم زَر شود | |
| ۷۰۳ | در زمان دیدم که زَر شد هیزُمَش | هَمچو آتش بر زمین می‌تافت خَوش | |
| ۷۰۴ | من در آن بی‌خود شُدم تا دیرگَهْ | چون که با خویش آمدم من از وَلَهْ | |
| ۷۰۵ | بَعد از آن گفت ای خداگَر آن کِبار | بَسْ غَیورَند و گُریزان زِ اشْتِهار | |
| ۷۰۶ | باز این را بَندِ هیزُم ساز زود | بی‌تَوَقُّف هم بر آن حالی که بود | |
| ۷۰۷ | در زمان هیزُم شُد آن اَغْصان زَر | مَست شُد در کارِ او عقل و نَظَر | |
| ۷۰۸ | بَعد از آن برداشت هیزُم را و رفت | سویِ شهر از پیشِ من او تیز و تَفْت | |
| ۷۰۹ | خواستم تا در پِیِ آن شَهْ رَوَم | پُرسَم از وِیْ مُشکلات و بِشْنَوم | |
| ۷۱۰ | بَسته کرد آن هَیبَتِ او مَر مرا | پیشِ خاصان رَهْ نباشد عامه را | |
| ۷۱۱ | وَرْ کسی را رَهْ شود گو سَر فَشان | کان بُوَد از رَحمَت و از جَذْبَشان | |
| ۷۱۲ | پَس غَنیمَت دار آن توفیق را | چون بیابی صُحبَتِ صِدّیق را | |
| ۷۱۳ | نه چو آن اَبْلَه که یابَد قُربِ شاه | سَهْل و آسان دَر فُتَد آن دَم زِ راه | |
| ۷۱۴ | چون زِ قُربانی دَهَنْدَش بیش‌تَر | پَس بگوید رانِ گاواست این مگر؟ | |
| ۷۱۵ | نیست این از رانِ گاو ای مُفْتَری | رانِ گاوت می‌نِمایَد از خَری | |
| ۷۱۶ | بَذْل شاهانه‌ست این بی رِشْوَتی | بَخشِشِ مَحْض است این از رَحمَتی |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!