مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۳۱ – حِکایَتِ آن مَردِ تشنه که از سَرِ جَوْز بُن جَوْز می‌ریخت در جویِ آب که در گَوْ بود و به آب نمی‌رَسید تا به افتادنِ جَوْز بانگِ آب بِشْنود و او را چو سَماعِ خوشِ بانگِ آبْ اَنْدَر طَرَب می‌آوَرْد
| ۷۴۴ | در نُغولی بود آب آن تشنه رانْد | بر درختِ جَوْزْ جَوْزی می‌فَشانْد | |
| ۷۴۵ | می‌فُتاد از جَوْزبُنْ جَوزْ اَنْدَر آب | بانگ می‌آمد هَمی دید او حَباب | |
| ۷۴۶ | عاقلی گُفتَش که بُگذار ای فَتی | جَوزْها خود تشنگی آرَد تورا | |
| ۷۴۷ | بیش تر در آب می‌اُفْتَد ثَمر | آب در پَستی‌ست از تو دور در | |
| ۷۴۸ | تا تو از بالا فُرو آیی به زور | آبِ جویَش بُرده باشد تا به دور | |
| ۷۴۹ | گفت قَصدَم زین فَشاندن جَوْز نیست | تیزتَر بِنْگَر بَرین ظاهِر مَایست | |
| ۷۵۰ | قَصدِ من آن است کآیَد بانگِ آب | هم بِبینَم بر سَرِ آبْ این حَباب | |
| ۷۵۱ | تشنه را خود شُغلْ چِه بْوَد در جهان؟ | گِردِ پایِ حوض گشتنْ جاودان | |
| ۷۵۲ | گِرْدِ جو و گِرْدِ آب و بانگِ آب | هَمچو حاجی طایِفِ کعبهٔ‌یْ صَواب | |
| ۷۵۳ | هم‌چُنان مَقْصودِ من زین مَثنوی | ای ضیاءُ الْحَقْ حُسامُ الدّین تویی | |
| ۷۵۴ | مَثنوی اَنْدَر فُروع و در اُصول | جُمله آنِ توست کَردَسْتی قَبول | |
| ۷۵۵ | در قَبول آرَند شاهانْ نیک و بَد | چون قَبول آرند نَبْوَد بیشْ رَد | |
| ۷۵۶ | چون نِهالی کاشْتی آبَش بِدِه | چون گُشادش داده‌یی بگُشا گِرِه | |
| ۷۵۷ | قَصدَم از اَلْفاظِ او رازِ تواست | قَصدَم از اِنْشایَش آوازِ تواست | |
| ۷۵۸ | پیشِ من آوازَتْ آوازِ خداست | عاشق از معشوقْ حاشا که جُداست | |
| ۷۵۹ | اِتّصالی بی‌تَکَیُّف بی‌قیاس | هست رَبُّ النّاس را با جانِ ناس | |
| ۷۶۰ | لیک گفتم ناسْ من نَسْناس نی | ناسْ غَیْرِ جانِ جانْ‌اِشْناس نی | |
| ۷۶۱ | ناسْ مَردم باشد و کو مَردمی؟ | تو سَرِ مَردم نَدیدَسْتی دُمی | |
| ۷۶۲ | ما رَمَیْتَ اِذْ رَمَیْتَ خوانده‌یی | لیک جسمی در تَجَزّی مانده‌یی | |
| ۷۶۳ | مُلْکِ جسمَت را چو بِلْقیس ای غَبی | تَرک کُن بَهر سُلَیمانِ نَبی | |
| ۷۶۴ | می‌کُنم لا حَوْل نه از گفتِ خویش | بلکه از وَسْواسِ آن اندیشه کیش | |
| ۷۶۵ | کو خیالی می‌کُند در گفتِ من | در دل از وَسْواس و اِنْکاراتِ ظَن | |
| ۷۶۶ | می‌کُنم لا حول یعنی چاره نیست | چون تورا در دل به ضِدَّم گُفتنی‌ست | |
| ۷۶۷ | چون که گفتِ من گِرفتَت در گِلو | من خَمُش کردم تو آنِ خود بگو | |
| ۷۶۸ | آن یکی ناییِّ خوش نِیْ می‌زده‌ست | ناگهان از مَقْعَدَش بادی بِجَست | |
| ۷۶۹ | نای را بر کون نَهاد او که زِ من | گَر تو بهتر می‌زَنی بِسْتان بزَن | |
| ۷۷۰ | ای مُسلمان خود اَدَب اَنْدر طَلَب | نیست اِلّا حَمْل از هر بی‌اَدَب | |
| ۷۷۱ | هر کِه را بینی شکایت می‌کند | که فُلان کَس راست طَبْع و خویِ بَد | |
| ۷۷۲ | این شِکایت‌گَر بِدان که بَدخو است | که مَر آن بَدخوی را او بَدگو است | |
| ۷۷۳ | زان که خوشْ‌ْخو آن بُوَد کو در خُمول | باشد از بَدخو و بَدطَبْعان حَمول | |
| ۷۷۴ | لیک در شیخ آن گِلِه زآمْرِ خداست | نه پِیِ خشم و مُمارات و هواست | |
| ۷۷۵ | آن شِکایَت نیست هست اِصْلاحِ جان | چون شِکایَت کردنِ پِیغامبران | |
| ۷۷۶ | ناحَمولی اَنْبیا از اَمْر دان | وَرْنه حَمّال است بَد را حِلْمَشان | |
| ۷۷۸ | طَبْع را کُشتند در حَمْلِ بَدی | ناحَمولی گَر بُوَد هست ایزدی | |
| ۷۷۹ | ای سُلیمان در میانِ زاغ و باز | حِلْمِ حَق شو با همه مُرغان بِساز | |
| ۷۸۰ | ای دو صد بِلْقیس حِلْمَت را زَبون | کِه اهْدِ قَوْمی اِنَّهُمْ لا یَعْلَمون |
سلام.ممنون .خیلی خوب بود.از دست اندرکاران وبسایت به
این خوبی سپاسگزارم
مطلب بسیار خوبی بود.ممنون
سلام میشه لینک داخل مطلبو چک کنید.برای من مشکل داشت.ممنون