مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۳۳ – پیدا کردن سُلَیمان عَلَیْه‌السَّلام که مرا خالِصاً لِاَمْرِاللهْ جَهْد است در ایمانِ تو یک ذَرّه غَرَضی نیست مرا نه در نَفْسِ تو و حُسنِ تو و نه در مُلْکِ تو خود بینی چون چَشمِ جان باز شود به نورِاللهْ

 

۸۱۱ هین بیا که من رَسولَم دَعوتی چون اَجَل شَهوت‌کُشَم نه شَهْوتی
۸۱۲ وَرْ بُوَد شَهوت امیرِ شَهْوتَم نه اسیرِ شَهوتِ رویِ بُتَم
۸۱۳ بُت‌شِکَن بوده‌ست اَصْلِ اَصْلِ ما چون خَلیلِ حَقّ و جُمله اَنْبیا
۸۱۴ گَر دَر آییم ای رَهی در بُتکَدِه بُتْ سُجود آرَد نه ما در مَعْبَدِه
۸۱۵ اَحمَد و بوجَهْل در بُتْخانه رفت زین شُدن تا آن شُدن فرقی‌ست زَفْت
۸۱۶ این دَرآیَد سَر نَهَند او را بُتان آن دَرآیَد سَر نَهَد چون اُمَّتان
۸۱۷ این جهانِ شَهْوتی بُتخانه‌یی‌ست اَنْبیا و کافِران را لانه‌یی‌ست
۸۱۸ لیکْ شَهوتْ بَندهٔ پاکان بُوَد زَر نَسوزَد زان که نَقْدِ کان بُوَد
۸۱۹ کافِران قَلْب‌اَند و پاکانْ همچو زَر اَنْدَرین بوته دَرَند این دو نَفَر
۸۲۰ قَلْبْ چون آمد سِیَه شُد در زمان زَر دَر آمَد شُد زَریِّ او عِیان
۸۲۱ دَست و پا انداخت زَرْ در بوته خَوش در رُخِ آتش هَمی‌خَندَد رَگَش
۸۲۲ جسمِ ما روپوشِ ما شُد در جَهان ما چو دریا زیرِ این کَهْ در نَهان
۸۲۳ شاهِ دین را مَنْگَر ای نادان به طین کین نَظَر کرده‌ست اِبْلیس لَعین
۸۲۴ کِی توان اَنْدود این خورشید را با کَفِ گِلْ؟ تو بگو آخِر مرا
۸۲۵ گَر بِریزی خاک و صَد خاکستَرَش بر سَرِ نور او بَرآیَد بر سَرَش
۸۲۶ کِهْ کِه باشد کو بِپوشَد رویِ آب؟ طین کِه باشد کو بِپوشَد آفتاب؟
۸۲۷ خیزْ بِلْقیسا چو اَدْهَمْ شاهْ‌وار دود ازین مُلکِ دو سه روزه بَر آر

#دکلمه_مثنوی

0 پاسخ

دیدگاه خود را ثبت کنید

آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟
در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *