مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۳۳ – پیدا کردن سُلَیمان عَلَیْهالسَّلام که مرا خالِصاً لِاَمْرِاللهْ جَهْد است در ایمانِ تو یک ذَرّه غَرَضی نیست مرا نه در نَفْسِ تو و حُسنِ تو و نه در مُلْکِ تو خود بینی چون چَشمِ جان باز شود به نورِاللهْ
۸۱۱ | هین بیا که من رَسولَم دَعوتی | چون اَجَل شَهوتکُشَم نه شَهْوتی | |
۸۱۲ | وَرْ بُوَد شَهوت امیرِ شَهْوتَم | نه اسیرِ شَهوتِ رویِ بُتَم | |
۸۱۳ | بُتشِکَن بودهست اَصْلِ اَصْلِ ما | چون خَلیلِ حَقّ و جُمله اَنْبیا | |
۸۱۴ | گَر دَر آییم ای رَهی در بُتکَدِه | بُتْ سُجود آرَد نه ما در مَعْبَدِه | |
۸۱۵ | اَحمَد و بوجَهْل در بُتْخانه رفت | زین شُدن تا آن شُدن فرقیست زَفْت | |
۸۱۶ | این دَرآیَد سَر نَهَند او را بُتان | آن دَرآیَد سَر نَهَد چون اُمَّتان | |
۸۱۷ | این جهانِ شَهْوتی بُتخانهییست | اَنْبیا و کافِران را لانهییست | |
۸۱۸ | لیکْ شَهوتْ بَندهٔ پاکان بُوَد | زَر نَسوزَد زان که نَقْدِ کان بُوَد | |
۸۱۹ | کافِران قَلْباَند و پاکانْ همچو زَر | اَنْدَرین بوته دَرَند این دو نَفَر | |
۸۲۰ | قَلْبْ چون آمد سِیَه شُد در زمان | زَر دَر آمَد شُد زَریِّ او عِیان | |
۸۲۱ | دَست و پا انداخت زَرْ در بوته خَوش | در رُخِ آتش هَمیخَندَد رَگَش | |
۸۲۲ | جسمِ ما روپوشِ ما شُد در جَهان | ما چو دریا زیرِ این کَهْ در نَهان | |
۸۲۳ | شاهِ دین را مَنْگَر ای نادان به طین | کین نَظَر کردهست اِبْلیس لَعین | |
۸۲۴ | کِی توان اَنْدود این خورشید را | با کَفِ گِلْ؟ تو بگو آخِر مرا | |
۸۲۵ | گَر بِریزی خاک و صَد خاکستَرَش | بر سَرِ نور او بَرآیَد بر سَرَش | |
۸۲۶ | کِهْ کِه باشد کو بِپوشَد رویِ آب؟ | طین کِه باشد کو بِپوشَد آفتاب؟ | |
۸۲۷ | خیزْ بِلْقیسا چو اَدْهَمْ شاهْوار | دود ازین مُلکِ دو سه روزه بَر آر |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!