مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۳۵ – بَقیّهٔ قِصّهٔ اَهْلِ سَبا و نَصیحت و ارشادِ سُلَیمان عَلَیْهِ‌السَّلام آلِ بِلْقیس را هر یکی را اَنْدَر خورِ خود و مُشکلاتِ دین و دِلِ او و صَید کردنِ هر جِنْس مُرغِ ضَمیری به صَفیرِ آن جِنْسْ مُرغِ و طعمهٔ او
| ۸۴۴ | قِصّه گویم از سَبا مُشتاقْ‌وار | چون صَبا آمد به سویِ لاله‌زار | |
| ۸۴۵ | لاقَتِ الْاَاَشْباحُ یَوْمَ وَصْلِها | عادَتِ الْاَوْلادُ صَوْبَ اَصْلِها | |
| ۸۴۶ | اُمَةُ الْعِشْقِ الْخَفیّ فِی الْاُمَمْ | مِثْلُ جودٍ حَوْلَهُ لَوْمُ السَّقَمْ | |
| ۸۴۷ | ذِلَّةُ الْاَرْواحِ مِنْ اَشْباحِها | عِزَّةُ الْاَشْباحِ مِنْ اَرْواحِها | |
| ۸۴۸ | اَیُّهَا العُشّا قُ اَلسُّقْیا لَکَم | اَنْتُمُ الباقونَ و الْبُقیالَکُمْ | |
| ۸۴۹ | اَیُّهَا السّالو نَ قوموا وَاعْشَقوا | ذاکَ ریحُ یوسُفَ فَاسْتَنْشِقوا | |
| ۸۵۰ | مَنْطِقُ‌الطَّیْرِ سُلَیمانی بیا | بانگِ هر مُرغی که آید می‌سَرا | |
| ۸۵۱ | چون به مُرغانَت فرستاده‌ست حَق | لَحْنِ هر مُرغی بِدادَسْتَت سَبَق | |
| ۸۵۲ | مُرغِ جَبْری را زبانِ جَبْرگو | مُرغِ پَراِشْکَسته را از صَبر گو | |
| ۸۵۳ | مُرغِ صابِر را تو خوش دار و مُعاف | مُرغِ عَنْقا را بِخوان اَوْصاف قاف | |
| ۸۵۴ | مَر کبوتر را حَذَر فرما زِ باز | باز را از حِلْم گو و اِحْتِراز | |
| ۸۵۵ | وان خُفاشی را که مانْد او بی‌نَوا | می‌کُنَش با نورْ جُفت و آشنا | |
| ۸۵۶ | کَبْکِ جنگی را بیاموزان تو صُلْح | مَر خُروسان را نِما اَشْراطِ صُبح | |
| ۸۵۷ | هم‌چُنان می‌رو زِ هُدْهُد تا عُقاب | رَهْ نِما وَاللهُ اَعْلَمْ بِالصَّواب |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!