مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۳۷ – چاره کردنِ سُلَیمان عَلَیْهِ‌السَّلام در اِحْضارِ تَختِ بِلْقیس از سَبا
| ۹۰۲ | گفت عِفْریتی که تَختَش را به فَن | حاضِر آرَم تا تو زین مَجْلِس شُدن | |
| ۹۰۳ | گفت آصَف من به اسمِ اَعْظَمَش | حاضر آرم پیش تو در یک دَمَش | |
| ۹۰۴ | گَرچه عِفْریت اوسْتادِ سِحْر بود | لیک آن از نَفْخِ آصَف رو نِمود | |
| ۹۰۵ | حاضِر آمد تَختِ بِلْقیس آن زمان | لیک ز آصَف نَزْفَنِ عِفْریتیان | |
| ۹۰۶ | گفت حَمْدِاللهْ بَرین و صد چُنین | که بِدیدَسْتَم زِ رَبُّ العالَمین | |
| ۹۰۷ | پَس نَظَر کرد آن سُلَیمان سوی تَخت | گفت آری گول‌گیری ای درخت | |
| ۹۰۸ | پیشِ چوب و پیشِ سنگِ نَقْش کَند | ای بَسا گولان که سَرها می‌نَهَند | |
| ۹۰۹ | ساجِد و مَسْجود از جانْ بی‌خَبَر | دیده از جانْ جُنْبِشی وَانْدَک اَثَر | |
| ۹۱۰ | دیده در وقتی که شُد حیران و دَنْگ | کُهْ سُخن گفت و اشارت کرد سنگ | |
| ۹۱۱ | نَرْدِ خِدمَت چون بنا موضِع بِباخت | شیرِ سنگین را شَقی شیری شِناخت | |
| ۹۱۲ | از کَرَم شیرِ حقیقی کرد جود | استخوانی سویِ سگ اَنْداخت زود | |
| ۹۱۳ | گفت گَرچه نیست آن سگ بر قِوام | لیکْ ما را استخوان لُطْفی‌ست عام |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!