مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۳۹ – حِکایَتِ آن پیرِ عَرَب که دِلالَت کرد حَلیمه را به اِسْتِعانَت به بُتان
| ۹۳۵ | پیرمردی پیشش آمد با عَصا | کِی حَلیمه چه فُتاد آخِر تورا | |
| ۹۳۶ | که چُنین آتش زِ دلْ اَفْروختی | این جِگَرها را زِ ماتَم سوختی؟ | |
| ۹۳۷ | گفت احمد را رَضیعَم مُعْتَمَد | پَس بیاوَرْدم که بِسْپارَم به جَد | |
| ۹۳۸ | چون رَسیدم در حَطیم آوازها | می‌رَسید و می‌شَنیدم از هوا | |
| ۹۳۹ | من چو آن اَلْحان شَنیدم از هوا | طِفْل را بِنْهادَم آن جا زان صَدا | |
| ۹۴۰ | تا بِبینَم این نِدا آوازِ کیست؟ | که نِدایی بَسْ لَطیف و بَسْ شَهی‌ست | |
| ۹۴۱ | نَزْ کسی دیدم به گِردِ خود نِشان | نه نِدا می مُنْقَطِع شُد یک زمان | |
| ۹۴۲ | چون که واگشتم زِ حیرت‌هایِ دل | طِفْل را آن جا نَدیدم وایِ دل | |
| ۹۴۳ | گُفتَش ای فرزند تو اَنْدُه مَدار | که نِمایَم مَر تورا یک شهریار | |
| ۹۴۴ | که بگوید گَر بخواهد حالِ طِفْل | او بِدانَد مَنْزِل و تَرحالِ طِفْل | |
| ۹۴۵ | پَس حَلیمه گفت ای جانَم فِدا | مَر تورا ای شیخِ خوبِ خوش‌نِدا | |
| ۹۴۶ | هین مرا بِنْمایْ آن شاهِ نَظَر | کِشْ بُوَد از حالِ طِفْلِ من خَبَر | |
| ۹۴۷ | بُرد او را پیشِ عُزّی کین صَنَم | هست در اَخْبارِ غَیْبی مُغْتَنَم | |
| ۹۴۸ | ما هزاران گُم شده زو یافتیم | چون به خِدمَت سویِ او بِشْتافتیم | |
| ۹۴۹ | پیر کرد او را سُجود و گفت زود | ای خداوندِ عَرَب ای بَحْرِ جود | |
| ۹۵۰ | گفت ای عُزّی تو بس اِکْرام‌ها | کرده‌یی تا رَسْته‌ایم از دام‌ها | |
| ۹۵۱ | بر عَرَب حَقْ است از اِکْرامِ تو | فَرض گشته تا عَرَب شد رامِ تو | |
| ۹۵۲ | این حَلیمه یْٔ سَعْدی از اومیدِ تو | آمد اَنْدَر ظِلِّ شاخِ بیدِ تو | |
| ۹۵۳ | که ازو فرزندْ طِفْلی گُم شُده‌ست | نامِ آن کودک مُحَمَّد آمده‌ست | |
| ۹۵۴ | چون مُحَمَّد گفت آن جُمله بُتان | سَرنِگون گشتند و ساجِد آن زمان | |
| ۹۵۵ | که بُرو ای پیر این چه جُست و جوست؟ | آن مُحَمَّد را که عَزْلِ ما ازوست | |
| ۹۵۶ | ما نِگون و سَنگسار آییم ازو | ما کَساد و بی‌عِیار آییم ازو | |
| ۹۵۷ | آن خیالاتی که دیدَندی زِ ما | وَقتِ فَتْرَت گاه گاه اَهْل هوا | |
| ۹۵۸ | گُم شود چون بارگاهِ او رَسید | آب آمد مَر تَیَمُّم را دَرید | |
| ۹۵۹ | دور شو ای پیر فِتْنه کَم فُروز | هین زِ رَشکِ اَحمَدی ما را مَسوز | |
| ۹۶۰ | دور شو بَهرِ خدا ای پیر تو | تا نَسوزی ز آتشِ تَقْدیر تو | |
| ۹۶۱ | این چه دُمِّ اَژدَها اَفْشردن است؟ | هیچ دانی چه خَبَر آوَرْدن است؟ | |
| ۹۶۲ | زین خَبَر جوشَد دلِ دریا و کان | زین خَبَر لَرْزان شود هفت آسْمان | |
| ۹۶۳ | چون شَنید از سنگ‌ها پیر این سُخُن | پَس عَصا اَنْداخت آن پیرِ کُهُن | |
| ۹۶۴ | پَس زِ لَرْزه و خَوْف و بیمِ آن نِدا | پیرْ دَندان‌ها به هم بر می‌زَدی | |
| ۹۶۵ | آن چُنانْک اَنْدَر زمستانْ مَردِ عور | او هَمی لَرزید و می‌گفت ای ثُبور | |
| ۹۶۶ | چون دَران حالَت بِدید او پیر را | زان عَجَب گُم کرد زنْ تَدبیر را | |
| ۹۶۷ | گفت پیر اگر چه من در مِحْنَتَم | حیرتْ اَنْدَر حیرتْ اَنْدَر حیرتَم | |
| ۹۶۸ | ساعتی بادَم خَطیبی می‌کُند | ساعتی سَنگم ادیبی می‌کُند | |
| ۹۶۹ | بادْ با حَرفَم سُخَن‌ها می‌دَهَد | سنگ و کوهَم فَهْم اشیا می‌دَهَد | |
| ۹۷۰ | گاهْ طِفْلَم را رُبوده غَیْبیان | غَیْبیانِ سَبزْ پَرِّ آسْمان | |
| ۹۷۱ | از که نالَم؟ با کِه گویم این گِلِه؟ | من شُدم سودایی اکنون صد دِلِه | |
| ۹۷۲ | غَیْرتَش از شَرحِ غَیْبَم لب بِبَست | این قَدَر گویم که طِفْلَم گُم شده‌ست | |
| ۹۷۳ | گَر بگویم چیزِ دیگر من کُنون | خَلْق بَندَنْدَم به زنجیرِ جُنون | |
| ۹۷۴ | گفت پیرش کی حَلیمه شاد باش | سَجْدهٔ شُکر آر و رو را کَمْ خَراش | |
| ۹۷۵ | غَم مَخور یاوه نَگَردد او زِ تو | بلکه عالَم یاوه گردد اَنْدَرو | |
| ۹۷۶ | هر زمان از رَشکِ غَیْرت پیش و پَس | صد هزاران پاسْبان است و حَرَس | |
| ۹۷۷ | آن نَدیدی کان بُتان ذو فُنون | چون شُدند از نامِ طِفْلَت سَرنِگون؟ | |
| ۹۷۸ | این عَجَب قَرنی‌ست بر رویِ زمین | پیر گشتم من نَدیدم جِنْس این | |
| ۹۷۹ | زین رسالَت سنگ‌ها چون ناله داشت | تا چه خواهد بر گُنَه کاران گُماشت؟ | |
| ۹۸۰ | سنگْ بی‌جُرم است در مَعْبودی‌اَش | تو نه‌یی مُضْطَر که بَنده بودی‌اَش | |
| ۹۸۱ | او که مُضْطَر این چُنین تَرسان شُده‌ست | تا که بر مُجرِم چه‌ها خواهند بَست؟ |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!