مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۵۷ – در تفسیرِ این آیَت که و اَمّا الَّذینَ فی قلُوبِهِم مَرَضٌ فَزادَتْهُمْ رِجْسًا وَ قَوْلُهُ یُضِلُّ بِهِ کَثیراً و یَهْدی بِهِ کَثیراً

 

۱۵۲۶ زان که اِسْتِعدادِ تَبدیل و نَبَرد بودَش از پَستیّ و آن را فَوْت کرد
۱۵۲۷ باز حیوان را چو اِسْتِعداد نیست عُذْرِ او اَنْدَر بَهیمی روشنی‌ست
۱۵۲۸ زو چو اِسْتعداد شُد کان َرهبَرست هر غذایی کو خورَد مَغْز خَرست
۱۵۲۹ گر بَلادُر خورْد او اَفْیون شود سِکْته و بی‌عَقلی‌اَش اَفْزون شود
۱۵۳۰ مانْد یک قِسْمِ دِگَر اَنْدَر جِهاد نیمْ حیوان نیمْ حَیّ با رَشاد
۱۵۳۱ روز و شب در جَنگ و اَنْدَر کَشمَکَش کرده چالیش آخِرَش با اَوَّلَش

#دکلمه_مثنوی

0 پاسخ

دیدگاه خود را ثبت کنید

آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟
در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *