مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۵۷ – در تفسیرِ این آیَت که و اَمّا الَّذینَ فی قلُوبِهِم مَرَضٌ فَزادَتْهُمْ رِجْسًا وَ قَوْلُهُ یُضِلُّ بِهِ کَثیراً و یَهْدی بِهِ کَثیراً
۱۵۲۶ | زان که اِسْتِعدادِ تَبدیل و نَبَرد | بودَش از پَستیّ و آن را فَوْت کرد | |
۱۵۲۷ | باز حیوان را چو اِسْتِعداد نیست | عُذْرِ او اَنْدَر بَهیمی روشنیست | |
۱۵۲۸ | زو چو اِسْتعداد شُد کان َرهبَرست | هر غذایی کو خورَد مَغْز خَرست | |
۱۵۲۹ | گر بَلادُر خورْد او اَفْیون شود | سِکْته و بیعَقلیاَش اَفْزون شود | |
۱۵۳۰ | مانْد یک قِسْمِ دِگَر اَنْدَر جِهاد | نیمْ حیوان نیمْ حَیّ با رَشاد | |
۱۵۳۱ | روز و شب در جَنگ و اَنْدَر کَشمَکَش | کرده چالیش آخِرَش با اَوَّلَش |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!