مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۸ – گفتنِ زن که او در بَندِ جِهاز نیست مُراد او سَتْر و صَلاح است و جواب گفتنِ صوفی این را سَرْپوشیده
| ۱۹۷ | گفت گفتم من چُنین عُذْریّ و او | گفت نه من نیستم اَسْباب جو | |
| ۱۹۸ | ما زِ مال و زَرْ مَلول و تُخْمه‌ایم | ما به حِرص و جَمعْ نه چون عامه‌ایم | |
| ۱۹۹ | قَصدِ ما سِتْرست و پاکیّ و صَلاح | در دو عالَم خود بِدان باشد فَلاح | |
| ۲۰۰ | باز صوفی عُذْرِ دَرویشی بِگُفت | وان مُکَرَّرْ کرد تا نَبْوَد نَهُفت | |
| ۲۰۱ | گفت زن من هم مُکَّرَر کرده‌ام | بی‌جِهازی را مُقَرَّر کرده‌ام | |
| ۲۰۲ | اِعْتِقادِ اوست راسِخ تَر زِ کوه | که زِ صد فَقرش نمی‌آید شِکوه | |
| ۲۰۳ | او هَمی‌گوید مُرادَم عِفِّت است | از شما مَقْصودْ صِدْق و هِمَّت است | |
| ۲۰۴ | گفت صوفی خود جِهاز و مال ما | دید و می‌بینَد هویدا و خَفا | |
| ۲۰۵ | خانهٔ تَنگی مَقامِ یک تَنی | که دَرو پنهان نَمانَد سوزنی | |
| ۲۰۶ | باز سَتْر و پاکی و زُهد و صَلاح | او زِ ما بِهْ داند اَنْدَر اِنْتِصاح | |
| ۲۰۷ | بِهْ زِ ما می‌داند او اَحوالِ سَتْر | وَزْ پَس و پیش و سَر و دنبالِ سَتْر | |
| ۲۰۸ | ظاهِرا او بی‌جِهاز و خادِم است | وَزْ صَلاح و سَتْرْ او خود عالِم است | |
| ۲۰۹ | شَرحِ مَسْتوری زِ بابا شَرط نیست | چون بَرو پیدا چو روز روشنی‌ست | |
| ۲۱۰ | این حِکایَت را بِدان گفتم که تا | لاف کَم بافی چو رسوا شُد خَطا | |
| ۲۱۱ | مَر ترا ای هم به دَعْوی مُسْتَزاد | این بُده سْتَتْ اِجْتِهاد و اِعْتِقاد | |
| ۲۱۲ | چون زنِ صوفی تو خاین بوده‌‌یی | دام مَکْر اَنْدَر دَغا بُگْشوده‌‌یی | |
| ۲۱۳ | که زِ هر ناشُسته‌رویی کَپْ زنی | شَرم داری وَزْ خدایِ خویش نی |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!