مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۹ – غَرَض از سَمیع و بَصیر گُفتنْ خدا را
| ۲۱۴ | از پِیِ آن گفت حَقْ خود را بَصیر | که بُوَد دیدِ وِیْ‌اَت هر دَم نَذیر | |
| ۲۱۵ | از پِیِ آن گفت حَقْ خود را سَمیع | تا بِبَندی لَبْ زِ گُفتارِ شَنیع | |
| ۲۱۶ | از پِی آن گفت حَقْ خود را عَلیم | تا نَیَنْدیشی فَسادی تو زِ بیم | |
| ۲۱۷ | نیست این‌ها بر خدا اِسْمِ عَلَم | کِه سِیَه کافور دارد نام هم | |
| ۲۱۸ | اسم مُشْتَقْ است و اَوْصافِ قَدیم | نه مِثالِ عِلَّتِ اولی سَقیم | |
| ۲۱۹ | وَرْنَه تَسْخَر باشد و طَنْز و دَها | کَرّ را سامِع ضَریران را ضیا | |
| ۲۲۰ | یا عَلَم باشد حَیی نامِ وَقیح | یا سیاهِ زشت را نام صَبیح | |
| ۲۲۱ | طِفْلَکِ نوزاده را حاجی لَقَب | یا لَقَب غازی نَهی بَهرِ نَسَب | |
| ۲۲۲ | گَر بگویند این لَقَب‌ها در مَدیح | تا ندارد آن صِفَت نَبْوَد صَحیح | |
| ۲۲۳ | تَسْخَر و طَنْزی بُوَد آن یا جُنون | پاکْ حَقْ عَمّا یَقولُ الظّالِمون | |
| ۲۲۴ | مَن هَمی‌دانِسْتَمَت پیش از وصال | که نِکورویی وَلیکِن بَدخِصال | |
| ۲۲۵ | منْ هَمی‌دانِسْتَمَت پیش از لِقا | کَزْ سِتیزه راسِخی اَنْدَر شِقا | |
| ۲۲۶ | چون که چَشمَم سُرخ باشد در عَمَش | دانَمَش زان دَرد گَر کَم بینَمَش | |
| ۲۲۷ | تو مرا چون بَرِّه دیدی بی‌شَبان | تو گُمان بُردی ندارم پاسْبان؟ | |
| ۲۲۸ | عاشقان از دَرْد زان نالیده‌اند | که نَظَر ناجایْگَه مالیده‌اند | |
| ۲۲۹ | بی‌شَبان دانسته‌اند آن ظَبْی را | رایِگان دانسته‌اند آن سَبْی را | |
| ۲۳۰ | تا زِ غَمْزه تیر آمد بر جِگَر | که مَنَم حارِس گِزافه کَم نِگَر | |
| ۲۳۱ | کِیْ کَم از بَرِّه کَم از بُزغاله‌اَم | که نباشد حارِسْ از دُنباله‌ام؟ | |
| ۲۳۲ | حارِسی دارم که مُلْکَش می‌سِزَد | دانَد او بادی که آن بر من وَزَد | |
| ۲۳۳ | سَرد بود آن بادْ یا گرم آن عَلیم | نیست غافِل نیست غایب ای سَقیم | |
| ۲۳۴ | نَفْسِ شَهْوانی زِحَقِ کَرَّست و کور | من به دلْ کوریْت می‌دیدم زِ دور | |
| ۲۳۵ | هشت سالَت زان نَپُرسیدم به هیچ | که پُرَت دیدم زِ جَهْلِ پیچْ پیچ | |
| ۲۳۶ | خود چه پُرسَم آن که او باشد به تون | که تو چونی چون بُوَد او سَرنِگون؟ |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!