مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۱۰۲ – گفتن خواجه در خواب به آن پایْمَرد وجوهِ وامِ آن دوست را که آمده بود و نِشان دادنِ جایِ دفَنِ آن سیم و پیغام کردن به وارثان که البته آن را بسیار نَبینَند وهیچ باز نگیرند و اگر چه او هیچ از آن قبول نکُند یا بعضی را قبول نکُند هم آن جا بُگْذارند تا هر آن کِه خواهد برگیرد که من با خدا نَذْرها کردم که از آن سیم به من و به مُتِعَلِّقان منْ حَبّهیی باز نگردد اِلی آخِرِهِ
۳۵۴۲ | بِشْنو اکنون دادِ مِهْمانِ جدید | من هَمیدیدم که او خواهد رَسید | |
۳۵۴۳ | من شُنوده بودم از وامَش خَبَر | بَسته بَهْرِ او دو سه پاره گُهَر | |
۳۵۴۴ | که وَفایِ وام او هستند و بیش | تا که ضَیْفَم را نگردد سینه ریش | |
۳۵۴۵ | وام دارد از ذَهَب او نُه هزار | وام را از بَعْضِ این گو بر گُزار | |
۳۵۴۶ | فَضْله مانَد زین بَسی گو خَرج کُن | در دُعایی گو مرا هم دَرج کُن | |
۳۵۴۷ | خواستم تا آن به دستِ خود دَهَم | در فُلان دفتر نِبِشتهست این قِسَم | |
۳۵۴۸ | خود اَجَل مُهْلَت ندادم تا که من | خُفْیه بِسْپارَم بِدو دُرِّ عَدَن | |
۳۵۴۹ | لَعْل و یاقوت است بَهْرِ وامِ او | در خَنوریّ و نِبِشته نامِ او | |
۳۵۵۰ | در فُلان طاقیش مَدْفون کردهام | من غَم آن یارْ پیشین خَوردهام | |
۳۵۵۱ | قیمتِ آن را نَدانَد جُز مُلوک | فَاجْتَهِدْ بِالبَیْع اَنْ لا یَخْدَعوک | |
۳۵۵۲ | در بُیوع آن کُن تو از خَوْفِ غِرار | که رَسول آموخت سه روز اختیار | |
۳۵۵۳ | از کَسادِ آن مَتَرس و دَرمَیُفْت | که رَواجِ آن نخواهدهیچ خُفْت | |
۳۵۵۴ | وارِثانَم را سلامِ من بگو | وین وَصیَّت را بگو هم مو به مو | |
۳۵۵۵ | تا زِ بسیاریِّ آن زَرْ نَشْکُهَند | بیگِرانی پیشِ آن مِهْمان نَهَند | |
۳۵۵۶ | وَر بگوید او نخواهم این فِرِه | گو بگیر و هر کِه را خواهی بِدِه | |
۳۵۵۷ | زان چه دادم بازْ نَسْتانَم نَقیر | سویِ پِسْتان باز نایَد هیچ شیر | |
۳۵۵۸ | گشته باشد هَمچو سگ قَی را اَکول | مُسْتَرِدِّ نِحْله بر قولِ رَسول | |
۳۵۵۹ | وَر بِبَندَد در نَبایَد آن زَرَش | تا بِریزند آن عَطا را بر دَرَش | |
۳۵۶۰ | هر کِه آن جا بُگْذَرَد زَر میبَرَد | نیست هَدیهیْ مُخْلِصان را مُسْتَرَد | |
۳۵۶۱ | بَهْرِ او بِنْهادهام آن از دو سال | کردهام من نَذْرها با ذوالْجَلال | |
۳۵۶۲ | وَرْ رَوا دارند چیزی زان سِتَد | بیست چندان خو زیانْشان اوفْتَد | |
۳۵۶۳ | گَر رَوانَم را پَژولانَند زود | صد دَرِ مِحْنَت بَریشان بَر گُشود | |
۳۵۶۴ | از خدا اومید دارم من لَبِق | که رَسانَد حَقّ را در مُسْتَحِق | |
۳۵۶۵ | دو قَضیّهٔ دیگر او را شَرح داد | لب به ذِکْرِ آن نخواهم بَر گُشاد | |
۳۵۶۶ | تا بِمانَد دو قَضیّه سِرّ و راز | هم نگردد مَثْنوی چندین دراز | |
۳۵۶۷ | بَرجَهید از خوابْ اَنْگُشتَکَْزَنان | گَهْ غَزَلگویان و گَهْ نوحهکُنان | |
۳۵۶۸ | گفت مِهْمان در چه سوداهاسْتی؟ | پایْمَردا مَست و خوش بَرخاستی | |
۳۵۶۹ | تا چه دیدی خواب دوش ای بوالْعَلا | که نمیگُنجی تو در شهر و فَلا؟ | |
۳۵۷۰ | خوابْ دیده پیلِ تو هِنْدوستان | که رَمیدَسْتی زِ حَلْقهٔ دوستان؟ | |
۳۵۷۱ | گفت سوداناک خوابی دیدهام | در دلِ خود آفتابی دیدهام | |
۳۵۷۲ | خواب دیدم خواجهٔ بیدار را | آن سِپُرده جانْ پِیِ دیدار را | |
۳۵۷۳ | خواب دیدم خواجهٔ مُعْطِی الْمُنی | واحِدٌ کَالاَلْفِ اِنْ اَمْرٌ عَنی | |
۳۵۷۴ | مَست و بیخود این چُنین بَرمیشِمُرد | تا که مَستی عقل و هوشش را بِبُرد | |
۳۵۷۵ | در میانِ خانه افتاد او دراز | خَلْقِ اَنْبه گِردِ او آمد فَراز | |
۳۵۷۶ | با خود آمد گفت ای بَحْرِ خوشی | ای نهاده هوشها در بیهُشی | |
۳۵۷۷ | خواب در بِنْهادهیی بیداری یی | بَستهیی در بیدلی دِلْداری یی | |
۳۵۷۸ | توانگری پنهان کُنی در ذُلِّ فَقر | طَوْقِ دولت بَسته اَنْدَر غُلِّ فَقر | |
۳۵۷۹ | ضِدّ اَنْدَر ضِدّ پنهان مُنْدَرِج | آتش اَنْدَر آبِ سوزانْ مُنْدَرِج | |
۳۵۸۰ | روضه اَنْدَر آتشِ نِمْرود دَرْج | دَخْلها رویان شُده از بَذْل و خَرج | |
۳۵۸۱ | تا بِگُفته مُصْطَفی شاهِ نَجاح | السَّماحُ یا اُولِی الْنُعْمی رَباح | |
۳۵۸۲ | ما نَقَصْ مالٌ مِنَ الصَّدْقاتِ قَط | اِنَّمَا الْخَیْراتُ نِعْمَ الْمُرْتَبَط | |
۳۵۸۳ | جوشِش و اَفْزونی زَر در زکات | عِصْمَت از فَحْشا و مُنْکَر در صَلات | |
۳۵۸۴ | آن زَکاتَت کیسهاَت را پاسْبان | وان صَلاتَت هم زِ گُرگانَت شَبان | |
۳۵۸۵ | میوهٔ شیرین نَهان در شاخ و بَرگ | زندگیِّ جاوْدان در زیرِ مرگ | |
۳۵۸۶ | زِبْل گشته قوتِ خاک از شیوهیی | زان غذا زاده زمین را میوهیی | |
۳۵۸۷ | درعَدَم پنهان شُده موجودییی | در سِرِشتِ ساجِدی مَسْجودییی | |
۳۵۸۸ | آهن و سنگ از بُرونَش مُظْلَمی | اَنْدَرونْ نوریّ و شمعِ عالَمی | |
۳۵۸۹ | دَرْج در خَوْفی هزاران آمِنی | در سَوادِ چَشمْ چندان روشنی | |
۳۵۹۰ | اَنْدَرونِ گاوِ تَنْ شَهْ زادهیی | گنج در ویرانهیی بِنْهادهیی | |
۳۵۹۱ | تا خَری پیری گُریزد زان نَفیس | گاو بینَد شاه نی یعنی بِلیس |
تعقیب
[…] با صد هزار قطره بریدند، او تنها میبُرّد که: ” واحِدٌ کَالاَلْفِ اِنْ اَمْرٌ عَنی “[۵۶] ” قَلِیْلٌ اِذَا عُدُّواً کَثِیْرٌ اِذَا […]
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!