مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۱۰۴ – بَیانِ اِسْتِمْداد عارف از سَرچشمهٔ حَیاتِ اَبَدی و مُسْتَغْنی شُدنِ او از اِسْتِمْداد و اِجْتِذاب از چَشمه‌هایِ آب‌هایِ بی‌وَفا که عَلامَةُ ذالِکَ التَّجافی عَنْ دارِ الْغُرور که آدمی چون بر مَدَدهایِ آن چَشمه‌ها اِعْتِماد کُند در طَلَبِ چَشمهٔ باقی دایم سُست شود کاری زِ دَرونِ جانِ تو می‌بایَد کَزْ عاریه‌ها تورا دَری نَگْشایَد یک چَشمهٔ آب از دَرونِ خانه بِهْ زان جویی که آن زِ بیرون آیَد

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دیدگاه *

نام *

ایمیل *

وب‌ سایت

ذخیره نام، ایمیل و وبسایت من در مرورگر برای زمانی که دوباره دیدگاهی می‌نویسم.