مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۱۰۵ – رَوان شُدن شَهْ‌زادگان در مَمالِکِ پدر بَعد از وَداع کردن ایشانْ شاه را و اِعادَت کردنِ شاهْ وَقتِ وَداعْ وَصیَّت را اِلی آخِرِهِ
| ۳۶۴۳ | عَزْمِ رَهْ کردند آن هر سه پسر | سویِ اَمْلاکِ پدر رَسْمِ سَفَر | |
| ۳۶۴۴ | در طَوافِ شهرها و قَلْعه‌هاش | از پِیِ تَدْبیر دیوان و مَعاش | |
| ۳۶۴۵ | دستْ‌بوسِ شاه کردند و وَداع | پَس بدیشان گفت آن شاهِ مُطاع | |
| ۳۶۴۶ | هر کجاتان دلْ کَشَد عازم شوید | فی اَمان اللهْ دَست اَفْشان رَوید | |
| ۳۶۴۷ | غیرِ آن یک قَلْعه نامَش هُش‌رُبا | تَنگ آرَد بر کُلَه‌داران قَبا | |
| ۳۶۴۸ | اَللهْ اَللهْ زان دِزِ ذاتُ الصُّوَر | دور باشید و بِتَرسید از خَطَر | |
| ۳۶۴۹ | رو و پُشتِ بُرج‌هاش و سَقْف و پَست | جُمله تِمْثال و نِگار و صورت است | |
| ۳۶۵۰ | هَمچو آن حُجْره‌یْ زُلَیخا پُر صُوَر | تا کُند یوسُف به ناکامَش نَظَر | |
| ۳۶۵۱ | چون که یوسُف سویِ او می‌نَنْگَرید | خانه را پُر نَقْشِ خود کرد آن مُکید | |
| ۳۶۵۲ | تا به هر سو کِه نْگَرَد آن خوشْ‌عِذار | رویِ او را بینَد او بی‌اِخْتیار | |
| ۳۶۵۳ | بَهْرِ دیده‌روشَنان یَزدانِ فَرد | شش جِهَت را مَظْهَرِ آیات کرد | |
| ۳۶۵۴ | تا به هر حیوان و نامی کِه نْگَرَند | از ریاضِ حُسنِ رَبّانی چَرَند | |
| ۳۶۵۵ | بَهْرِ این فرمود با آن اِسْپَه او | حَیْثُ وَلَّیْتُمْ فَثَمَّ وَجْهُهُ | |
| ۳۶۵۶ | از قَدَحْ گَر در عَطَش آبی خورید | در دَرونِ آبْ حَق را ناظِرید | |
| ۳۶۵۷ | آن کِه عاشق نیست او در آب در | صورتِ صورت خود بینَد ای صاحِبْ‌بَصَر | |
| ۳۶۵۸ | صورتِ عاشقْ چو فانی شُد دَرو | پَس در آبْ اکنون کِه را بینَد؟ بگو | |
| ۳۶۵۹ | حُسن حَق بینَند اَنْدَر رویِ حور | هَمچو مَهْ در آب از صُنْع غَیور | |
| ۳۶۶۰ | غَیْرتَش بر عاشقیّ و صادقی‌ست | غَیْرتَش بر دیو و بر اُسْتور نیست | |
| ۳۶۶۱ | دیو اگر عاشق شود هم گوی بُرد | جِبْرئیلی گشت و آن دیوی بِمُرد | |
| ۳۶۶۲ | اَسْلَمَ الشَّیْطانُ آن جا شُد پَدید | که یَزیدی شُد زِ فَضْلَش بایَزید | |
| ۳۶۶۳ | این سُخَن پایان ندارد ای گُروه | هین نِگَهْ دارید زان قَلْعه وُجوه | |
| ۳۶۶۴ | هین مَبادا که هَوَسْتان رَهْ زَنَد | که فُتید اَنْدَر شَقاوَت تا اَبَد | |
| ۳۶۶۵ | از خَطَر پَرهیز آمد مُفْتَرَض | بِشْنَوید از من حَدیثِ بی‌غَرَض | |
| ۳۶۶۶ | در فَرَج جویی خِرَد سَر تیز بِهْ | از کَمینگاهِ بَلا پَرهیزْ بِهْ | |
| ۳۶۶۷ | گَر نمی‌گفت این سُخَن را آن پدر | وَرْ نمی‌فَرمود زان قَلْعه حَذَر | |
| ۳۶۶۸ | خود بِدان قَلْعه نمی‌شُد خَیْلَشان | خود نمی‌اُفتاد آن سو مَیْلَشان | |
| ۳۶۶۹ | کان نَبُد مَعْروف بَس مَهْجور بود | از قِلاع و از مَناهِجْ دور بود | |
| ۳۶۷۰ | چون بِکَرد آن مَنْعْ دِلْشان زان مَقال | در هَوَس اُفتاد و در کویِ خیال | |
| ۳۶۷۱ | رَغْبَتی زین مَنْعْ در دِلْشان بِرُست | که بِبایَد سِرِّ آن را باز جُست | |
| ۳۶۷۲ | کیست کَزْ مَمْنوع گَردد مُمْتَنِع؟ | چون که اَلاِنْسانْ حَریصٌ ما مُنِعْ | |
| ۳۶۷۳ | نَهْی بر اَهْلِ تُقی تَبْغیض شُد | نَهْی بر اَهْلِ هوا تَحْریض شُد | |
| ۳۶۷۴ | پَس ازین یُغْوی به قَوْما کَثیر | هم ازین یَهْدی بِهِ قَلْبًا خَبیر | |
| ۳۶۷۵ | کِی رَمَد از نِی حَمامِ آشنا؟ | بَلْ رَمَد زان نِی حَماماتِ هوا | |
| ۳۶۷۶ | پَس بِگُفتندَش که خِدمَتها کُنیم | بر سَمِعنا و اَطَعْناها تَنیم | |
| ۳۶۷۷ | رو نگردانیم از فَرمانِ تو | کُفر باشد غَفْلَت از اِحْسانِ تو | |
| ۳۶۷۸ | لیکْ اِسْتِثْنا و تَسبیحِ خدا | زِ اعْتِماد خود بُد از ایشان جُدا | |
| ۳۶۷۹ | ذِکْرِ اِسْتِثْنا و حَزْم مُلْتَوی | گفته شُد در اِبْتِدای مَثْنوی | |
| ۳۶۸۰ | صد کتاب اَرْ هست جُز یک بابْ نیست | صد جِهَت را قَصْدْ جُز مِحْرابْ نیست | |
| ۳۶۸۱ | این طُرُق را مَخْلَصی یک خانه است | این هزاران سُنبُل از یک دانه است | |
| ۳۶۸۲ | گونه‌گونه خوردنی‌ها صد هزار | جُمله یک چیزاست اَنْدَر اِعْتِبار | |
| ۳۶۸۳ | از یکی چون سیر گشتی تو تمام | سَرد شُد اَنْدَر دِلَتْ پَنْجَه طَعام | |
| ۳۶۸۴ | در مَجاعَت پَس تو اَحْوَل بوده‌یی | که یکی را صد هزاران دیده‌یی | |
| ۳۶۸۵ | گفته بودیم از سَقامِ آن کَنیز | وَزْ طَبیبان و قُصورِ فَهْمْ نیز | |
| ۳۶۸۶ | کان طَبیبان هَمچو اسبِ بی‌عِذْار | غافِل و بی‌بَهْره بودند از سَوار | |
| ۳۶۸۷ | کامَشانْ پُر زَخْمْ از قَرْعِ لِگام | سُمَّشانْ مَجْروح از تَحْویلِ گام | |
| ۳۶۸۸ | ناشُده واقِف که نَکْ بر پُشتِ ما | رایِضِ چُستی‌ست اُسْتادی‌نِما | |
| ۳۶۸۹ | نیست سَرگَردانی ما زین لِگام | جُز زِ تَصْریفِ سَوارِ دوستْ‌ْ کام | |
| ۳۶۹۰ | ما پِیِ گُل سویِ بُسْتان‌ها شُده | گُل نموده آن و آن خاری بُدِه | |
| ۳۶۹۱ | هیچَشان این نی که گویند از خِرَد | بر گِلویِ ما کِه می‌کوبَد لَگَد؟ | |
| ۳۶۹۲ | آن طَبیبانْ آن‌چُنان بَنده‌یْ سَبَب | گشته‌اند از مَکْرِ یَزدانْ مُحْتَجَب | |
| ۳۶۹۳ | گَر بِبَندی در صِطَبْلی گاوِ نَر | باز یابی در مَقام گاوْ خَر؟ | |
| ۳۶۹۴ | از خَری باشد تَغافُلْ خُفته‌وار | که نَجویی تا کی اَست آن خُفْیه کار | |
| ۳۶۹۵ | خود نگفته این مُبَدَّل تا کی است | نیست پیدا او مَگَر اَفْلاکی اَست؟ | |
| ۳۶۹۶ | تیرْ سویِ راست پَرّانیده‌یی | سویِ چَپْ رَفته‌ست تیرَت دیده‌یی | |
| ۳۶۹۷ | سویِ آهویی به َصَیْدی تاخْتی | خویش را تو صَیْدِ خوکی ساختی | |
| ۳۶۹۸ | در پِیِ سودی دَویده بَهْرِ کَبْس | نارَسیده سود اُفْتاده به حَبْس | |
| ۳۶۹۹ | چاه‌ها کَنده برایِ دیگران | خویش را دیده فُتاده اَنْدَر آن | |
| ۳۷۰۰ | در سَبَب چون بی‌مُرادت کرد رَبّ | پَس چرا بَدْظَن نَگَردی در سَبَب؟ | |
| ۳۷۰۱ | بَسْ کسی از مَکْسَبی خاقان شُده | دیگری زان مَکْسَبه عُریان شُده | |
| ۳۷۰۲ | بَس کَس از عَقدِ زَنان قارون شُده | بَس کَس از عَقدِ زنانْ مَدیون شُده | |
| ۳۷۰۳ | پَس سَبَب گَردان چو دُمِّ خَر بُوَد | تکیه بر وِیْ کَم کُنی بهتر بُوَد | |
| ۳۷۰۴ | وَرْ سَبَب گیری نگیری هم دلیر | که بَسْ آفَت‌هاست پِنْهانَش به زیر | |
| ۳۷۰۵ | سِرِّ اِسْتِثْناست این حَزْم و حَذَر | زان که خَر را بُز نِمایَد این قَدَر | |
| ۳۷۰۶ | آن کِه چَشمَش بَستْ گرچه گُرْبُزست | زَ احْوَلی اَنْدَر دو چَشمَش خَربُزاست | |
| ۳۷۰۷ | چون مُقَلِّب حَقْ بُوَد اَبْصار را | کِه بِگَردانَد دل و اَفْکار را؟ | |
| ۳۷۰۸ | چاه را تو خانه‌یی بینی لَطیف | دام را تو دانه‌ِیی بینی ظَریف | |
| ۳۷۰۹ | این تَسَفْسُط نیست تَقْلیبِ خداست | می‌نِمایَد که حقیقت‌ها کجاست | |
| ۳۷۱۰ | آن که اِنْکارِ حَقایِق می‌کُند | جُملگی او بر خیالی می‌تَنَد | |
| ۳۷۱۱ | او نمی‌گوید که حِسْبانِ خیال | هم خیالی باشَدَت چَشمی بِمال |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!