مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۱۰۹ – حِکایَتِ آن دو برادر یکی کوسه و یکی اَمْرَد در عَزَب خانه‌یی خُفتَند شبی اِتِّفاقا اَمْرَد خِشْت‌ها بر مَقْعَدِ خود اَنْبار کرد عاقِبَت دَبّاب دَبّ آوَرْد و آن خِشْت‌ها را به حیله و نَرمی از پَسِ او بَرداشت کودک بیدار شُد به جنگ که این خِشْت‌ها کو؟ کجا بُردی و چرا بُردی؟ او گفت تو این خِشْت‌ها را چرا نهادی؟ اِلی آخِرِهِ
| ۳۸۵۶ | اَمْردیّ و کوسه‌یی دراَنْجُمَن | آمدند و مَجْمَعی بُد در وَطَن | |
| ۳۸۵۷ | مُشْتَغِل مانْدند قَوْمِ مُنْتَجَب | روز رفت و شُد زمانه ثُلْثِ شب | |
| ۳۸۵۸ | زان عَزَب‌خانه نَرَفتند آن دو کَس | هم بِخُفتَند آن سو از بیمِ عَسَس | |
| ۳۸۵۹ | کوسه را بُد بر زَنَخْدان چارْ مو | لیکْ هَمچون ماهِ بَدْرَش بود رو | |
| ۳۸۶۰ | کودکِ اَمْرَد به صورت بود زشت | هم نَهاد اَنْدَر پَسِ کونْ بیست خِشْت | |
| ۳۸۶۱ | لوطی‌یی دَبّ بُرد شب در اَنْبُهی | خِشْت‌ها را نَقْل کرد آن مُشْتَهی | |
| ۳۸۶۲ | دستْ چون بر وِیْ زد او از جا بِجَست | گفت هَی تو کیستی؟ ای سگ‌پَرَست | |
| ۳۸۶۳ | گفت این سی خِشْت چون اَنْباشتی؟ | گفت تو سی خِشْت چون بَرداشتی؟ | |
| ۳۸۶۴ | کودکِ بیمارم و از ضَعْفِ خود | کردم این جا اِحْتیاط و مُرتَقَد | |
| ۳۸۶۵ | گفت اگر داری زِ رَنْجوری تَفی | چون نَرفتی جانِب دارُ الشِّفا؟ | |
| ۳۸۶۶ | یا به خانه‌یْ یک طَبیبی مُشْفِقی | که گُشادی از سَقامَت مَغْلَقی؟ | |
| ۳۸۶۷ | گفت آخِر من کجا دانم شُدن | که به هرجا می‌رَوَم من مُمْتَحَن | |
| ۳۸۶۸ | چون تو زِنْدیقی پَلیدی مُلْحِدی | می بَر آرَد سَر به پیشَم چون دَدی | |
| ۳۸۶۹ | خانقاهی که بُوَد بهتر مَکان | من ندیدمْ یک دَمی در وِیْ اَمان | |
| ۳۸۷۰ | رو به من آرَنْد مُشتی حَمْزه‌خوار | چَشم‌ها پُر نُطْفه کَفْ خایه فَشار | |
| ۳۸۷۱ | وان که ناموسی‌ست خود از زیرْ زیر | غَمْزه دُزدَد می‌دَهَد مالِش به کیر | |
| ۳۸۷۲ | خانقَه چون این بُوَد بازارِ عام | چون بُوَد خَر گَلّه و دیوانِ خام؟ | |
| ۳۸۷۳ | خَر کجا ناموس و تَقْوی از کجا؟ | خَر چه داند خَشْیَت و خَوْف و رَجا؟ | |
| ۳۸۷۴ | عقل باشد ایمِنی و عَدلْ‌جو | بر زَن و بر مَرد اما عقلْ کو؟ | |
| ۳۸۷۵ | وَرْ گُریزَم من رَوَم سویِ زَنان | هَمچو یوسُف اُفْتَم اَنْدَر اِفْتِتان | |
| ۳۸۷۶ | یوسُف از زَن یافت زندان و فُشار | من شَوَم توزیعْ بر پنجاه دار | |
| ۳۸۷۷ | آن زنان از جاهِلی بر من تَنَند | اَوْلیاشانْ قَصْدِ جانِ من کُنند | |
| ۳۸۷۸ | نه زِ مَردان چاره دارم نَز زَنان | چون کُنم که نی ازینم نه از آن؟ | |
| ۳۸۷۹ | بَعد از آن کودک به کوسه بِنْگَریست | گفت او با آن دو مو از غَمْ بَری ست | |
| ۳۸۸۰ | فارغ است از خِشْت و از پیکارِ خِشْت | وَزْ چو تو مادرفُروشِ کِنْگِ زشت | |
| ۳۸۸۱ | بر زَنَخ سه چارْ مو بَهْرِ نُمون | بهتر از سی خِشْت گِرْداگِردِ کون | |
| ۳۸۸۲ | ذَرّه‌یی سایهٔ عِنایَت بهتراست | از هزاران کوشِشِ طاعَت‌پَرَست | |
| ۳۸۸۳ | زان که شَیْطانْ خِشْتِ طاعَت بَر کَند | گَر دو صد خِشْت است خود را رَهْ کُند | |
| ۳۸۸۴ | خِشْت اگر پُرَّست بِنْهاده‌ی ْتواست | آن دو سه مو از عَطایِ آن سواست | |
| ۳۸۸۵ | در حقیقت هر یکی مو زان کُهی‌ست | کان اَمان‌نامه‌یْ صِلِه‌یْ شاهَنْشَهی‌ست | |
| ۳۸۸۶ | تو اگر صد قُفْلِ بِنْهی بر دَری | بَر کَنَد آن جُمله را خیره‌سَری | |
| ۳۸۸۷ | شَحْنه‌یی از موم اگر مُهْری نَهَد | پَهْلَوانان را از آن دل بِشْکُهَد | |
| ۳۸۸۸ | آن دو سه تارِ عِنایَت هَمچو کوه | سَدّ شُد چون فَرّ سیما در وُجوه | |
| ۳۸۸۹ | خِشْت را مَگْذار ای نیکوسِرِشت | لیکْ هم ایمِن مَخُسپ از دیوِ زشت | |
| ۳۸۹۰ | رو دو تا مو زان کَرَم با دست آر | وان گَهان ایمِن بِخُسپ و غَم مَدار | |
| ۳۸۹۱ | نَوْمِ عالِمْ از عبادت بِهْ بُوَد | آن چُنان عِلْمی که مُسْتَنْبِه بُوَد | |
| ۳۸۹۲ | آن سُکونِ سابِح انْدَر آشنا | بِهْ زِ جَهْدِ اَعْجَمی با دست و پا | |
| ۳۸۹۳ | اَعْجَمی زد دست و پا و غَرق شُد | می‌رَوَد سَبّاح ساکِن چون عُمُد | |
| ۳۸۹۴ | عِلْمْ دریایی‌ست بی‌حَدّ و کِنار | طالِبِ عِلْم است غَوّاص بِحار | |
| ۳۸۹۵ | گَر هزاران سال باشد عُمرِ او | او نگردد سیرْ خود از جُست و جو | |
| ۳۸۹۶ | کان رَسولِ حَقْ بِگُفت اَنْدَر بَیان | این که مَنْهومان هُما لا یَشْبَعان |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!