مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۱۱۲ – مَقالَتِ برادرِ بُزرگین
۳۹۰۵ | آن بزرگین گفت ای اِخْوانِ خیر | ما نه نَر بودیم اَنْدَر نُصْحِ غیر؟ | |
۳۹۰۶ | از حَشَم هر کِه به ما کردی گِله | از بَلا و فَقر و خَوْف و زَلْزله | |
۳۹۰۷ | ما هَمیگفتیم کَم نال از حَرَج | صَبر کُن کَالصَّبْرُ مِفْتاحُ الْفَرَج | |
۳۹۰۸ | این کلیدِ صَبر را اکنون چه شُد؟ | ای عَجَب مَنْسوخ شُد قانون؟ چه شُد؟ | |
۳۹۰۹ | ما نمیگفتیم که اَنْدَر کَشْ مَکَش | اَنْدَر آتش هَمچو زَرْ خَندید خَوش؟ | |
۳۹۱۰ | مَر سِپَه را وَقتِ تَنگاتَنگِ جنگ | گفته ما که هین مَگَردانید رَنگ | |
۳۹۱۱ | آن زمان که بود اَسبان را وِطا | جُمله سَرهایِ بُریده زیرِ پا | |
۳۹۱۲ | ما سپاهِ خویش را هَی هَی کُنان | که به پیش آیید قاهِرْ چون سِنان | |
۳۹۱۳ | جُمله عالَم را نِشان داده به صَبر | زان که صَبر آمد چراغ و نورِ صَدْر | |
۳۹۱۴ | نوبَتِ ما شُد چه خیره سر شُدیم | چون زَنانِ زشتْ در چادَر شُدیم؟ | |
۳۹۱۵ | ای دلی که جُمله را کردی تو گَرم | گَرم کُن خود را و از خود دار شَرم | |
۳۹۱۶ | ای زبان که جُمله را ناصِحْ بُدی | نوبَتِ تو گشت از چه تَنْ زَدی؟ | |
۳۹۱۷ | ای خِرَد کو پَندِ شِکَّرخایِ تو؟ | دورِ توست این دَمْ چه شُد هَیْهایِ تو؟ | |
۳۹۱۸ | ای زِ دلها بُرده صد تَشْویش را | نوبَتِ تو شُد بِجُنبان ریش را | |
۳۹۱۹ | از غَری ریش اَرْ کُنون دُزدیدهیی | پیش ازین بر ریشِ خود خندیدهیی | |
۳۹۲۰ | وَقتِ پَندِ دیگرانی هایْ های | در غَمِ خود چون زَنانی وایْ وای | |
۳۹۲۱ | چون به دَردِ دیگران دَرمان بُدی | دَردْ مِهْمانِ تو آمد تَنْ زَدی؟ | |
۳۹۲۲ | بانگْ بر لشکر زَدنْ بُد سازِ تو | بانگْ بَر زَن چه گرفت آوازِ تو؟ | |
۳۹۲۳ | آنچه پَنْجَهْ سال بافیدی به هوش | زان نَسیجِ خود بَغَلْتانی بِپوش | |
۳۹۲۴ | از نَوایَتْ گوشِ یاران بود خَوش | دستْ بیرون آر و گوشِ خود بِکَش | |
۳۹۲۵ | سَر بُدی پیوسته خود را دُمْ مَکُن | پا و دست و ریش و سَبْلَت گُم مَکُن | |
۳۹۲۶ | بازی آنِ توست بر رویِ بِساط | خویش را در طَبْع آر و در نَشاط |
سلام
بیت ۳۹۲۳، بغلتاقی، صحیح است نه بغلتانی
درود به شما. در اینجا بَغَلتان یا بَغَلطان صحیح است به معنای کلاه یا نوعی لباس. می فرمایند آنچه که ۵۰ سال با فکر خودت بافتی، اگر به درد می خورد برای خودت از آن کلاه یا لباسی بباف.