مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۱۱۳ – ذِکْرِ آن پادشاه که آن دانشمند را به اِکْراه در مَجْلِس آوَرْد و بِنْشانْد ساقی شَراب بر دانشمند عَرضه کرد ساغَر پیشِ او داشت رو بِگَردانید و تُرُشی و تُندی آغاز کرد شاهْ ساقی را گفت که هین در طَبْعش آر ساقی چندی بر سَرَش کوفْت و شَرابَش در خورْد داد اِلی آخِرِهِ

#دکلمه_مثنوی

#شرح_مثنوی
#داستانهای_مثنوی_مولانا

پادشاهی بزمی ترتیب داد. فقیهی ازان نزدیکی می‌گذشت.پادشاه به ماموران دستور داد او را به بزم آورند و باده‌ای به خوردش دهند.ماموران به زور و کشان کشان فقیه را به بزم آوردند.در ابتدا شرابی به او تعارف کردند اما فقیه باناراحتی آن را رد کرد و گفت در تمام عمر لب به شراب نزده‌ام و زهر را به این ترجیح می‌دهم. در این حال شاه اشارتی به ساقی کرد و گفت او را سر حال بیاور! ساقی که معنای اشارت شاه را فهمید چند ضربه به سر و صورت فقیه زد و بعد جام شراب به دستش داد.فقیه ناچارا شراب را سر کشید و سپس کنار جویباری رفت. در آنجا کنیزی زیباروی دید و چون حال خود را نمی‌دانست بی صبر شد و او را در آغوش کشید و …! شاه که تاخیر او را دید به دنبالش رفت و چون صحنه را دید بسیار خشمگین شد. فقیه از ترس خشم شاه سریع به بزم شد و باده‌ای گرم تر و گیراتر نوشید. شاه هم در پی او با غضب وارد بزم شد.فقیه که خشم شاه را دید به طعنه فریاد زد: ای ساقی! جناب شاه را بر سر نشاط بیاور! شاه که از حاضر جوابی و نکته سنجی فقیه به خنده آمده بود نه تنها او را عقوبت نکرد بلکه کنیز را هم بدو بخشید.
منظور مولانا از حکایت این است که کسی که دستور به صبر می دهد خودش هم باید صبور باشد.