مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۱۱۹ – سَبَب تاخیرِ اِجابَتِ دُعایِ مؤمن
| ۴۲۳۰ | ای بَسا مُخْلِص که نالَد در دُعا | تا رَوَد دودِ خلوصَش بر سَما | |
| ۴۲۳۱ | تا رَوَد بالایِ این سَقْفِ بَرین | بویِ مِجْمَر از اَنینُ الْمُذْنِبین | |
| ۴۲۳۲ | پَس مَلایک با خدا نالَنْد زار | کِی مُجیبِ هر دُعا وِیْ مُستَجار | |
| ۴۲۳۳ | بَندۀ مؤمن تَضَرُّع می‌کُند | او نمی‌داند به جُز تو مُستَنَد | |
| ۴۲۳۴ | تو عَطا بیگانگان را می‌دَهی | از تو دارد آرزو هر مُشْتَهی | |
| ۴۲۳۵ | حَق بِفَرماید که نَزْ خواریِّ اوست | عَیْنِ تاخیرِ عَطا یاریِّ اوست | |
| ۴۲۳۶ | حاجَت آوَرْدش زِ غَفْلَت سویِ من | آن کَشیدَش موکَشان در کویِ من | |
| ۴۲۳۷ | گَر بَرآرَم حاجَتَش او وارَوَد | هم در آن بازیچه مُسْتَغرق شود | |
| ۴۲۳۸ | گرچه می‌نالَد به جان یا مُستجار | دل‌شِکَسته سینه‌خسته گو بِزار | |
| ۴۲۳۹ | خوش هَمی‌آید مرا آوازِ او | وان خدایا گفتن و آن رازِ او | |
| ۴۲۴۰ | وان که اَنْدَر لابه و در ماجَرا | می‌فَریبانَد به هر نوعی مرا | |
| ۴۲۴۱ | طوطیان و بُلبُلان را از پسَنَد | از خوش‌آوازی قَفَص در می‌کُنند | |
| ۴۲۴۲ | زاغ را و جُغد را اَنْدَر قَفَص | کِی کُنند؟ این خود نیامَد در قِصَص | |
| ۴۲۴۳ | پیشِ شاهِد باز چون آید دو تَن | آن یکی کَمْپیر و دیگر خوش‌ذَقَن | |
| ۴۲۴۴ | هر دو نان خواهند او زوتَر فَطیر | آرَد و کَمْپیر را گوید که گیر | |
| ۴۲۴۵ | وان دِگَر را که خوشَسْتَش قَدّ و خَد | کِی دَهَد نان؟ بَلْ به تاخیر اَفْکَند | |
| ۴۲۴۶ | گویَدَش بِنْشین زمانی بی‌َگَزَند | که به خانه نانِ تازه می‌پَزَند | |
| ۴۲۴۷ | چون رَسَد آن نانِ گَرمَش بَعدِ کَد | گویَدَش بِنْشین که حَلْوا می‌رَسَد | |
| ۴۲۴۸ | هم بدین فَن دارْدارَش می‌کُند | وَزْ رَهِ پنهانْ شِکارش می‌کُند | |
| ۴۲۴۹ | که مرا کاری‌ست با تو یک زمان | مُنْتَظر می‌باش ای خوبِ جهان | |
| ۴۲۵۰ | بی‌مُرادیْ مومنان از نیک و بَد | تو یَقین می‌دان که بَهْرِ این بُوَد |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!