مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۱۲۱ – رَسیدن آن شَخص به مصر و شب بیرون آمدن به کوی از بَهْرِ شَبْکوکی و گدایی و گرفتنِ عَسَس او را و مُراد اوحاصِل شُدن از عَسَس بَعد از خوردنِ زَخْمِ بسیار وَ عَسی اَنْ تَکْرَهوا شَیْئًا وَ هُوَ خَیْرٌ لَکُمْ وَ قَوْلُهُ تَعالی سَیَجْعَلُ اللهُ بَعْدَ عُسْرٍ یُسْرًا وَ قَوْلُهُ عَلَیْهِ‌السَّلام اِشْتَدّی اَزْمَةُ تَنْفَرِجی وَ جَمیعُ الْقُرآنَ وَ الْکُتُبِ الْمُنْزَلَةِ فی تَقْریرِ هذا
| ۴۲۶۸ | ناگهانی خود عَسَس او را گرفت | مُشت و چوبَش زد زِ صَفْرا نا شِکِفت | |
| ۴۲۶۹ | اتّفاقا اَنْدَر آن شب‌هایِ تار | دیده بُد مَردم زِ شب‌دُزدان ضِرار | |
| ۴۲۷۰ | بود شب‌هایِ مَخوف و مُنْتَحَس | پَس به جِدْ می‌جُست دُزدان را عَسَس | |
| ۴۲۷۱ | تا خلیفه گفت که بُبْرید دست | هر کِه شب گردد وَگَر خویشِ من است | |
| ۴۲۷۲ | بر عَسَس کرده مَلِک تهدید و بیم | که چرا باشید بر دُزدان رَحیم؟ | |
| ۴۲۷۳ | عِشْوه‌شان را از چه رو باوَر کُنید؟ | یا چرا زیشان قَبولِ زَر کُنید؟ | |
| ۴۲۷۴ | رَحْم بر دُزدان و هر مَنْحوسْ‌دست | بر ضَعیفان ضَربَت و بی‌رَحمی است | |
| ۴۲۷۵ | هین زِ رنجِ خاصْ مَسْکُل زِ انْتِقام | رنجِ او کَم بین بِبین تو رنجِ عام | |
| ۴۲۷۶ | اِصْبَعِ مَلْدوغ بُر در دَفْعِ شَر | در تَعَدّیّ و هَلاکِ تَنْ نِگَر | |
| ۴۲۷۷ | اتّفاقا اَنْدَر آن اَیّامْ دُزد | گشته بود اَنْبوه پُخته وْ خام دُزد | |
| ۴۲۷۸ | در چُنین وَقتَش بِدید و سخت زد | چوب‌ها و زَخْم‌هایِ بی‌عَدَد | |
| ۴۲۷۹ | نَعْره و فریاد زان دَرویش خاست | که مَزَن تا من بگویم حالْ راست | |
| ۴۲۸۰ | گفت اینک دادَمَت مُهْلَت بِگو | تا به شب چون آمدی بیرون به کو؟ | |
| ۴۲۸۱ | تو نه‌یی زین جا غریب و مُنْکری | راستی گو تا به چه مَکْر اَنْدَری؟ | |
| ۴۲۸۲ | اَهْلِ دیوان بر عَسَس طَعْنه زدند | که چرا دُزدان کُنون اَنْبُه شُدند | |
| ۴۲۸۳ | اَنْبُهی از توست و از امِثالِ توست | وانِما یاران زِشتَت را نَخُست | |
| ۴۲۸۴ | وَرْنه کینِ جُمله را از تو کَشَم | تا شود ایمِن زَرِ هر مُحْتَشَم | |
| ۴۲۸۵ | گفت او از بَعدِ سوگندانِ پُر | که نِیمَ من خانه‌سوز و کیسه‌بُر | |
| ۴۲۸۶ | من نه مَردِ دُزدی و بی‌دادی‌اَم | من غریبِ مصرم و بَغدادی‌اَم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!