مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۱۲۲ – بَیان این خَبَر که اَلْکِذْبِ ریبَةٌ وَالصِّدْقُ طُمَاْنینَةٌ
| ۴۲۸۷ | قِصّهٔ آن خواب و گنج زَر بِگُفت | پَس زِ صِّدْقِ او دلِ آن کَس شِکُفت | |
| ۴۲۸۸ | بویِ صِدْقَش آمد از سوگندِ او | سوزِ او پیدا شُد و اِسْپَندِ او | |
| ۴۲۸۹ | دلْ بیارامَد به گفتارِ صَواب | آن چُنان که تشنه آرامَد به آب | |
| ۴۲۹۰ | جُز دل مَحْجوب کو را عِلَّتی‌ست | از نَبیَّش تا غَبی تمییز نیست | |
| ۴۲۹۱ | وَرْنه آن پیغامْ کَزْ موضِع بُوَد | بَر زَنَد بر مَهْ شِکافیده شود | |
| ۴۲۹۲ | مَهْ شِکافَد وان دل مَحْجوب نی | زان که مَردود است او مَحْبوب نی | |
| ۴۲۹۳ | چَشمه شُد چَشم عَسَس زَ اشکِ مُبِل | نی زِ گفتِ خُشک بَلْ از بویِ دل | |
| ۴۲۹۴ | یک سُخَن از دوزخ آید سویِ لب | یک سُخَن از شهرِ جانْ در کویِ لب | |
| ۴۲۹۵ | بَحْرِ جان‌اَفْزا و بحر پر حرج | در میانِ هر دو بَحْر این لَبْ مَرَج | |
| ۴۲۹۶ | چون یَپُنلو در میانِ شهرها | از نَواحی آید آن‌جا بَهْرها | |
| ۴۲۹۷ | کالهٔ مَعْیوب قَلْب کیسه‌بُر | کالهٔ پُر سودِ مُسْتَشرَف چو دُرّ | |
| ۴۲۹۸ | زین یَپُنلو هر کِه بازرگان‌تَراست | بر سَره وْ بر قَلْب‌ها دیده‌وَراست | |
| ۴۲۹۹ | شُد یَپُنلو مَر وِرا دارُ الرَّباح | وان دِگَر را از عَمی دارُ الْجُناح | |
| ۴۳۰۰ | هر یکی زَ اجْزایِ عالم یک به یک | بر غَبی بَند است و بر اُستاد فَک | |
| ۴۳۰۱ | بر یکی قَند است و بر دیگر چو زَهْر | بر یکی لُطف است و بر دیگر چو قَهْر | |
| ۴۳۰۲ | هر جَمادی با نَبی افسانه‌گو | کعبه با حاجی گواه و نُطْق‌خو | |
| ۴۳۰۳ | بر مُصلّی مَسجد آمد هم گواه | کو هَمی‌آمد به من از دورْ راه | |
| ۴۳۰۴ | با خَلیلْ آتش گُل و رَیْحان و وَرْد | باز بر نِمْرودیان مرگ است و دَرد | |
| ۴۳۰۵ | بارها گفتیم این را ای حَسَن | می‌نگردم از بَیانَش سیر من | |
| ۴۳۰۶ | بارها خوردی تو نانْ دَفْع ذُبول | این همان نان است چون نَبْوی مَلول؟ | |
| ۴۳۰۷ | در تو جوعی می‌رَسَد تو زِ اعْتِلال | که هَمی‌سوزد ازو تُخمه و مَلال | |
| ۴۳۰۸ | هرکِه را دَردِ مَجاعَت نَقْد شُد | نو شُدن با جُزوِ جُزوش عَقْد شُد | |
| ۴۳۰۹ | لَذَّت از جوع است نه از نُقْلِ نو | با مَجاعَت از شِکَر بِهْ نانِ جو | |
| ۴۳۱۰ | پَس زِ بی‌جوعی‌ست وَزْ تُخمه‌یْ تمام | آن مَلالَت نه زِ تَکْرار کَلام | |
| ۴۳۱۱ | چون زِ دُکّان و مِکاس و قیل و قال | در فَریبِ مَردُمَت نایَد مَلال؟ | |
| ۴۳۱۲ | چون زِ غیبَت وَ اکْلِ لَحْمِ مَردمان | شَصت سالَت سیری‌یی نامَد از آن؟ | |
| ۴۳۱۳ | عِشْوه‌ها در صَیْدِ شُلّه‌یْ کَفْته تو | بی مَلولی بارها خوش گفته تو | |
| ۴۳۱۴ | بارِ آخِر گویی‌اَش سوزان و چُست | گَرم‌تَر صد بار از بارِ نَخُست | |
| ۴۳۱۵ | دَردْ دارویِ کُهَن را نَو کُند | دَردْ هر شاخ مَلولی خَو کُند | |
| ۴۳۱۶ | کیمیایِ نَو کُننده دَردهاست | کو مَلولی آن طَرَف که دَردْ خاست؟ | |
| ۴۳۱۷ | هین مَزَن تو از مَلولی آهِ سَرد | دَردْ جو و دَردْ جو و دَرد دَرد | |
| ۴۳۱۸ | خادِعِ دَردَند دَرمان‌هایِ ژاژ | رَهْ‌زَنَند و زَرسِتانان رَسْمِ باژ | |
| ۴۳۱۹ | آبِ شوری نیست دَرمانِ عَطَش | وَقتِ خوردن گَر نِمایَد سرد و خَوش | |
| ۴۳۲۰ | لیک خادِعِ گشته و مانِع شُد زِ جُست | ز آبِ شیرینی کَزو صد سَبزه رُست | |
| ۴۳۲۱ | هم‌چُنین هر زَرِّ قَلْبی مانِع است | از شِناسِ زَرِّ خوش هرجا که هست | |
| ۴۳۲۲ | پا و پَرَّت را به تَزویری بُرید | که مُرادِ تو مَنَم گیر ای مُرید | |
| ۴۳۲۳ | گفت دَردَت چینَم او خود دُرد بود | مات بود اَرْ چه به ظاهِر بُرد بود | |
| ۴۳۲۴ | رو زِ دَرمانِ دروغین می‌گُریز | تا شود دَردَت مُصیب و مُشک‌بیز | |
| ۴۳۲۵ | گفت نه دُزدی تو و نه فاسِقی | مَردِ نیکی لیک گول و اَحْمقی | |
| ۴۳۲۶ | بر خیال و خوابْ چندین رَهْ کُنی | نیست عَقْلَت را تَسویِ روشنی | |
| ۴۳۲۷ | بارها من خواب دیدم مُسْتَمِر | که به بغداد است گنجی مُسْتَتِر | |
| ۴۳۲۸ | در فُلان سوی و فُلان کویی دَفین | بود آن خود نامِ کویِ این حَزین | |
| ۴۳۲۹ | هست در خانه‌یْ فُلانی رو بِجو | نامِ خانه و نامِ او گفت آن عَدو | |
| ۴۳۳۰ | دیده‌ام خود بارها این خوابْ من | که به بَغداد است گنجی در وَطَن | |
| ۴۳۳۱ | هیچ من از جا نرفتم زین خیال | تو به یک خوابی بیایی بی‌مَلال؟ | |
| ۴۳۳۲ | خوابِ اَحْمق لایِقِ عقل وِیْ است | هَمچو او بی‌قیمت است و لاشی است | |
| ۴۳۳۳ | خوابِ زن کمتر زِ خوابِ مَرد دان | از پِیِ نُقْصانِ عقل و ضَعْفِ جان | |
| ۴۳۳۴ | خوابِ ناقِصْ‌عقل و گول آیَد کَساد | پَس زِ بی‌عقلی چه باشد خواب؟ باد | |
| ۴۳۳۵ | گفت با خود گنج در خانه‌یْ من است | پَس مرا آن‌جا چه فقر و شیون است؟ | |
| ۴۳۳۶ | بر سَرِ گنج از گدایی مُرده‌ام | زان که اَنْدَر غَفْلَت و در پَرده‌ام | |
| ۴۳۳۷ | زین بِشارَت مَست شُد دَردَش نَمانْد | صد هزار اَلْحَمْدِ بی‌لب او بِخوانْد | |
| ۴۳۳۸ | گفت بُد موقوفِ این لَت لوتِ من | آبِ حیوان بود در حانوتِ من | |
| ۴۳۳۹ | رو که بر لوتِ شِگَرفی بَر زَدَم | کوریِ آن وَهْم که مُفْلِس بُدَم | |
| ۴۳۴۰ | خواه اَحْمق‌دان مرا خواهی فُرو | آنِ من شُد هرچه می‌خواهی بِگو | |
| ۴۳۴۱ | من مُراد خویش دیدم بی‌گُمان | هرچه خواهی گو مرا ای بَد دَهان | |
| ۴۳۴۲ | تو مرا پُر دَرد گو ای مُحْتَشَم | پیشِ تو پُر دَرد و پیشِ خود خَوشَم | |
| ۴۳۴۳ | وای اگر بر عکس بودی این مَطار | پیشِ تو گُلْزار و پیشِ خویش راز |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!