مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۱۲۵ – مُکَرَّر کردن برادران پَند دادن بزرگین را و تاب ناآوردنِ او آن پَند را و در رَمیدنِ او ازیشان شَیْدا و بیخود رفتن و خود را در بارگاهِ پادشاه انداختن بیدَستوری خواستن لیک از فَرطِ عشق و مَحَبَّت نه از گُستاخی و لااُبالی الی آخِرِهِ
۴۳۹۹ | آن دو گُفتندَش که اَنْدَر جانِ ما | هست پاسخها چو نَجْمْ اَنْدَر سَما | |
۴۴۰۰ | گَر نگوییم آن نَیایَد راست نَرد | وَرْ بگوییم آن دِلَت آید به دَرد | |
۴۴۰۱ | هَمچو چَغْزیم اَنْدَر آب از گفت اَلَم | وَزْ خَموشی اِخْتِناق است و سَقَم | |
۴۴۰۲ | گَر نگوییم آتشی را نور نیست | وَرْ بگوییم آن سُخَن دَستور نیست | |
۴۴۰۳ | در زمان بَرجَست کِی خویشان وَداع | اِنَّمَا الدُّنیا و ما فیها مَتاع | |
۴۴۰۴ | پَس بُرون جَست او چو تیری از کَمان | که مَجالِ گفت کَم بود آن زمان | |
۴۴۰۵ | اَنْدَر آمد مَست پیشِ شاهِ چین | زود مَستانه بِبوسید او زمین | |
۴۴۰۶ | شاه را مَکشوفْ یک یک حالَشان | اوَّل و آخِر غَم و زِلْزالَشان | |
۴۴۰۷ | میش مشغول است در مَرعایِ خویش | لیک چوپان واقِف است از حالِ میش | |
۴۴۰۸ | کُلُّکُم راعٍ بِدانَد از رَمه | کی عَلَفخواراست و کی در مَلْحَمه؟ | |
۴۴۰۹ | گرچه در صورت از آن صَفْ دور بود | لیک چون دَفْ در میانِ سور بود | |
۴۴۱۰ | واقِف از سوز و لَهیبِ آن وُفود | مَصلَحَت آن بُد که خُشک آورده بود | |
۴۴۱۱ | در میانِ جانَشان بود آن سَمی | لک قاصِد کرده خود را اَعْجَمی | |
۴۴۱۲ | صورتِ آتش بُوَد پایان دیگ | مَعنیِ آتش بود در جانِ دیگ | |
۴۴۱۳ | صورتش بیرون و مَعْنیش اَنْدَرون | مَعنیِ معشوقِ جان در رَگْ چو خون | |
۴۴۱۴ | شاهزاده پیشِ شَهْ زانو زده | دَهْ مُعَرِّف شارِحِ حالَش شُده | |
۴۴۱۵ | گرچه شَهْ عارف بَد از کُل پیشْ پیش | لیک میکردی مُعَرِّف کارِ خویش | |
۴۴۱۶ | در دَرونْ یک ذَرّه نورِ عارفی | بِهْ بُوَد از صد مُعَرِّف ای صَفی | |
۴۴۱۷ | گوش را رَهْنِ مُعَرِّف داشتن | آیَتِ مَحْجوبی است و حَزْر و ظَن | |
۴۴۱۸ | آن که او را چَشم دل شُد دیدبان | دید خواهد چَشم او عَیْنُ الْعِیان | |
۴۴۱۹ | با تَواتُر نیست قانِع جانِ او | بَلْ زِ چَشمِ دل رَسَد ایقانِ او | |
۴۴۲۰ | پَس مُعَرِّف پیشِ شاهِ مُنْتَجَب | در بَیانِ حالِ او بُگْشود لب | |
۴۴۲۱ | گفت شاها صَیْدِ اِحْسانِ تواست | پادشاهی کُن که بی بیرون شو است | |
۴۴۲۲ | دست در فِتْراکِ این دولت زَده ست | بر سَرِ سَرمَستِ او بَرمالْ دست | |
۴۴۲۳ | گفت شَهْ هر مَنْصِبیّ و مُلْکَتی | کِالْتِماسَش هست یابَد این فَتی | |
۴۴۲۴ | بیست چندان مُلْک کو شُد زان بَری | بَخشَمَش این جا و ما خود بر سَری | |
۴۴۲۵ | گفت تا شاهیت در وِیْ عشق کاشت | جُز هوایِ تو هوایی کِی گُذاشت؟ | |
۴۴۲۶ | بَندگیِّ تُش چنان دَرخَورْد شُد | که شَهی اَنْدَر دلِ او سَرد شُد | |
۴۴۲۷ | شاهی و شَهْزادگی دَر باخته ست | از پِیِ تو در غریبی ساخته ست | |
۴۴۲۸ | صوفی است اَنْداخت خرقه وَجدْ در | کِی رَوَد او بر سَرِ خرقه دِگَر؟ | |
۴۴۲۹ | مَیْلْ سویِ خرقهیی داده و نَدَم | آن چُنان باشد که من مَغْبون شُدم | |
۴۴۳۰ | بازدِهْ آن خرقه این سو ای قَرین | که نمیاَرْزید آن یعنی بدین | |
۴۴۳۱ | دور از عاشق که این فکر آیَدَش | وَرْ بِیایَد خاک بر سَر بایَدَش | |
۴۴۳۲ | عشق اَرْزَد صد چو خرقهیْ کالْبَد | که حَیاتی دارد و حِسّ و خِرَد | |
۴۴۳۳ | خاصه خِرقهیْ مُلْکِ دنیا کَابْتَر است | پنج دانگِ مَستیاَش دَردِ سَراست | |
۴۴۳۴ | مُلْکِ دنیا تَنْپَرستان را حَلال | ما غُلام مُلْکِ عشقِ بیزوال | |
۴۴۳۵ | عامِلِ عشق است مَعْزولَش مَکُن | جُز به عشق خویش مَشغولَش مَکُن | |
۴۴۳۶ | مَنْصِبی کانَم زِ رویَت مُحْجِب است | عینِ مَعْزولیست و نامَش مَنْصِب است | |
۴۴۳۷ | موجبِ تاخیرِ این جا آمدن | فَقْدِ اِسْتِعداد بود و ضَعْفِ فَن | |
۴۴۳۸ | بی زِ اِسْتِعداد در کانی رَوی | بر یکی حَبّه نگردی مُحتَوی | |
۴۴۳۹ | هَمچو عِنّینی که بِکْری را خَرَد | گرچه سیمین بَربُوَد کِی بَرخورَد؟ | |
۴۴۴۰ | چون چراغی بیزِزَیْت و بیفَتیل | نه کَثیرَسْتَش زِ شمع و نه قَلیل | |
۴۴۴۱ | در گُلستان اَنْدَر آید اَخْشَمی | کِی شود مَغزش زِ رَیْحانْ خُرَّمی؟ | |
۴۴۴۲ | هَمچو خوبی دِلْبری مِهْمانِ غَر | بانگِ چَنگ و بَربَطی در پیشِ کَر | |
۴۴۴۳ | هَمچو مُرغِ خاک کآید در بِحار | زان چه یابَد جُز هَلاک و جُز خَسار؟ | |
۴۴۴۴ | هَمچو بیگندم شُده در آسیا | جُز سپیدی ریش و مو نَبْوَد عَطا | |
۴۴۴۵ | آسیایِ چَرخْ بر بیگندمان | موسپیدی بَخشَد و ضَعْفِ میان | |
۴۴۴۶ | لیک با باگندمان این آسیا | مُلْکِبَخش آمد دَهَد کار و کیا | |
۴۴۴۷ | اوَّل اِسْتِعداد جَنَّت بایَدَت | تا زِ جَنَّت زندگانی زایَدَت | |
۴۴۴۸ | طِفْلِ نو را از شراب و از کَباب | چه حَلاوت؟ وَزْ قُصور و از قِباب؟ | |
۴۴۴۹ | حَد ندارد این مَثَل کَم جو سُخُن | تو بُرو تَحْصیل اِسْتِعداد کُن | |
۴۴۵۰ | بَهْرِ اِسْتِعداد تا اکنون نِشَت | شوق از حَد رفت و آن نامَد به دست | |
۴۴۵۱ | گفت اِسْتِعداد هم از شَهْ رَسَد | بی زِ جانْ کِی مُسْتَعِد گردد جَسَد؟ | |
۴۴۵۲ | لُطفهایِ شَهْ غَمَش را دَر نوشت | شُد که صَیْدِ شَهْ کُند او صَیْد گشت | |
۴۴۵۳ | هر کِه در اِشْکارِ چون تو صَیْد شد | صَیْد را ناکرده قَیْد او قَیْد شُد | |
۴۴۵۴ | هرکِه جویایِ امیری شُد یَقین | پیش از آن او در اسیری شُد رَهین | |
۴۴۵۵ | عکس میدان نَقْشِ دیباجهیْ جهان | نامِ هر بَندهیْ جهانْ خواجهیْ جهان | |
۴۴۵۶ | ای تَن کَژْ فِکْرَتِ مَعْکوسرو | صد هزار آزاد را کرده گِرو | |
۴۴۵۷ | مُدّتی بُگْذار این حیلَت پَزی | چند دَم پیش از اَجَل آزاد زی | |
۴۴۵۸ | وَرْ در آزادیت چون خَر راه نیست | هَمچو دَلوَت سَیْر جُز در چاه نیست | |
۴۴۵۹ | مُدّتی رو تَرکِ جان من بگو | رو حَریفِ دیگری جُز من بِجو | |
۴۴۶۰ | نوبَتِ من شُد مرا آزاد کُن | دیگری را غیرِ من داماد کُن | |
۴۴۶۱ | ای تَنِ صدکاره تَرکِ من بگو | عُمرِ من بُردی کسی دیگر بِجو |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!