مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۱۲۵ – مُکَرَّر کردن برادران پَند دادن بزرگین را و تاب ناآوردنِ او آن پَند را و در رَمیدنِ او ازیشان شَیْدا و بی‌خود رفتن و خود را در بارگاهِ پادشاه انداختن بی‌دَستوری خواستن لیک از فَرطِ عشق و مَحَبَّت نه از گُستاخی و لااُبالی الی آخِرِهِ
| ۴۳۹۹ | آن دو گُفتندَش که اَنْدَر جانِ ما | هست پاسخ‌ها چو نَجْمْ اَنْدَر سَما | |
| ۴۴۰۰ | گَر نگوییم آن نَیایَد راست نَرد | وَرْ بگوییم آن دِلَت آید به دَرد | |
| ۴۴۰۱ | هَمچو چَغْزیم اَنْدَر آب از گفت اَلَم | وَزْ خَموشی اِخْتِناق است و سَقَم | |
| ۴۴۰۲ | گَر نگوییم آتشی را نور نیست | وَرْ بگوییم آن سُخَن دَستور نیست | |
| ۴۴۰۳ | در زمان بَرجَست کِی خویشان وَداع | اِنَّمَا الدُّنیا و ما فیها مَتاع | |
| ۴۴۰۴ | پَس بُرون جَست او چو تیری از کَمان | که مَجالِ گفت کَم بود آن زمان | |
| ۴۴۰۵ | اَنْدَر آمد مَست پیشِ شاهِ چین | زود مَستانه بِبوسید او زمین | |
| ۴۴۰۶ | شاه را مَکشوفْ یک یک حالَشان | اوَّل و آخِر غَم و زِلْزالَشان | |
| ۴۴۰۷ | میش مشغول است در مَرعایِ خویش | لیک چوپان واقِف است از حالِ میش | |
| ۴۴۰۸ | کُلُّکُم راعٍ بِدانَد از رَمه | کی عَلَف‌خواراست و کی در مَلْحَمه؟ | |
| ۴۴۰۹ | گرچه در صورت از آن صَفْ دور بود | لیک چون دَفْ در میانِ سور بود | |
| ۴۴۱۰ | واقِف از سوز و لَهیبِ آن وُفود | مَصلَحَت آن بُد که خُشک آورده بود | |
| ۴۴۱۱ | در میانِ جانَشان بود آن سَمی | لک قاصِد کرده خود را اَعْجَمی | |
| ۴۴۱۲ | صورتِ آتش بُوَد پایان دیگ | مَعنیِ آتش بود در جانِ دیگ | |
| ۴۴۱۳ | صورتش بیرون و مَعْنیش اَنْدَرون | مَعنیِ معشوقِ جان در رَگْ چو خون | |
| ۴۴۱۴ | شاهزاده پیشِ شَهْ زانو زده | دَهْ مُعَرِّف شارِحِ حالَش شُده | |
| ۴۴۱۵ | گرچه شَهْ عارف بَد از کُل پیشْ پیش | لیک می‌کردی مُعَرِّف کارِ خویش | |
| ۴۴۱۶ | در دَرونْ یک ذَرّه نورِ عارفی | بِهْ بُوَد از صد مُعَرِّف ای صَفی | |
| ۴۴۱۷ | گوش را رَهْنِ مُعَرِّف داشتن | آیَتِ مَحْجوبی است و حَزْر و ظَن | |
| ۴۴۱۸ | آن که او را چَشم دل شُد دیدبان | دید خواهد چَشم او عَیْنُ الْعِیان | |
| ۴۴۱۹ | با تَواتُر نیست قانِع جانِ او | بَلْ زِ چَشمِ دل رَسَد ایقانِ او | |
| ۴۴۲۰ | پَس مُعَرِّف پیشِ شاهِ مُنْتَجَب | در بَیانِ حالِ او بُگْشود لب | |
| ۴۴۲۱ | گفت شاها صَیْدِ اِحْسانِ تواست | پادشاهی کُن که بی بیرون شو است | |
| ۴۴۲۲ | دست در فِتْراکِ این دولت زَده ست | بر سَرِ سَرمَستِ او بَرمالْ دست | |
| ۴۴۲۳ | گفت شَهْ هر مَنْصِبیّ و مُلْکَتی | کِالْتِماسَش هست یابَد این فَتی | |
| ۴۴۲۴ | بیست چندان مُلْک کو شُد زان بَری | بَخشَمَش این جا و ما خود بر سَری | |
| ۴۴۲۵ | گفت تا شاهیت در وِیْ عشق کاشت | جُز هوایِ تو هوایی کِی گُذاشت؟ | |
| ۴۴۲۶ | بَندگیِّ تُش چنان دَرخَورْد شُد | که شَهی اَنْدَر دلِ او سَرد شُد | |
| ۴۴۲۷ | شاهی و شَهْ‌زادگی دَر باخته ست | از پِیِ تو در غریبی ساخته ست | |
| ۴۴۲۸ | صوفی است اَنْداخت خرقه وَجدْ در | کِی رَوَد او بر سَرِ خرقه دِگَر؟ | |
| ۴۴۲۹ | مَیْلْ سویِ خرقه‌یی داده و نَدَم | آن چُنان باشد که من مَغْبون شُدم | |
| ۴۴۳۰ | بازدِهْ آن خرقه این سو ای قَرین | که نمی‌اَرْزید آن یعنی بدین | |
| ۴۴۳۱ | دور از عاشق که این فکر آیَدَش | وَرْ بِیایَد خاک بر سَر بایَدَش | |
| ۴۴۳۲ | عشق اَرْزَد صد چو خرقه‌یْ کالْبَد | که حَیاتی دارد و حِسّ و خِرَد | |
| ۴۴۳۳ | خاصه خِرقه‌یْ مُلْکِ دنیا کَابْتَر است | پنج دانگِ مَستی‌اَش دَردِ سَراست | |
| ۴۴۳۴ | مُلْکِ دنیا تَنْ‌پَرستان را حَلال | ما غُلام مُلْکِ عشقِ بی‌زوال | |
| ۴۴۳۵ | عامِلِ عشق است مَعْزولَش مَکُن | جُز به عشق خویش مَشغولَش مَکُن | |
| ۴۴۳۶ | مَنْصِبی کانَم زِ رویَت مُحْجِب است | عینِ مَعْزولی‌ست و نامَش مَنْصِب است | |
| ۴۴۳۷ | موجبِ تاخیرِ این جا آمدن | فَقْدِ اِسْتِعداد بود و ضَعْفِ فَن | |
| ۴۴۳۸ | بی زِ اِسْتِعداد در کانی رَوی | بر یکی حَبّه نگردی مُحتَوی | |
| ۴۴۳۹ | هَمچو عِنّینی که بِکْری را خَرَد | گرچه سیمین بَربُوَد کِی بَرخورَد؟ | |
| ۴۴۴۰ | چون چراغی بی‌زِزَیْت و بی‌فَتیل | نه کَثیرَسْتَش زِ شمع و نه قَلیل | |
| ۴۴۴۱ | در گُلستان اَنْدَر آید اَخْشَمی | کِی شود مَغزش زِ رَیْحانْ خُرَّمی؟ | |
| ۴۴۴۲ | هَمچو خوبی دِلْبری مِهْمانِ غَر | بانگِ چَنگ و بَربَطی در پیشِ کَر | |
| ۴۴۴۳ | هَمچو مُرغِ خاک کآید در بِحار | زان چه یابَد جُز هَلاک و جُز خَسار؟ | |
| ۴۴۴۴ | هَمچو بی‌گندم شُده در آسیا | جُز سپیدی ریش و مو نَبْوَد عَطا | |
| ۴۴۴۵ | آسیایِ چَرخْ بر بی‌گندمان | موسپیدی بَخشَد و ضَعْفِ میان | |
| ۴۴۴۶ | لیک با باگندمان این آسیا | مُلْکِ‌بَخش آمد دَهَد کار و کیا | |
| ۴۴۴۷ | اوَّل اِسْتِعداد جَنَّت بایَدَت | تا زِ جَنَّت زندگانی زایَدَت | |
| ۴۴۴۸ | طِفْلِ نو را از شراب و از کَباب | چه حَلاوت؟ وَزْ قُصور و از قِباب؟ | |
| ۴۴۴۹ | حَد ندارد این مَثَل کَم جو سُخُن | تو بُرو تَحْصیل اِسْتِعداد کُن | |
| ۴۴۵۰ | بَهْرِ اِسْتِعداد تا اکنون نِشَت | شوق از حَد رفت و آن نامَد به دست | |
| ۴۴۵۱ | گفت اِسْتِعداد هم از شَهْ رَسَد | بی زِ جانْ کِی مُسْتَعِد گردد جَسَد؟ | |
| ۴۴۵۲ | لُطف‌هایِ شَهْ غَمَش را دَر نوشت | شُد که صَیْدِ شَهْ کُند او صَیْد گشت | |
| ۴۴۵۳ | هر کِه در اِشْکارِ چون تو صَیْد شد | صَیْد را ناکرده قَیْد او قَیْد شُد | |
| ۴۴۵۴ | هرکِه جویایِ امیری شُد یَقین | پیش از آن او در اسیری شُد رَهین | |
| ۴۴۵۵ | عکس می‌دان نَقْشِ دیباجه‌یْ جهان | نامِ هر بَنده‌یْ جهانْ خواجه‌یْ جهان | |
| ۴۴۵۶ | ای تَن کَژْ فِکْرَتِ مَعْکوس‌رو | صد هزار آزاد را کرده گِرو | |
| ۴۴۵۷ | مُدّتی بُگْذار این حیلَت پَزی | چند دَم پیش از اَجَل آزاد زی | |
| ۴۴۵۸ | وَرْ در آزادیت چون خَر راه نیست | هَمچو دَلوَت سَیْر جُز در چاه نیست | |
| ۴۴۵۹ | مُدّتی رو تَرکِ جان من بگو | رو حَریفِ دیگری جُز من بِجو | |
| ۴۴۶۰ | نوبَتِ من شُد مرا آزاد کُن | دیگری را غیرِ من داماد کُن | |
| ۴۴۶۱ | ای تَنِ صدکاره تَرکِ من بگو | عُمرِ من بُردی کسی دیگر بِجو |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!